Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Aartsengel

Een oudere schrijfuitdaging, het schrijven van een verhaal van 500 woorden waarin je de volgende regel moest verwerken. 'De trap lijkt een eindeloze lengte te hebben. Ik heb geen keuze en begin te lopen. Aan het einde van de trap...' Een uitdaging die ik dan niet voorbij kan laten gaan en bij mij dan ook uit exact 500 woorden moet bestaan. Love it!

Geschreven door Adriana Writes
Gepubliceerd op: 7 sep 2021
4
15
8
Afbeelding door Julian Hanslmaier via Unsplash
Kreunend draai ik mijn hoofd en beweeg voorzichtig één voor één mijn ledematen.
De klap echoot nog na in mijn hoofd en de korte helse pijn die daarop volgde komen langzaam terug in mijn geheugen. Wat gek, dat ik geen pijn meer voel. Ik open mijn ogen en alles wat ik zie is duisternis. Paniek slaat hard door mij heen en snel sta ik op. Ik begrijp het niet, wat is er gebeurd, ben ik blind? Verlamd van angst staar ik in de zwarte leemte, tot ik achterin de duisternis een wit puntje zie ontstaan. Terwijl ik ingespannen blijf kijken, zie ik hoe het puntje alsmaar groter wordt. Licht! Ik begin te rennen richting het veilige en laat de griezelige duisternis achter mij. Plotseling sta ik in een verlichte ruimte. Wat vredig hier, denk ik, terwijl ik nieuwsgierig verder loop.

Uit het niets zie ik een vrouw mijn kant op lopen en opgelucht lach ik zachtjes in mijzelf.
Zie je nou wel, aansteller, niets aan de hand.
‘We hebben geen tijd te verliezen, dus ik zal snel zijn, zegt ze.’ Verward vraag ik wat zij bedoelt.
‘Het is normaal dat je in de war bent, dat zijn de meeste die hier arriveren maar vanaf nu zal alles anders zijn. Aan het einde van deze ruimte zal je een trap vinden, die je de weg zal wijzen. Het gaat je allemaal duidelijk worden en je taak zal niet eenvoudig zijn. Ga nu maar.’
Ik ben niet bang of in paniek, terwijl ik er alle reden toe heb. De rust en sereniteit om mij heen kalmeren mij. Op één of andere manier kan het mij niet eens schelen waar of wat ik ben. Deze manier van ‘zijn’ bevalt mij eigenlijk wel. Ik begin te lopen richting de trap.
Nee, ik loop niet…ik lijk te zweven en al snel doemt de trap voor mij op.

De trap lijkt een eindeloze lengte te hebben. Ik heb geen keuze en begin te lopen. Aan het einde van de trap, zie ik haar. Een prachtige vrouw met enorme vleugels. Om haar heen hangt een aureool van licht en vol eerbied val ik op mijn knieën. Vorsend kijkt zij op mij neer, reikt mij haar hand toe en ik sta op. Ze zwijgt, maar toch spreekt ze indringend tegen mij. Ik begrijp haar en praat terug, zonder te spreken. Ik ben een aartsengel en moet terug om een moeilijke taak te volbrengen. Vereerd sla ik mijn ogen neer en wanneer ik weer voor mij kijk, is ze verdwenen. In plaats daarvan zie ik mijzelf in een enorme spiegel. Vol bewondering kijk ik naar de prachtige vleugels die mij sieren. Ik ben één van de velen die terug moeten naar het aardse. Voor de zoveelste poging om de mensen daar te leren menselijk en vreedzaam te zijn, ze eraan te herinneren hoe ze lief moeten hebben, compassie te voelen en hulp te bieden aan elkaar. Een moeilijke maar niet ondenkbare taak. Ik sla mijn vleugels uit en vlieg.
4
Geschreven door Adriana Writes
Gepubliceerd op: 7 sep 2021
4
15
8

Comments

  • 8 sep
  • 1
Knap geschreven!
1
  • 8 sep
  • 0
Bedankt, dit was een schrijfuitdaging van Yoors. Ik heb daar alles verwijderd, dus kon het hier plaatsen :D
  • 8 sep
0
  • 7 sep
  • 1
Mooi! Met veel plezier gelezen.

Kom je bij mij ook op de koffie?

1
  • 8 sep
  • 0
Dank je wel, ik kom regelmatig bij je langs!
  • 8 sep
0
  • 7 sep
  • 1
Graag gelezen Adriana x
1
  • 8 sep
  • 0
Dank je wel! X
  • 8 sep
0
  • 7 sep
  • 1
Wow, mooi Adriana. Graag gelezen.
1
  • 8 sep
  • 0
Dank je wel, Rudi!
  • 8 sep
0

Recente en relevant artikelen