Het was een mooie lentemorgen en de chauffeur van de zwarte bestelwagen had er zin in. De meeste mensen ook. Ze genoten van de eerste zonnestralen die een belofte voor een komende zomer waren. Mensen veranderen als de lente in het land is. Ze kleden zich anders, ze kiezen klederen uit die heel wat kleuriger zijn en die hen laten opvallen in het veranderende landschap van de natuur.
Mensen veranderen ook van geestesgesteldheid, van het soort van gedachten. Het is alsof ze het kleed van de winter afwerpen als een depressie die over hun geest gedrapeerd was.
Gedaan met ons te verbergen voor koude en slecht weer, we komen buiten en iedereen moet het zien dat we ons meer levend voelen. De ene lacht al wat meer dan de andere, dat is eigen aan de mens in kwestie, maar de lente zorgt ervoor dat als we de stralende zon zien en de kwieke vogeltjes horen in de morgen, we gelukkig zijn. Hoe goed voelt het niet om ’s morgens vroeg de zonsopgang te zien en te weten, vandaag wordt het goed weer.
Onze gedachten zijn luchtiger, onze discussies zijn levendiger en we groetten onze buurman iets enthousiaster dan tijdens de herfstbui of winterkou. We denken aan leuke dingen, aan de eerste barbecue of gewoon een wandeling door het bos waar de eerste lentebloemen bloeien, misschien een eerste terrasje doen. We zien de jonge kalfjes bokkensprongen maken als ze de wei worden ingedreven. Zij voelen het ook. Er is iets veranderd.
Het kleine meisje dat naar school liep, begreep dit ook. Ze had zich ook heel triestig gevoeld tijdens de winterperiode. Ze hield niet van sneeuw en sneeuwballengevechten en zeker niet van het gure weer als er een winterstorm opstak. Vooral niet omdat ze dan niet naar school kon wandelen. Ze hield ervan om heel alleen en juist met haar boekentas op haar rug gesjouwd de weg te gaan van huis naar school. Ze ging door het bos omdat dit de kortste weg was. Sommige vriendjes vroegen haar of ze niet bang was dat een wild dier haar in het bos zou overvallen, maar ze snoerde hen steevast de mond met te zeggen dat er geen echte wilde dieren in het bos toefden. Althans niet deze waar je bang moest voor zijn.
Ze hield ervan om langs de bermen te kijken naar die grote koeien die onverstoorbaar stonden te kauwen en herkauwen. Ze had ooit gehoord dat die meer dan één maag hadden, ja zelfs vier magen beweerde haar moeder. Ze wou wel ooit eens een koe van binnen willen zien om te kijken of dit wel de waarheid was.
Even verder wist ze een vogelnestje zitten in een haag. Stiekem porde ze met een stokje aan het nest om te kijken of de jongen hun kopje boven zouden steken om te vragen om voedsel. Ze lachte toen ze dat inderdaad onverrichter zake deden.
Het meisje voelde dat het een spannende dag zou worden, ze voelde het en ze had eigenlijk er ook een beetje naar toegeleefd.
De autobestuurder van de camionette had het blonde meisje al een tijdje in het oog. Hij volgde haar vanop een afstand, stapvoets rijdend met zijn auto. Hier langs deze verlaten weg viel niemand dat op. Zelfs het meisje niet, die lustig wat bloemetjes plukte en ze even vlug weer wegwierp.
Hij kon niet anders dan halt houden. Zijn zwarte gedachten dwongen hem daartoe. Zijn donkerkleurige wagen reed stapvoets langs het meisje en stopte enkele meters verder langs de graskant.
“Kan ik een eindje met je mee,” vroeg het blonde kleine meisje. “Ik ga even verder in het dorp naar school en ben ietsje te laat. Mijn moeder zou wellicht heel boos zijn als ze dat vernam.”
De man keek van onder zijn borstelige wenkbrauwen naar het naïeve mensje. Zijn dag zou goed beginnen, misschien zelfs goed eindigen. “Natuurlijk, lieve meid, omdat je het zo mooi vraagt. Stap maar in.”
“Dank je wel, meneer, dat is lief en daarom krijg je van mij een van mijn speciale snoepjes,” zei ze ietwat verlegen en sloeg daarop haar ogen neer.
De oudere man wou haar vertrouwen winnen en daarom stak hij het plakkerige snoepje dat de kleine meid hem gaf direct in zijn mond. Het smaakte heel vreemd vond hij meteen en zijn tong raakte gevoelloos. Een moment later werd hij duizelig en had hij na een paar tellen bijna geen adem meer.
Toen het meisje opkeek naar hem zag hij het duivelse lachje op haar gezicht. Ze zwaaide berispend met haar kleine wijsvingertje.
“Het is verkeerd om kleine meisjes een lift te geven zegt mijn moeder. Het zijn enkel stoute mensen die dit doen!”
De man maakte nog enkele stuiptrekkingen, stikte in het vergiftigde snoepje en viel dood op zijn stuur.
Het meisje stapte onverstoord uit en vervolgde haar weg, lustig bloempjes plukkend om ze weer weg te werpen. Misschien maakte ze morgen het vogelnestje wel kapot of gaf ze zo’n speciaal snoepje aan de koe. Ja, dat leken wel heel leuke en nieuwe lente ideeën.
Comments
- 14 juli
- Hide replies (1)
1- 21 juli
0- 13 juli
- Hide replies (1)
1- 21 juli
0- 5 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0- 5 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0- 18 juni
- Hide replies (1)
1- 19 juni
0