Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Als gedachten: Kunnen doden

We zeggen het soms zonder dat we het bewust zijn als we kwaad zijn. Sommigen menen het echt niet maar anderen gaan misschien iets verder.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
11
112
20
Afbeelding door Tania Mousinho via Unsplash
Ik weet dat je je medemens niet mag verwonden, laat staan doden. Het is tegen de wet en het is immoreel. Met ons reptielenbrein denken we niet meer, althans niet op de manier zoals we het vroeger deden. Het helpt ons nog wel om op tijd weg te vluchten voor die gevaarlijke hond of die stier die is uitgebroken en ons op de korrel neemt. Maar neen, iemands hersenen inslaan omdat hij of zij ontrouw was, daar doen we niet meer aan mee. Totdat natuurlijk die barrière van beschaving die we via zweet en tranen en ook heel wat bloed hebben bereikt, geslecht wordt. Hoe kan dat, ga je zeggen, dat je zomaar eeuwen van evolutie gaat naast je neer leggen? We spreken nu natuurlijk niet over criminelen van de ergste soort die nauwelijks verpinken als ze een pistool tegen het voorhoofd drukken van hun concurrentie. Ze worden psychopaten genoemd en kijken niet op een lijk meer of minder. Hun schuldgevoel is nagenoeg onbestaande of zelfs nihil. Ik ben niet de mens die bij het minste bezwaar maakt of als er mij iets verkeerd zit, reageert. Ik ben meer een binnenvetter zoals men dat noemt. Ik laat mijn gedachten en gevoelens niet merken aan de buitenwereld. Ik pot ze ook op. Niet om ze te sparen voor een beter moment, hoewel dat misschien zo kan overkomen. De meesten onder ons hebben het misschien al wel eens gezegd. “Ik zou hem/haar kunnen vermoorden.” We bedoelen het dan meestal metaforisch. Een soort beeldspraak die er moet op duiden dat die persoon ons het bloed onder onze nagels haalt. Ik kende zo’n persoon al een heel tijdje. Zwijgen was altijd de beste oplossing geweest. Ja knikken was altijd de eenvoudigste weg geweest om even van zijn gezaag af te zijn. Maar het waren geen blijvende oplossingen. Zoiets groeit als een etterende puist, maar dan innerlijk. Buitenaf zie je er geen spoor van, gewoon een glad huidje, amper acne. Maar langs binnen is het een lelijk plaatje dat verder woekert. Het is niet enkel in je hart dat je het voelt, het is ook in je gedachten. Aan alles wat je doet of moet doen voor hem, hangt dat luchtje van noodlot. Ik ga nu echt er iets van zeggen… maar dan gebeurt er toch niets. Koest hond, terug in je hok en je trekt je terug met je staart tussen je benen. Op een bepaald moment besluit je, gewoon om je gedachten en je gevoelens wat rust te geven, even opzoeken welke wapens er bestaan. Neen, je gaat er nooit een aanschaffen, want je bent tegen wapens. Ondertussen ettert het gezwel verder in je, zwijgend maar dodelijk. Misschien hoop je gewoon, bid je er misschien voor, dat God hem straft. Maar God hoort je niet of doet alsof. Hij heeft trouwens zijn handen vol aan oorlogen, hongersnoden en pandemieën die in de zoveelste golf zitten. Je bent de ontelbaarste in de wachtrij van vergelding. Misschien droom je dat je hem uiteindelijk een slag verkoopt, dromen zijn bedrog toch? Maar als dat zo is, kan je nog wat met meer voldoening hem de weg op duwen onder een aanstormende auto. Misschien van een gebouw, want in dromen zal hij gewoon wegvliegen, ik kan dat toch in mijn dromen. Zo groeit het en bloeit het in je, een zwarte kern die niet tegen te houden is. Die alles verkankert op zijn weg. Misschien lig je dan op een zekere dag in je bed, uiteindelijk toch met een voldane glimlach op je gezicht. Als gedachten konden doden, was je nu al een seriemoordenaar, denk je nog juist voor je in slaap valt.


11
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
11
112
20

Comments

  • 10 juli
  • 1
Wat goed geschreven weer!
1
  • 10 juli
  • 0
Bedankt, Adriana.
  • 10 juli
0
  • 10 juli
  • 1
Ik sluit me bij de reactie v Encaustichris aan.
De moordenaar zit in ons allemaal ....
1
  • 10 juli
  • 0
Dank je wel, Marion, voor de leuke reactie en appreciatie.
  • 10 juli
0
  • 9 juli
  • 0
Toen ik nog in de verpleging werkte was er een meneer, die had in het Jappenkamp gezeten.
Hij zei tegen mij: beschaving is maar een heel dun laagje, daaronder zijn we allemaal beesten, erger dan beesten.
Ik weet inmiddels dat deze man gelijk had.
Be carefull what you wish for.
0
  • 10 juli
  • 0
Oké, interessante reactie maar heel waar. Bedankt voor de waardering.
  • 10 juli
0
  • 9 juli
  • 1
Ik herken dit maar al te goed.
1
  • 10 juli
  • 0
Bedankt, Sophia.
  • 10 juli
0
  • 9 juli
  • 1
Gedachten zijn nochtans krachten, zo wordt beweerd... :-;
1
  • 9 juli
  • 0
Ja, maar doden mag wel niet, gelukkig is dit fictief. Bedankt voor de reactie.
  • 9 juli
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen