Herman Danneels had al zoveel geprobeerd om uit zijn uitzichtloze situatie te ontsnappen. Hij had twee kinderen, een zoon en een dochter. Zijn zoon was tandarts in een grote stad en deed het buitengewoon goed. Zijn dochter, een binnenhuisarchitecte, was naar Amerika geëmigreerd met haar buitenlandse man die ze had leren kennen op een conferentie.
Hij had er natuurlijk ook schuld aan, dat wist hij en erkende dat wel. Toen zijn kinderen zelf hun gezin aan het uitbreiden waren en hij zelf nog jong genoeg was om te reizen, had hij nooit tijd gehad voor hen. Op dat moment heel egoïstisch, maar het leek een goede keuze op dat moment.
Nu probeerde hij hen regelmatig te bellen. Hij kon aardig weg met zijn PC en diverse programma’s, dus Skype en Microsoft Teams had niet echt geheimen voor hem. Het viel hem op, als hij hen al aan de lijn kreeg, dat ze altijd weinig tijd hadden. Zijn zoon moest juist naar een vergadering of hij had nog een patiënt die plots een tand moest getrokken worden.
Zijn dochter in Amerika zei het gewoon op de man af. “Pa, ik heb een drukke baan en geen tijd om een uur te kletsen. Zend me een tekstje, ik antwoord wel als ik even tijd vind.” Meestal kwam er niets van in huis. Het was een stil eenrichtingsverkeer op zijn Whatsapp.
Zelfs het contact dat hij zocht met zijn leeftijdsgenoten liep meestal met een sisser af. Hij was na een huwelijk van twintig jaar gescheiden van zijn vrouw. Ze waren als vrienden uiteen gegaan omdat ze gewoon niet meer hielden van elkaar. Beiden waren volwassen genoeg om dat aan elkaar te erkennen. Hij wou geen nieuwe vrouw in zijn leven maar zocht wel naar mensen om zijn hobby te delen.
Herman hielde van een kaartje leggen, maar toen hij bij een kaartersclub aansloot duurde het geen tijd of hij had ruzie met zijn kaartpartners. Hij kon moeilijk tegen zijn verlies en beschuldigde hen van valsspelen. Het duurde niet lang vooraleer hij niemand meer vond die met hem wou spelen.
Het was stil in zijn huis en de mogelijkheden die hij had, waren uitgeput. Vruchteloos had hij alles geprobeerd om zijn leven wat vrolijker te maken en de zaken die hij graag deed dan maar alleen te doen. Patience begon na een aantal jaren natuurlijk te vervelen. Hij had ook nog bridge online proberen te spelen, maar daar bakte hij niets van.
Ten einde raad, werd hij heel triest en ook een beetje boos. Hij had gewerkt om zijn kinderen een goed leven te geven. Zijn vrienden had hij toch af en toe eens weer getrakteerd op café. Herman vond dat men hem heel slecht had behandeld en zinde op wraak.
Op een zekere ochtend las hij een bepaalde sectie van de krant en kreeg een idee. Het stemde hem niet echt vreugdevol, maar hij dacht dat dit misschien een ultieme poging zou worden om iedereen die hij kende, rond hem te krijgen.
Herman nam een blad papier en iets om te schrijven, dacht even na en schreef toen de volgende advertentie:
“Wij melden u het schielijk overlijden van Herman Danneels. Zijn kennissen en vrienden worden na de begrafenis verwacht in de plaatselijke herberg, waar Herman nog één keer zal trakteren. Zijn familie kan de laatste groet aan zijn kist brengen tijdens de uitvaartmis. Voor de familie die dit niet wil of kan, zal de notaris achteraf bij zijn urne in zijn kantoor het testament van Herman voorlezen.”
Herman legde met een laatste zucht zijn pen neer en nam heel kordaat het pistool vast.
©Rudi J.P. Lejaeghere
17/07/21
Disclaimer
Hebt u zelfmoordgedachten, of maakt u zich zorgen over iemand in uw omgeving. U kunt terecht
Voor België:
op www.zelfmoord1813.be
Op zelfmoord1813.be vindt u de volgende hulp:
De Zelfmoordlijn: dag en nacht gratis en anoniem te bereiken op het nummer 1813. U kunt via de website ook elke dag van 19u tot 21u30 chatten met een deskundige vrijwilliger, of u kunt ook een mail sturen.
Voor Nederland:
Comments
- 22 juli
- Hide replies (1)
1- 22 juli
0- 22 juli
- Hide replies (1)
1- 22 juli
0- 21 juli
- Hide replies (1)
1- 22 juli
0- 21 juli
- Hide replies (1)
2- 21 juli
0- 21 juli
- Hide replies (1)
1- 21 juli
0