Zonder haar deken van hitte – zoals ze het zelf liefkozend noemde - merkte ze regelmatig hoe de kou als een vernietigend leger door al haar spieren probeerde te trekken. Soms overwon toch de kou en kon ze dagenlang geen goede houding meer vinden. Niet zonder pijn tenminste. Dat vertikte ze. De thermostaat moest minstens op twintig graden staan. Hoger was beter. Bij die tropische temperaturen voelde ze zich tenminste weer een beetje mens. Het kon vitaminegebrek zijn, had haar dokter een keer gezegd. Wanneer ze precies in zijn praktijk geweest was wist ze niet meer zo exact te zeggen, maar dat ze hem ter plekke voor een gek uitmaakte die banden had met de farmaceutische maffia, dat stond haar nog helder voor de geest. Die farmaceutische lui gingen al de godganse dag hun gang met het verhogen van de ziektekosten, brulde ze toen door zijn behandelkamer. Daar kon ze zich nu nog steeds over opwinden. Die dokter schrok zich in ieder geval een hoedje. Natuurlijk besloot ze niet lang daarna te stoppen met het naar de huisarts gaan. Ze kon het prima af zonder zijn hulp, besloot ze. En de medicijnen van die kwakzalver, die hielpen werkelijk waar voor geen meter. Daar wilde ze haar zuurverdiende centen niet meer aan spenderen.
Toch, vitaminegebrek was niet eens een rare conclusie. Op internet had ze al eens verhalen van andere mensen gelezen. Kou door je hele lichaam, pijn in je spieren, een slaperig gevoel, ze had het allemaal. Ze wist ook wel dat die dokter gelijk had. Vitamine D, had haar vriendin een tijdje geleden als oplossing genoemd. Natuurlijk had ze niet meteen toegegeven, maar niet lang daarna had ze wel op internet naar gelijksoortige verhalen gezocht. En nu stond er een geel potje vol pillen in de keuken. Eva was een eigenwijze vrouw; een naar trekje wat ze over had genomen van de vader waar ze liever niet over praatte.
Nu tuurde Eva met samengeknepen ogen naar buiten. Druppels condens dwarrelden langs het koude glas naar beneden. Wanhopig probeerde ze erlangs te kijken. Met de palm van haar hand wreef ze over het natte glas. Ondanks de behaaglijke temperatuur in de kamer koste het haar moeite. Haar hand trilde te veel. Binnensmonds vloekte ze. Vroeger had ze dat zo geleerd. Beleefd vloeken, noemde haar moeder het. Ze was een strenge vrouw en wilde vanwege haar christelijke opvoeding geen scheldwoorden in haar huis. Dat hoorde niet en het loste bovendien geen enkel probleem in de wereld op. Haar vader ging er altijd tegenin. Hij was immers gek op vloeken en vond het prima opluchten. Het was een vrolijk stel samen.
'Vorige jaar sneeuwde het ook zo.'
Dat was de conclusie van Eva nu. Het verklaarde de kou die door het enkel glas trok. Buiten dwarrelden miljoenen kleine sneeuwvlokken uit een grijze lucht neer op aarde. De wereld in de straat was wit. Er reden geen auto’s meer vanwege het weeralarm wat eerder was afgegeven.
'Weet je nog, Dolf?'
Maar Dolf zei niets.
Eva stoorde zich er niet aan. 'Toen kwam Lenie nog in de problemen door die grote sneeuwhoop op de hoek. Haar auto zat helemaal vast in de sneeuw. Er had weet-ik-niet-wat kunnen gebeuren,' ging ze bijna in één adem door.
'De Vries, die van op de hoek, hij was het. Als hij zijn straatje schoon had geveegd, was er niets gebeurd. Vroeger gebeurde dat nog wel. Toen had je nog waarden en normen. Maar tegenwoordig, nee, ik heb er geen goed woord voor over.'
De vrouw zuchtte even. Daarna boog ze voorover en pakte een sigaret van de tafel voor haar. 'Wat een mooie kerstdag was dat toch,' zei ze. 'Ik kreeg een rode fiets. Dat weet ik nog goed.' Ze stak de sigaret aan en nam een haal. Prompt moest ze hoesten.
'Vorige jaar sneeuwde het ook zo. Weet je nog, Dolf?'
Eva draaide haar hoofd weg van het raam.
'Dolf?'
De stoel naast haar was leeg.
'Dolf, waar ben je?' Een traan rolde over haar linkerwang.
Zonder enige aankondiging vloog de deur van haar kamer open. Eva voelde zich meteen als een haas gevangen in het licht van een koplamp.
'Praat u weer tegen uzelf, mevrouw Vonk?'
De vrouw bij het raam keek met een lege blik naar de vrouw in de deuropening.
'Wie bent u,' stamelde ze. 'Waar zijn mijn Dolf en lieve Leentje?'
De vrouw liep met grote stappen op haar af en pakte haar arm beet.
'Weet u het niet meer?' vroeg ze. 'Nee, natuurlijk niet. Wat een rotziekte is het toch.'
Ze trok de oude vrouw rustig omhoog. 'Uw dochter is al vijf jaar dood. Tragisch ongeval met een boom. Het sneeuwde toen. Kijk, daar staat haar foto. Naast het bed. Dolf staat er ook op. U heeft het mij al zo vaak verteld.' Ze glimlachte. 'Ik ben Bep, uw verzorgster.'
Samen liepen ze naar de kleine bedkamer.
'Hier,' en ze klopte op het dekbed van een klein houten bed. 'Gaat u maar rustig zitten. Ik zal u helpen met uitkleden.'
Ze reikte haar een klein schaaltje aan vol kleurige pillen. 'Alstublieft, uw medicijnen.. Als u nu lekker gaat slapen, dan maak ik u straks weer wakker.'
De vrouw boog zich naar voren. 'We hebben een leuke bingo voor de bewoners.'
Aarzelend keek Eva haar aan, terwijl ze behendig van kleding werd gewisseld. 'Ik...' probeerde ze nog, maar de verzorgster pakte haar benen beet en zwiepte haar onderlichaam op bed.
'Lekker onder dekens.' Ze glimlachte weer. Eva zag haar witte tanden. De vrouw was wel aardig, besloot ze maar.
Toen de aardige vrouw uiteindelijk de kamer verliet en de voordeur achter zich dicht deed, was Eva nog wakker.
'Ik moet het opschrijven. Ik ben Eva Vonk en ik heb Alzheimer.'
Comments
- 1 juni
- Hide replies (1)
1- 3 juni
0