Wat ik allemaal droomde: Leeuwarden was een flat of eigenlijk
een stapel flats, met om de zoveel stuks een meer dat niet hele
dagen vol stond met water omdat het soms weilanden
dan weer skipistes waren. Er landde een ruimteschip in vier
varianten grootte naast mijn huis. Het werd een superrommelig
buitenaards verhaal. Ik moest de hele tijd van de ene kant van de
zwaartekracht naar de andere vliegen. Halverwege keerde alles
genadeloos om. Vliegtuigen waren er in uiteenlopende maten.
Een bekende bioloog vertelde over larve zijn, rups worden, hoe
vlinders en zij niks met elkaar hadden te maken. Dit kan echt zijn
gebeurd. Toch zag ik de muur naast mijn bed een rotswand worden
met de meest lichtgevende, gouden, wonderlijke, vliegende insecten.
Ik zag Central Park alsof het één lange strook was met in het midden
niets dan olifantenbanken, een meisje dat in een interview vertelde over
haar total wokeness. En ik was erbij, die expositie van die man, hondenbeelden
en meer werk. Zijn ode aan Mandela. Ik ging mee op locatie: een sportvereniging
waar dan weer kindercompetitie was, dan louter muziek om aandachtig
te beluisteren, diepzinnig over te praten. Herinner me een lied over
een paaltje dat op een pad en welhaast vergeten was, dat moest wel…
maar toen op een dag geverfd en daarmee geregistreerd bleek te zijn.
Wat ik meemaakte. Ik was in het krot met de violiste die er vuil uitzag, prachtig
speelde. Een vrouw verveelde zich met een ketting. De glimps die ik opving
telkens weer van de archiefkast, het aan tafel ztten, de joodse man hield stand.
Die zolder waar er één toen al haast niet, nu zeker en vast geen woord meer
spreken kan. We moesten de wereld redden op een missie die maar bleef
falen. Ik had gewild dat we niet telkens alles herhalen hoefden. Rokende
vrouwelijke journalist. Ik luisterde, wist van niks. Tot bleek dat ik bij vlagen
alles boven water kon halen. Het is uiteraard zo dat dit allemaal aan mij ligt.
Comments
- 20 juli
0- 20 juli
0