Negatieve gevolgen van naoorlogse stadsinrichting
Het naoorlogse Europa was een plaats vol onzekerheden, vazalstaten, constant veranderende grenzen, rebellie en economische moeiten. Deze oorlog liet zich kennen door haar opmerkelijk destructieve methoden zoals massamoord, opzettelijke verhongering en bombardementen. Deze bombardementen hadden unieke historische steden met de grond gelijk gemaakt. Steden als Arnhem, Rotterdam, Dresden en Londen werden onherkenbaar onder het puin achtergelaten en moesten opnieuw opgebouwd worden. Verschrikkelijk nieuws natuurlijk, echter niet voor modernistische architecten. Deze architecten zagen in deze vernieling niet zozeer een ramp als een opportuniteit voor een nieuwe stap in stadsinrichting. De oer-Hollandse wijken in Rotterdam bijvoorbeeld, gevuld met diverse huizen en kantoren met een stijlvolle vormgeving werden vervangen door betonnen jungles, bestaande uit uniforme gebouwen, met een simpele hoekige vormgeving. Ook monumenten en openbare kunst is na de oorlog weggedreven van natuurlijke schoonheid en vervallen tot slechts betekenisloze vreemde vormen. Deze stadsinrichting werd toentertijd beschouwt als avant-garde, uitdagend, revolutionair zelfs, maar zijn ons nu enorm bekend geworden. Deze stadsinrichting heeft echter negatieve bedoelingen en gevolgen.
Deze steden zijn objectief lelijk geworden. De mensheid is geëvolueerd in de natuur, ze leeft al tweehonderdduizend jaar echter slechts zesduizend jaar daarvan in huizen. Vele peilingen en onderzoeken hebben bevestigd dat de mens is aangetrokken tot dingen die ons herinneren aan onze natuurlijke oorsprong. Bijvoorbeeld natuurlijke materialen zoals hout en steen en vormgeving vol van rondingen en detail. De naoorlogse architectuur prefereert materialen als glas, staal en beton haar vormgeving is simpel, plat en hoekig dat voelt bij de meeste mensen onnatuurlijk aan, het oogt zielloos, leeg en onpersoonlijk. Deze architectuur is ook enorm onpopulair, 77% van de Britse bevolking bijvoorbeeld prefereert klassieke architectuur boven moderne, toch blijven deze gebouwen in onze steden opduiken. Deze manier van bouwen is namelijk uit winstoogmerk opgedoken, het bespaart geld en kan veel mensen een dak boven het hoofd bieden maar daar gaat de schoonheid aan verloren.
De functie van schoonheid
Schoonheid heeft namelijk een functie, ‘Wat schoon is, is goed’, merkte de Griekse filosoof Plato op. In klassieke filosofie is schoonheid hevig verbonden met harmonie, wetenschap en natuur. Dit is te zien aan de schoonheid van ongerepte natuur of het beeld van een mooie vrouw dat simpelweg klopt in onze waarneming, deze dingen worden objectief mooi gevonden omdat ze getuigen van harmonie, symmetrie en onze instincten. Goethe beschreef dat meesterlijk: ‘Schoonheid is een manifestatie van geheime natuurwetten, die anders voor altijd voor ons verborgen zouden zijn gebleven.’ Door schoonheid te omarmen zouden we dichter tot verlichting komen, deze filosofie is ons bijgebleven van Griekenland tot Pruissen en moet vandaar getuigen van een menselijke behoefte tot schoonheid. Deze zaken van schoonheid zijn essentieel voor een harmonieuze ontwikkeling van zowel maatschappij als individu, om te ontwikkelen tot verlichting. Dit kan men ook empirisch onderbouwen, een gebrek aan schoonheid blijkt slechte gevolgen op mentale gezondheid te hebben. Mensen woonachtig in moderne steden hebben 21% meer kans op angststoornissen ontwikkelen, mensen die in deze steden opgegroeid zijn hebben 39% meer kans op schizofrenie. Ook komt depressie en zelfmoord tot wel vijfmaal zo vaak voor in deze steden, vergeleken met hun provinciale landgenoten.
... moderne architectuur is een belediging naar onze geschiedenis en cultuur.
Daarnaast is moderne architectuur een belediging naar onze geschiedenis en cultuur. Europa kent een rijke, fascinerende geschiedenis, die prachtige kunst en kennis via talloze generaties aan ons doorgegeven heeft. Van gotische kathedralen tot neoklassieke stadshuizen kan men de geschiedenis en filosofische ontwikkeling zien van de diverse Europese culturen. Door deze klassieke architectuur ontwikkelen wij een beeld van het verleden en waarderen we onze voorvaderen en unieke cultuur. Grote steden, specifiek hoofdsteden, moeten de cultuur en geschiedenis van dat land weerspiegelen. Bijvoorbeeld, iedereen herkent de gevels van de grachtpanden in Amsterdam en kan dat meteen verbinden met haar geschiedenis van internationale handel, echter de foeilelijke gebouwen in Amsterdam Zuid tonen geen karakter, geen geschiedenis en zal men ook kunnen bewonderen in steden als Keulen en Londen. Deze ontwikkeling in de architectuur is inherent internationaal en anti cultureel. Voorbij zijn de jaren waar je na slechts honderd kilometer af te leggen je jezelf in een andere wereld kon bevinden, dit alles weggerationaliseerd voor het gemak van goedkope bouw en efficiëntie. De Britse cultuur bijvoorbeeld verschilt tot op vandaag de dag enorm met de Duitse cultuur, echter zouden toekomstige generaties hierdoor geen beeld kunnen vormen van deze verschillen als uiteindelijk alle grote Europese steden op elkaar lijken. Het vorderen van deze revolutie in de architectuur kan negatieve gevolgen hebben op de culturele diversiteit van Europa.
Conlusie
Het is duidelijk dat naoorlogse architectuur ons negatief heeft beïnvloedt. Haar objectieve lelijkheid heeft onze behoefte aan schoonheid genegeerd, ons weerhouden van verlichting en onze stadsburgers verward en gedeprimeerd. Haar gebrek aan originaliteit en karakter heeft onze unieke steden inwisselbaar gemaakt, wat een bedreiging voor onze cultuur kan vormen. Dit alles ontstaan uit een materiële kapitalistische visie op stadsinrichting. Het is van uiterst belang om deze architectuur te verwerpen en vervangen, voor het belang van ons allen.
Comments
- 22 juni
0