Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Bandiet

Een kort fictief verhaal over een klein straatschoffie

Geschreven door Marions Moon
Gepubliceerd op: 15 juli 2021
8
75
8
Met zijn slungelige tengere lijf, wat hem jonger doet lijken dan vijftien jaar, slentert hij door de straten. De mensen winkelen en kijken in de mooie etalages. Hij is alleen geïnteresseerd in de winkels waar ze eten verkopen. Om z'n honger te stillen, jat hij iedere dag wel wat. Niet iedere dag bij dezelfde winkel, natuurlijk. Hij let goed op, wanneer en bij wie hij wat kan plunderen.
Altijd wel goed voor restjes, is de container bij het Chinese restaurant. Maar die is pas 's avonds laat weer gevuld. Als de kok hem ziet, geeft hij het aan hem, in plaats van dat hij het weggooit, en zegt iedere keer weer:
'Hier, knul, kan je van groeien.'
'Dank u wel,' zegt de kleine man met een gebogen koppie.

En soms krijgt hij van hem een aai over z'n bol. Over zijn ooit prachtige rode haren, die nu vuil en vaal zijn.
Het buitenleven valt hem zwaar. Het lijkt wel of al het stof van de straat juist op hem blijft plakken.
De mensen uit de buurt lopen hem meestal voorbij of hij krijgt medelijdende blik. Ze hebben hem de bijnaam gegeven ‘de eenogige bandiet’. Hij heeft ooit een oog verloren bij een straatgevecht.
Daar waren de buurtbewoners als de kippen bij, toen ze hem hoorde schreeuwen.
'Afblijven! Dat is mijn eten. Ga je eigen eten halen.'
'Egoïst, jouw eten is gejat, dus is het ook van mij !', riep zijn tegenstander.
'Niks ervan, wegwezen of ik sla erop'.
En toen had hij onverwachts zelf de eerste klap al te pakken. Recht op z'n oog. Hij weet nog dat hij sterretjes zag en toen werd het wazig om hem heen. Wat er daarna gebeurd is, weet hij niet meer. Behalve dat zijn oog slordig was dichtgenaaid door een goedkope chirurg, maar dat deerde hem niet.
Tegenwoordig deert niets hem nog en zijn ooit zo levendige oog wordt langzaam doffer. Hij sjokt en overleeft. Meer is zijn leven niet.

Maar vandaag is alles ineens anders.
Hij wordt aangesproken en krijgt een aai over zijn verwarde haren. Zomaar, van een vreemde. Hij kijkt wat verward omhoog en ziet haar mooie glimlach. Haar zachte handen nemen hem mee en hij biedt geen weerstand. Met haar lieve stem zegt ze:
'Kom maar met me mee. Nooit meer hoef je naar eten te zoeken. Nooit meer hoef je alleen te zijn en te slapen op de harde tegels. Zachte kussens onder je knokige botten en een kachel onder de vensterbank, waar je je op kan warmen en naar buiten kan kijken. Vogels die je zo graag ziet, zullen langsvliegen en je zal ze zien! Net als de bloemen in mijn tuin en de vlinders. Je mag jezelf weer worden.
Kom maar met me mee.'

Hij voelt zich veilig in haar warme handen, denkt hij. En hij begint zachtjes te knorren van genot.
ppprrrrrr prrrrrrrr prrrrrrr
Wil je meer korte verhalen lezen?


Kopfoto bewerkt van User32212
8
Geschreven door Marions Moon
Gepubliceerd op: 15 juli 2021
8
75
8

Comments

  • 15 juli
  • 1
Mooi verhaal met leuk einde.
  • 15 juli
1
  • 15 juli
  • 1
Wat leuk geschreven, vooral het einde was verrassend.
  • 15 juli
1
  • 15 juli
  • 1
hihi een onverwacht mooi einde.
  • 15 juli
1
  • 15 juli
  • 1
Heel erg mooi en leuk geschreven zeg! Ik hou van je korte verhalen. Super!
  • 15 juli
1
  • 15 juli
  • 1
Aaaaah wat een mooi einde
  • 15 juli
1
Laad meer

Recente en relevant artikelen