Er is een nieuwe wereld voor ze opengegaan. De zinderende wereld van de zinnen.
Ze leren lezen en schrijven in een sprekend najaar. Elke letter een stapje dichter naar de groten. Tekentjes ontrafelen, woordenbreien ontwarren. Een geheimtaal wordt ontcijferd. En zij maar trots glunderen.
Wanneer ik thuiskom, of gehaaste voetstappen hoor, ligt er een briefje onder de deur geschoven.
De leestekens hebben ze nog niet geleerd. Spelling evenmin.
Ze schrijven exact wat ze zeggen. Ze lezen zonder intonatie, ze lezen als robots.
Ze schrijven met hanenpoten:
Fonetisch en schots en scheef, van rechts naar links en in spiegelbeeld.
Ze schrijven al wel keurig met aanhef en een groet.
En wanneer ik ze dan heb ontcijferd, smelt mijn hart.
" Halo dami hoe gat hed we heben het luek chemaakt met Lootje hei heeft ale fis opchecheete het is ook best mooi weer fandaach mesgien kunen we nog wel zwemen grotjes "
"Halo dami Lo is heel vlink cheweest hei heeft ook nog eve met de blaue tautjes gespeelt Grotjes "
“Halo dami hier is een kwis luste poesen Ook friut ja nee mesgien we kunne mesgien vanaved nog bed ming tongen als je teid hep natuurlek leikt me heel luek ieder gefal grotjes
Soms hebben ze een verrassing. Staan ze verwachtingsvol te popelen.
Dan moet ik soeke in alle hoeke en hun aanwijzingen met stoepkrijt volgen.
Dus ik zoeken in alle hoeken, en wanneer dan eindelijk het grote cadeau is gevonden, pak ik een taaie oude rijstwafel uit, met een lintje eromheen, en doe ik zo blij verrast als ik maar kan.
