“Mam, je bent bejaard!”
Mijn dochter is niet altijd complimenteus. Een paar jaar geleden stonden we in een lift op weg naar mijn hoogbejaarde vader. De lift had niet echt een flatterende spiegel. “Jee, wat een oude kop krijg ik ineens,” zei ik. Dochterlief meteen: “Je bent ook oud!”
In een telefoongesprek met mijn dochter bleek weer dat ik een dag achterliep. Vorige week liep ik steeds een dag voor. Volgens mijn dochter is het tijd voor zo’n digitale klok die behalve de tijd ook nog de datum, maand en dag van de week aangeeft. Maar daar heb ik genoeg instrumenten voor in huis, van laptop en telefoon tot krant en tv. Ik hoef ook geen hoger bed of andere aanpassingen in mijn huis.
Het probleem is volgens mij ook niet dat ik bejaard ben, maar dat ik heel erg gewend ben in het nu te leven. Dat wordt ook steeds makkelijker als je met pensioen bent, je moet niets meer, maar mag des te meer. Mijn dagen lijken daardoor ook erg op elkaar. Dat is geen klacht, maar de constatering van mijn vrijheid: ik mag bijna elke dag van het jaar helemaal zelf bedenken en beslissen wat ik met mijn tijd doe. Mijn enige reguliere verplichting is het uitlaten van mijn hond en dat doe ik met groot plezier. Vooral onze lange wandelingen door de natuur beschouw ik elke keer weer als een geschenk. Afspraken voor leuke ontmoetingen en activiteiten staan in mijn papieren agenda, die ik voor ik ga slapen altijd even raadpleeg, al was het maar om te weten of ik een wekker moet zetten. Meestal hoeft dat niet.
Een paar weken terug moest ik het rolgordijn in mijn slaapkamer vervangen. Decennialang had ik voor dat grote schuine dakraam helemaal niets hangen, waardoor ik o.a. heerlijk bij volle maan in het maanlicht sliep. Maar je wordt wat lichtgevoeliger als je ouder wordt en gezien mijn neiging om op onregelmatige tijden te gaan slapen, werd een rolgordijn nuttig. Ik koos destijds voor een donkerroze, waardoor ik ’s ochtends wakker werd in een prachtige roze gloed. Dat gordijn was van een duur merk, hetzelfde als van het dakraam, dan verwacht je niet dat het maar een paar jaar meegaat, dus kon ik voor een nieuwe net zo goed in voordeliger prijsklassen gaan zoeken.
Helaas kon ik in de voordelige prijzen geen roze vinden en in een opwelling koos ik voor een verduisterend gordijn.
Vreemd genoeg sliep ik de eerste dagen erg kort. Mijn lijf was kennelijk gewend aan het roze licht. Een vriendin raadde aan een klein kiertje open te houden, maar als ik de deur van de slaapkamer openlaat komt er van de gang ook dag- en maanlicht zodat ik een beetje zonder klokkijken kan inschatten hoe laat het is.
Na een paar nachten van slechts 3 a 4 uur was het ineens raak: ik sliep bijna 12 uur aan één stuk en werd pas rond het middaguur wakker…
Nog steeds slaap ik sindsdien als ik geen wekker zet 8 a 10 uur. Dat vergt eigenlijk dat ik ’s avonds vroeger naar bed ga, maar dat ben ik mijn hele leven nog niet gewoon.
Het vaste slapen vergt ook dat ik de tijd neem om goed wakker te worden, dus begin ik dan maar met mijn post en andere berichten op mijn telefoon te bekijken. Ook niet echt een goed idee, want voor ik het weet is de ochtend voorbij als ik uit bed kom.
Alweer: ik klaag niet. In tegendeel: ik heb me in geen jaren zo fit gevoeld!
Maar ik vind het dus niet gek dat ik af en toe even niet meer weet welke dag van de week het is.
Natuurlijk laat mijn lijf af en toe middels phpd’s weten dat ik ouder word. Maar daar leef ik dan gewoon naar. Niets aan de hand. Ik voel me blijer, vrijer en gelukkiger dan ooit. Tenzij je me in een hokje probeert in te delen. Wat voor hokje of etiket iemand me ook op wil plakken, ik word daar altijd even treurig van.
Als ik me ooit bejaard ga voelen, laat ik mijn haar wel grijs worden...
Comments
- 10 dec
0- 9 dec
0- 7 dec
0- 6 dec
0