Meer was het berichtje niet dat je mij zond, maar het was voldoende duidelijk. Natuurlijk bestond er een kans dat het verhaal wat je had gelezen nooit werkelijkheid kon worden. Maar zelfs al zou dat zo zijn, dan wilde je nog mij deze reactie sturen; je zou wel zien wat ik ermee zou doen. Spijt had je in elk geval niet, gelijk vanaf het verzenden al niet: je wilde wat er in mijn verhalen stond, dus zat er niet mee, dit was dit nu eenmaal de weg om jouw interesse kenbaar te maken.
Gespannen wachtte je mijn reactie af. Kort maar duidelijk was ons gesprek.
Je had je dus niet vergist; het was echt mogelijk om jouw fantasie werkelijkheid te maken. Gelijk zocht je je agenda op en gaf je een aantal dagen aan en stuurde me die en vervolgens wachtte je weer af. Twee dagen later kwam er een berichtje waarin stond dat het de 15e 11:00 uur zou worden, verder stond er een plaats en een tijdstip. Daarnaast bevatte de mail de verwachte kledingsinstructies: geen slip of BH, toegankelijke kleding (bijvoorkeur een rok) en schoenen waarop je normaal kunt lopen.
En nu op de 15e sta je om half 11 al op de afgesproken plaats. Eigenlijk voel je nu pas de eerste tekenen van echte spanning. Maar nog steeds geen twijfel of je dit nu wel of niet zou moeten doen. Wel ben je benieuwd hoe het zal zijn als ik echt voor je sta; zal ik echt de meester zijn die je altijd voelde? De tijd verstrijkt langzaam. Zo nu en dan gaat een rilling door je heen. Je hebt je gehaast om op tijd te zijn en nu ben je te vroeg. Je kijkt rond en ziet de mensen lopen. Soms groeten ze je maar meestal niet. De tijd gaat zo vreselijk langzaam als je echt op iets wacht. Meerdere malen heb je al op de klok gekeken, je merkte dat je steeds vaker begon te kijken, waardoor je het verspringen van de wijzer haast per minuut kon volgen.
Eindelijk 11 uur. Vlak bij je gaat een auto open en ik zeg: “stap je nog in?”. Je beseft dat ik al die tijd vlakbij heb staan wachten en naar je heb zitten te kijken, zonder ook maar iets te zeggen. Je moet een beetje lachen en besluit maar om er niets over te zeggen, want dan kan je alleen een opmerking verwachten als: “het was nog geen 11 uur”. Je stapt in en sluit de deur. Ik kijk naar je en wacht tot je zit. “Hallo slavin van me” zeg ik en gelijk voel je vertrouwen en je antwoordt met een onderdanig gevoel: “mijn heer”. Ik leg een hand op je been en mijn andere hand gaat naar je hoofd. Gelijk volgt een kus op je mond en de hand voel je al langs de binnenzijde van je been wrijven. Vol overgave kus je me terug; het voelt goed, de handen van je meester.
Even later rijden we weg. Ontspannen praten we wat over onze gezamenlijke interesses. “Waar gaan we heen” vraag je tussendoor en ik antwoord: “ik heb besloten jou deze eerste keer naar mijn huis te brengen. De volgende keer neem jij mij mee naar jouw huis”. Het vreemde is dat je nu al voelt dat die volgende keer net zo waarschijnlijk is als deze keer. Het is geen vraag, het is alleen een constatering. Je voelde allang dat deze keer zou komen en nu voel je dat ook die volgende keer gaat komen. Ik leg weer mijn hand op je been en ga er tastend overheen. Je doet automatisch je benen wat meer van elkaar en geeft mijn hand toegang waar ik maar wil. Je ogen sla je wat neer het gevoel is zo als het hoort te zijn. Dwingende woorden waren helemaal niet nodig; mijn verlangen is voor jouw voldoende opdracht.
Roy LeGrand
