Net zoals andere mensen ben ik recent geconfronteerd met rouw. Mijn vader was al jaren ziek, maar toen hij ook een agressieve longtumor had, ging het onverwachts heel snel en bleven mijn mama en ik totaal verloren achter.
Omdat ik niet wist wat me overkwam en hoe ik me hoorde te voelen na dit vreselijke nieuws, ging ik op zoek naar een handleiding voor rouw. Onvermijdelijk ontdekte ik al snel dat er jammer genoeg geen plan bestaat om te rouwen. Wat mij verbaasde is dat rouwen enorm veel energie kost en hoe belangrijk het is om, net nu, goed voor jezelf te zorgen.
De reden dat ik deze blog schrijf is om jou te vertellen dat het helemaal oké is wat jij voelt en dat er geen tijdslimiet is om te rouwen. Jij hebt, net zoals ik, je unieke karakter en dit samen met jouw eerdere ervaringen met rouw bepalen hoe jij deze nare periode beleeft.
De fases van rouw
Rouwen bestaat volgens de Zwitserse psychiater Elisabeth Kübler - Ross uit vijf fases. Bij het verliezen van een dierbare, een ontslag of bijvoorbeeld andere grote tegenslagen is er een bepaald patroon herkenbaar. Eerst krijg je het verschrikkelijke nieuws te horen en komt de schok waarna de verwerking kan beginnen. Het rouwmodel om om te gaan met traumatisch verlies op privé of werkvlak is onderverdeeld in ontkenning of ongeloof , woede, onderhandelen, verdriet en de depressieve fase en uiteindelijk de aanvaarding. Toch is ook het beleven van deze gevoelens bij iedereen anders. Misschien herken jij het lineair doorlopen van deze periodes of ga je net van de ene in de andere fase. Het kan ook best zijn dat je een stuk overslaat of juist in een bepaald gevoel blijft hangen. Deze emoties kunnen je gedachten beheersen, je gedrag veranderen en doen je soms de realiteit anders zien.
Wat heel belangrijk is in deze zware tijd is om steun te vinden en jezelf voldoende tijd te gunnen om deze ingrijpende gebeurtenis een plaats te geven. Deel met anderen wat je voelt omdat dit vaak helpt om het te aanvaarden. Rouw overleven gaat soms beter met praten, maar het kan ook zijn dat werken voor jou een hulpmiddel is. Je mag jezelf zeker af en toe afzonderen om te rouwen, maar sluit je niet af van het leven. Mijn manieren om mijn verdriet te beleven zijn wandelen in het bos, schrijven of luisteren naar muziek. Ja, ik weet het, je pijn beleven, het klinkt raar, maar het is echt noodzakelijk. In het begin probeerde ik mijn gevoelens te pauzeren of zelfs te negeren, maar dit blijkt niet de juiste aanpak. Als je de rouw nu wegduwt, komt deze later zeker opnieuw je leven binnen en dan is de impact waarschijnlijk nog veel groter.
Misschien denk je nu wel: "Ja maar, ik rouw niet, maar ik heb iemand in mijn omgeving die dit wel doormaakt. Dat is mijn tweede reden om dit even met jou te delen. Ik hoop echt dat jij na het lezen van dit artikel een houvast hebt om mee te starten. Zelf voel ik me compleet machteloos als ik zie hoe het verdriet mijn moeder zo kwetsbaar maakt en dat doet heel veel pijn. Toch weet ik dat ik enkel er zijn voor haar enorm veel betekent en haar pijn wel niet verzacht, maar het draaglijker maakt. Wanneer het mogelijk is, kan een knuffel een wereld van verschil betekenen. Of misschien kan jij net een steun zijn door het regelen van praktische zaken in verband met het overlijden. Het lijkt wel alsof rouwen niet toegestaan is, als je deze eindeloze berg moet beklimmen, maar ooit komt er een einde aan. Rituelen zoals bijvoorbeeld een kus geven op de foto van je dierbare kunnen je ook extra ondersteuning bieden. Dankbaarheid om deze buitengewone persoon in mijn leven gehad te hebben, helpt mij ook om de pijnlijke waarheid te vatten.
Terugkeer naar het gewone leven
Je mag ook niet vergeten dat het de bedoeling is om na het rouwen stilaan naar het gewone leven terug te keren. Het is essentieel om deze gebeurtenis een plaats te geven omdat je anders achteraf meer kans maakt op psychische problemen of verslavingen . Natuurlijk gaat je leven met dit grote verlies anders zijn. Voor mij is deze pijn voelbaar als een stuk dat uit mijn hart gesneden is en net zoals jij heb ik nog veel tijd nodig. Toch weet ik dat ik mijn vader wil dat we terug gewoon blij kunnen zijn en ook dat is een troost voor mij en een reden om door te gaan. Vergeten ga ik hem nooit, maar ik hoop dat de mooie herinneringen stilaan de minder fijne verdringen.
Neem dus je tijd om deze pijn te overleven , zoek steun, zorg goed voor jezelf en rouw vooral op de manier die past bij jou. Laat je niet dwingen door anderen, maar volg jouw eigen recept want dat is het enige juiste.
Comments
- 1 juli
0- 20 mei
0