Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Beste vriendinnen zijn weer herenigd

Buiten is het al donker als ik de deur opendoe. Een frisse wind komt me tegemoet. Eventjes sta ik op de drempel, te genieten van de avondlucht en de frisheid, alvorens ik bedenk dat het eigenlijk toch wel koud is. Ik draai me bruusk weer terug en pak een sjaal van de kapstok. Klaar voor actie loop ik naar buiten.

Geschreven door Linde van Lent
Geschreven op: 22 sep 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
11
0
Afbeelding door Ernest Brillo via Unsplash
De deur valt vanzelf achter me in het slot met een bevredigende klik. Ik loop naar de trap en ga trede voor trede naar beneden. Mijn appartementencomplex heeft 's avond gelukkig de lichten standaard aan. Beneden aangekomen haast ik me naar de deur van de garage en grabbel mijn autosleutels uit mijn tas.

Gelukkig weet ik nog waar mijn auto staat, anders zou dit een regelrechte nachtmerrie worden. Ik ga in een opgewekte pas naar het tweede gangpad en klik al van een afstandje op het knopje om de deur van mijn auto te ontgrendelen. Een bevredigend bleep-bleep komt van mijn auto en de lichten knipperen kort.

Bij mijn auto aangekomen, stap ik in en rijd naar de uitgang van de garage. Terwijl ik langzaam door de paden rijd, probeer ik ondertussen het adres bij de Tom-Tom in te typen. Opeens begint mijn auto te piepen en ik bedenk me, gelukkig net op tijd, dat ik het automatische hek nader. Het hek "herkent" mijn auto en ik rijd weer verder. Nu het adres is ingevoerd, kan de rit beginnen.

Na een minuutje of tien gereden te hebben, kom ik aan in de straat van mijn vriend Matt. Ik stop voor zijn huis, maar stap niet uit. Ik toeter niet, ik ga niet naar de voordeur, ik bel hem niet. Het enige wat ik doe is dubbel geparkeerd staan. Ik wacht maximaal één minuut, dan ben ik weg. Dat hebben Matt en ik afgesproken. Althans, dat heb ik hem duidelijk gemaakt.

Met al 45 seconden op klok gaat de voordeur op een kiertje. Matt blikt voorzichtig naar buiten, draait zich weer om en verschijnt dan weer met een pet op in de deuropening. Hij loopt het tuinpad over en stapt dan aan de andere kant in.

'Dat duurde even.' zeg ik op droge toon.
'Kan je de volgende keer niet bellen? Je moet echt wéten dat je er bent, joh. Ik bedoel, ik snap dat je niet toetert, maar kom op zeg.' begint Matt aan zijn kenmerkende speech.
Ik onderbreek hem voordat hij te veel kan zeggen. 'Ik was perfect op tijd. Dat ben ik altijd. Als ik elf uur zeg, is het elf uur stipt. Begrepen?' Ik kijk hem even pijlend van opzij aan.
Hij knikt mokkend. 'Oké.'
'En nu stil, ja? We moeten ons concentreren.'

Zo'n vijfentwintig minuten later zet ik de auto stil aan de rand van een bijna verlaten weiland. Matt kijkt even kort op, dan stapt hij uit de auto. Ik volg zijn voorbeeld, maar niet voordat ik de auto uit heb gezet en er voor gezorgd heb dat alle lichten uitstaan.

'Klaar?' vraag ik hem kort.
Hij knikt. Dan klimmen we het hek over.

In de verte kunnen we vaag een groep dieren ontwaren. Het doel van onze reis.
Met kalme pas naderen we de paarden. Een paar kijkt verschrikt op. We maken geruststellende geluiden en lopen voorzichtig dichterbij.

Matt pakt een touw uit zijn tas, maar ik gebaar hem het weg te leggen. Als hij me niet-begrijpend aankijkt, schud ik mijn hoofd en draai me om. Ik heb maar één doel vanavond. Mijn Luna terug te krijgen.

Op het moment dat ik haar in het oog krijg, heeft ze mij ook opgemerkt. Haar oren staan gespitst overeind en haar ogen kijken me vriendelijk aan. Langzaam loop ik op haar toe. Ik steek mijn hand uit en aarzelend komt haar neus dichterbij. Ik beweeg me nog een stapje dichterbij en laat voorzichtig mijn andere hand langs haar hals gaan.

Juist op het moment dat ik mijn halstertouw aan haar halster wil klikken, duikt Matt opeens vanuit het niets op. Luna schrikt en deinst achteruit.

'Wat doe je nou?' sis ik. 'Ga weg. Nu.'
'Maar-' begint Matt te protesteren.
'Niks maar. Ga gewoon even weg.'
'Jíj hebt míj om hulp gevraagd. Niet andersom. Ik ben hier voor jou, oké?'
'Ga een eindje verderop staan en kom even niet in haar buurt.

Voorzichtig draai ik me weer om. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Matt langzaam naar achteren loopt. Ik steek mijn hand en wacht totdat Luna me weer genoeg vertrouwt om dichterbij te komen. Ze kijkt me aan en zet dan de eerste paar pasjes. Ik glimlach blij. Wat is ze toch geweldig. En ook geweldig mooi met haar donkerbruine vacht en zwarte manen.

Na wat wel een eeuwigheid lijkt, raakt mijn hand eindelijk haar neus en zijn we weer herenigd. Deze keer lukt het me gelukkig wel om het halstertouw vast te maken en we beginnen aan onze tocht naar de uitgang.

Je kan veel over Matt zeggen, maar hij heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat het hek open is voor Luna en mij. We lopen samen naar de trailer en laden haar in. Simone weet dat we eraan komen, dus het enige wat ons nu nog te wachten staat, is de tocht naar de manege van Simone en Karel, waar ik Luna gratis mag stallen.

Eindelijk zijn we weer herenigd, naar al die jaren. Mijn beste vriendin is terug.
0
Geschreven door Linde van Lent
Geschreven op: 22 sep 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
11
0

Recente en relevant artikelen