Laat ik maar gewoon eerlijk en direct zijn: Ik heb last van een enorme woedeaanval. Ik voel hartkloppingen, mijn maag steekt, ik voel dat mijn borst en hals steeds heter worden, totdat ze letterlijk beginnen te branden. Mijn kaak is gespannen. Mijn vingers typen snel en woest. Het voelt alsof mijn lichaam kookt vanbinnen. Alsof ik nu de gemeenste dingen ooit ga delen. Alsof ik klaar ben om oorlog te voeren. Alsof ik genadeloos iemand kan verwoesten. Zo voel ik me. Wat ben ik ongelofelijk boos. Ik ben woedend. Ik ben furieus. Ik wil schreeuwen, slaan, schoppen, schelden. Ik wil spugen. Vervolgens kruip ik huilend onder de deken. Ik huil urenlang, totdat ik in slaap val.

Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat zo’n klein en rustig meisje zoveel woede kan voelen. Ik weet het ook niet. Wanneer ik boos ben, dan is geen mens meer veilig. Ik maak ze het leven zuur, dat zweer ik je. Het begint met gemene opmerkingen, vervolgens wordt mijn stem steeds luider. Ik haal alles aan waarvan ik weet dat het je kwetst. Ik pak je op je diepste onzekerheden. Ik duw je volledig de grond in. Mijn empathie is verdwenen. Emotieloos kijk ik toe hoe jij in huilen uitbarst. Het interesseert me niet. Het laat me koud. Jij kan niet eens de helft voelen van alle pijn die ik ooit heb gevoeld, maar dit is zeker een goed begin. Ik wil dat je lijdt. Ik wil dat je ten onder gaat. Op jouw graf zal ik dansen.

Geen liefs,

H.