Hallo vreemdeling,

Dit verhaal kan verschillende kanten op gaan. Er zitten namelijk altijd zeer diverse mensen in zo’n NS-trein. Iedere coupé is gevuld met ander soort volk. Dit kan een verhaal worden over de oude man die links van me zit met zijn krant en kiosk-koffie en zeer ongegeneerd in zijn neus pulkt, de vrouw die tegenover me zit en druk in de weer is met haar make-up (die wellicht een of andere internetdate heeft met een loser die haar na drie dates tóch weer laat zitten) of het korpsballetje achterin dat expres de bovenste knoopjes van zijn hemd heeft losgemaakt, puur zodat je zijn zuigvlek heel duidelijk kunt aanschouwen, wat mij de indruk geeft dat hij wellicht een hele waardeloze one night stand heeft gehad met een of ander gewillig dispuutsmeisje dat niet goed tegen biertjes kan. Dit alles even terzijde. Dit verhaal gaat over jou, de vreemdeling die ik vanuit mijn ooghoek subtiel bekijk, de man die ongestoord een boek leest.

Ik observeer je. Je bent ongeveer 1.90m, je hebt bruine krulletjes, lichtgrijze ogen verscholen achter je ronde brilletje. Je draagt een bordeauxrode wollen trui, een zwarte geklede broek en donkerbruine veterschoenen. Je hebt een vintage aktetas bij je. Ben je een leraar? Doe je iets met economie? Of ben je misschien een architect? Ik probeer mijn mensenkennis op je toe te passen, maar het lukt niet. Het zou zo veel makkelijker zijn als ik zou weten wat je leest. Wat iemand leest zegt namelijk zó veel over een persoon. Ik merk dat mijn ogen een beetje samenknijpen en ik hoop dat ik zo ver mogelijk kan inzoomen zodat ik je titel kan lezen, maar het lukt niet. Zal ik het je gewoon vragen? Nee, dat is raar. In 2020 spreek je geen mensen meer aan in de trein. Het is half 2. De trein stopt. Jij stopt je boek in je aktetas en je loopt de trein uit. Vaarwel vreemdeling. Ik zal nooit weten wie je bent.

Veel liefs,

H.