Dag lief,

Ik weet dat we moeten praten. Over serieuze topics. En wat haat ik dat. Wat haat ik het om te verwoorden wat ik precies denk en voel. Hoe kan ik een boodschap overbrengen op een ander, terwijl ik mijn eigen logica vaak niet begrijp? Ik ben een rommelig zooitje vrouw. Maar dan ook écht rommelig. Ik zeg je dat ik de huidige situatie niet aankan. Ik zeg je dat ik het moeilijk vind. Dat ik nieuwsgierig ben. Dat ik wil uitproberen. Ik ben een ongetemde geest vol leegte, geilheid en een gebroken klein meisje. Van buiten ben ik een klein popje, met lange witte lokken en rood gestifte lippen. Van binnen ben ik een dure porseleinen vaas die op de grond is gesmeten. Duizenden scherven die jou hoopvol aankijken. Red me, mijn liefste.

We hebben een tijd lang gepraat. Je besluit dat je naar huis wilt gaan. Ik kan je niet laten gaan. Ik kijk je aan en vraag je om me te nemen. Je zegt dat je van me houdt. Ik vraag of je boos op me wil zijn. Jij zegt dat je me met liefde wilt behandelen. Dat wil ik niet. Ik wil dat je me grijpt. Dat je me pijn doet. Dat je me corrigeert. Als een klein meisje dat straf krijgt. Je besluit om me aan te pakken. Je doet me pijn. Ik blijf denken aan de manier waarop je naar me kijkt wanneer ik geen adem meer krijg. Langzaam wordt mijn lichaam zwakker. Mijn adem moeizamer. Je hebt precies de controle over mij die je wil hebben. Ik wil je eigendom zijn.

Je grijpt me stevig zoals je altijd doet. Ik kijk je recht in je ogen aan terwijl ik me afvraag hoeveel nachten we nog naast elkaar in slaap zullen vallen. Ik vraag me af hoe vaak je me nog gaat vertellen dat je van me houdt. Ik ben benieuwd of wij elkaar gaan begrijpen. Hoe jij over mij denkt. Of jij dit dramatische spektakel volhoudt. Of dat je me laat vallen, net zoals iedere voorganger van jou deed. En dat zijn er véél. Zo veel vragen, zo weinig antwoorden en absoluut geen garanties.

Men zegt dat het juist dié dingen zijn, die zich als zeer gecompliceerd laten omschrijven, waar je het meest naar verlangt. Nu begrijp ik waarom. Wat de overheersende factor van dit alles is, dat kan ik je niet zeggen, puur omdat ik daar zelf zoekende naar ben. Ik denk aan een samenhangend geheel van de door jou gekozen woorden, je vingers die mij strelen en het gevoel van je lippen die hun weg zoeken langs mijn hals. Het zijn de geringste gebaren die een gevoel van overgave creëren.

Laat me jouw gebroken meisje zijn.

Veel liefs,

H