Dag lief,

Dit is alweer een brief die beschrijft hoe ik me voel. Grappig eigenlijk, want ik heb er nooit eerder bij stilgestaan dat je middels het schrijven van brieven ook een verhaal kunt vertellen aan de buitenwereld. Ondanks dat ik denk dat de buitenwereld zich weinig interesseert met betrekking tot mij of mijn leven, kan ik niet stoppen met schrijven, omdat ik ergens hoop dat hier op de wereld een mede zielige ziel is die zich in mijn woorden kan vinden. Wellicht heeft dat met het gegeven te maken dat ik altijd een poging doe om mensen te raken. Ik vraag niet om medelijden. Het is louter de harde waarheid die naar buiten komt: de harde waarheid van leven met een Borderline persoonlijkheidsstoornis.

Op het moment dat je mij voor het eerst zag, dacht je wellicht dat ik een ambitieuze, perfectionistische vrouw was die haar leven op een rijtje heeft. Ik kan het je niet kwalijk nemen, want dat is namelijk wat iedereen denkt wanneer ze mij zien, maar niéts is minder waar. Het was dinsdag 25 februari toen ik kwam aanlopen op de brug, onderweg naar de eerste date met de man die later mijn grote liefde zou worden. Voor je zag je een jonge vrouw van 1m60, een slank postuur, blonde steile haren die in een rechte lijn op haar schouders vielen, een degelijke kledingstijl, bestaande uit een zwarte coltrui, een lange rok en daaronder een ietwat sexy laarsje met een hoge hak, maar net niet té sexy. Daar was ik namelijk goed in. Subtiel sexy zijn. Maar daar zou je nog wel achter komen.

Het was een stille dinsdagavond. We besloten om elkaar te treffen op de brug en om naar jouw huis te gaan om wijn te drinken. We raakten aan de praat en het was eigenlijk vooral heel erg gezellig. Ik vroeg je om uitleg met betrekking tot een bepaald onderwerp en je nam een leeg vel papier en begon daarop iets te tekenen. Ik kon het niet helpen, maar mijn blik was gericht op je grote, stevige handen. Ik dacht meteen aan hoe je grote handen op mijn kleine lichaampje zouden aanvoelen. Ik merkte aan mezelf dat ik begon te blozen. Uiteindelijk was het een heel onschuldige date. Als een echte heer liep je met me mee naar huis en kuste je me heel zachtjes terwijl je mijn wang streelde. Wat was jij respectvol tegenover een klein gebroken meisje dat zojuist geil werd van alleen al het kijken naar je handen. Wellicht had ik het niet erg gevonden als je die avond woest mijn borsten had gegrepen en vanuit daar continueerde met je semi-agressieve spektakel. Je moet begrijpen dat rode wijn en een gebroken porseleinen vaas (hoe ik mezelf noem) de perfecte cocktail zijn voor een keiharde seksbeleving. Je had me best mogen uitkleden, me utiliseren als je voorwerp en dan vervolgens niet meer reageren op mijn berichtjes. Het is oké. Je zou zeker niet de eerste zijn. Maar dat deed je niet, je vroeg of je me nog een keer mocht zien, één dag na onze eerste date. Ik was stomverbaasd.

Een dag later spraken we weer af. We zouden samen gaan koken bij mij thuis. Jij deed de boodschappen en ik zorgde dat mijn keuken transformeerde in een kleine, romantische ruimte met muziek en kaarsjes. De wijn vloeide rijkelijk. Ik liep langs je, toen je me ineens op je schoot trok, me kuste en mijn borsten begon te strelen. Toen wist ik het zeker: ik ga seks hebben met deze man en we gaan elkaar nooit meer zien. Zo gaan die dingen namelijk. Een man die continu je wijnglas bijvult, probeert wellicht ervoor te zorgen dat jij na iedere slok steeds wat gewilliger wordt, zodat hij vervolgens zijn slag kan slaan. Kom maar op, dacht ik. Gebruik me maar. Doe maar met me wat je wilt. Ik geef me volledig over. Je aanrakingen werden steeds intenser en ik bezweek. We weten allebei hoe de avond eindigde.

In de ochtend ging je terug naar huis. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Op zich vond ik dat ook helemaal niet erg. Het was een eenmalige seksbeleving en jij zou een week later verhuizen naar een stad aan de andere kant van het land. Lekker makkelijk dus. Vaarwel, lieve man. Vaarwel, persoon die mijn tedere lichaampje heeft benut. Ook jij zal weer een mooie herinnering zijn.

Veel liefs,

H.