Dag mijn liefste,

Het is een zomerse vrijdagmiddag, halverwege de maand juli. Pittoreske straatjes worden gestreeld door warme zonnestralen, de stadse terrassen zijn gevuld met wijn drinkende mensen, moeders en dochters gaan last minute inkopen doen voor hun overbodige luxueuze strandvakantie, groepen studenten zijn in het park aan het voetballen onder het genot van enkele biertjes met als extra bijkomstigheid de geur van standaard supermarktworstjes die worden omgedraaid op een goedkope wegwerpbarbecue. Er staat een rij van ongeveer dertig personen voor de befaamde ijswinkel waar je een prijs betaalt alsof iedere hap die je neemt bestrooid is met geschaafd goud. Men merkt duidelijk dat de zomervakantie is begonnen en iedereen doet zijn uiterste best om te genieten van zijn vrije, zonnige dagen. En ik? Ik lig in bed te knuffelen met mijn beer Freek, onder drie dekens met de rolluiken dicht. Welkom in het leven van een Borderliner.

Hoe kan het dat ik me nu onder mijn deken verstop in een donkere kamer?

Hoe kan het dat ik niet uit bed kan geraken? Ben ik mezelf kwijt? Blijf ik voor altijd zo? Ik begrijp mezelf niet, mijn liefste. Begrijp jij mij? De angst neemt toe. Mijn lichaam begint te transpireren en ik krijg hartkloppingen. Ik realiseer me dat ik ben vergeten om mijn medicatie te nemen. Met een slokje water slik ik mijn dagelijkse dosis antidepressiva. Ik rol terug onder de deken.

Om half 4 ’s middags stap ik uit bed en neem ik een douche. Waterdruppels rollen over mijn lichaam. Ik weet niet of het water de juiste temperatuur heeft. Misschien verbranden de druppels langzaam mijn huid, maar heb ik het niet door, puur omdat ik een en al verdoofd ben. Ik stap uit de douche, maak enkele naaktfoto’s in de spiegel en stuur die naar jou, omdat ik het gevoel heb dat ik even gewaardeerd wil worden. Je stuurt een lieve reactie terug en dat is dan ook het hoogtepunt van mijn dag. Ik trek mijn pyjama aan en ik ga terug naar bed. Terug naar de veilige duisternis.

Help me.

Veel liefs,

H.