Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Brief van een Borderliner aan haar narcistische vader

Brief van H.

Geschreven door Helene
Geschreven op: 17 juli 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
1
56
1
Afbeelding door Florian Klauer via Unsplash

Goedemorgen papa,


Dit is de eerste keer in tweeëntwintig jaar tijd dat ik een brief aan jou schrijf. Laat het dan net een brief zijn die jij nooit in je handen krijgt geduwd. De hele wereld heeft toegang tot dit platform. Iedereen kan mijn woorden lezen, behalve jij. Als jij zou weten dat er een brief klaarligt die gericht is aan jou, dan vraag je je wellicht af waarom jij op het specifieke lijstje van mijn afzenders staat. Laat het dan niet op je overkomen alsof het een eerbetoon is, papa. Dit is geen liefdesbrief. Of is het dat wel? Schrijf ik deze brief omdat ik verliefd op je ben? Of schrijf ik deze brief omdat ik verliefd ben op het idee van een liefdevolle papa? Houdt een mens meer van liefde dan van het idee van liefde? Het zijn pittige vragen, papa.


Het is vrijdagochtend. Ik zit aan tafel met een kopje koffie en ik tik rustig wat op mijn laptop. Op de achtergrond hoor ik het geluid van de afwasmachine en gestommel van werkmensen op straat. Ik zit helemaal alleen in deze woonkamer en ik geniet van de immense rust. Ineens ben jij daar weer, papa. Je komt mijn rust verstoren, zoals je altijd doet. Ik bedoel niet fysiek papa. Ik ben namelijk niet in je buurt. Ik bevind me in de woonkamer van een man waar ik gisteravond seks mee heb gehad die dan ook compleet aan de andere kant van Nederland woont. Toch ben jij de persoon die in iedere slaapkamer van de ontelbare mannen waarmee ik seks heb gehad aanwezig was, puur om mij nóg ellendiger te laten voelen dan ik me reeds voel. Nogmaals, ik bedoel geen fysieke aanwezigheid hiermee. Dat zou nóg verknipter zijn dan hoe de situatie nu is.


Ik vraag me af hoeveel andere personages dit verhaal lezen en zich ook hierin herkennen. Ik vraag me af hoeveel narcistische papa’s of mama’s er op deze wereld rondlopen. Ik vraag me af hoeveel trauma’s er zijn bezorgd aan de kinderen van dergelijke ouders. Het is zeer onbevredigend om geen antwoorden te vinden op de vragen die ik stel. Wat ik wél kan doen en wat ik dan ook mijn plicht vind om in deze kwestie te doen, is het delen van mijn eigen verhaal. Aan de persoon die nu achter zijn scherm zit en deze woorden opneemt, wil ik heel duidelijk maken dat je hier niet alleen in bent. Iedere gezinssituatie is uniek en brengt zijn eigen problemen met zich mee, maar weet dat er veel verdrietige kinderen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten als jij. Als je merkt dat dit je raakt of als je merkt dat je bepaalde zaken niet of niet voldoende hebt verwerkt, dan raad ik je aan om daar hulp voor te zoeken.


Lieve papa,


Ik ben nu tweeëntwintig jaar. Ik kan vol overtuiging zeggen dat je nog nooit hebt gezegd dat je van me houdt. Je hebt nog nooit tegen me gezegd dat je trots op me bent. Je hebt nog nooit een of andere vorm van waardering voor mij uitgesproken. Mijn uiterlijk kon altijd mooier, mijn prestaties konden altijd beter en de keuzes die ik maakte, leken nooit genoeg op de jouwe en waren daardoor dan ook altijd de foute keuzes. Je zei tegen me dat je eigenlijk helemaal geen kinderen wilde. Het liefst ging je alleen met mama uiteten, alleen met mama op vakantie en je moest niets hebben van kindvriendelijke activiteiten. Je bent nog nooit meegegaan op een schoolreisje, je wilde niet mee naar themadagen voor papa’s, je kwam niet kijken bij zwemles of dansles en je gaf me nooit een compliment over de macaroni-kunstwerkjes die ik voor je had gemaakt. Toen ik buiten een sneeuwpop wilde maken, zei je dat je het veel te druk had met je werk en geen zin had om met mij te spelen. Je wilde mijn schommel nooit duwen. Je wilde mijn zandkastelen nooit bekijken. Je hebt nooit meegedaan aan een bordspel, je hebt nooit mijn broodjes gesmeerd en je wilde me nooit helpen met mijn huiswerk. De ouderavonden op de middelbare school vond je onbelangrijk. Mijn Propedeuse-uitreiking kon je niet bijwonen. Je hebt me nooit gefeliciteerd toen ik mijn bachelor aan de Universiteit begon. Ik deed alles om je aandacht te krijgen, papa. Ik bleef soms nachten weg van huis en je vroeg niet eens waar ik was. Ik viel meer dan twintig kilo af in een halfjaar en je vroeg je nooit af of je daar misschien een dokter voor zou moeten bellen. Toen ik last had van paniekaanvallen in je buurt, deed je alsof deze niet bestonden en ik mij gewoon aanstelde, zoals ik dat volgens jou altijd deed. Toen een van mijn vriendjes me per ongeluk zwanger maakte op mijn achttiende en ik je huilend opbelde, toen zei je dat het gewoon ‘echt héél dom’ van me was en je hing op. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is een vrijwel eindeloze lijst, papa.


De ironie van dit verhaal is dat, wanneer je mij nu zou opbellen, ik zou opnemen met een poeslieve, zangerige stem, in de hoop dat je ooit op een dag wél waardering voor me uitspreekt. Ik hoop dat er een dag komt waarop je tegen mij zegt dat ik het beste verdien, dat ik goed bezig ben met wat ik doe en dat ik het waard ben om te bestaan en om mijn leven te leiden zoals ik dat wil. Ik heb je liefde nodig, papa. Als jij mij jouw liefde geeft, dan hoef ik dat niet keer op keer bij vreemde mannen te zoeken die alleen maar goedkope seks met me willen. Ik hou van je, papa.


Veel liefs,


H.

1
Geschreven door Helene
Geschreven op: 17 juli 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
1
56
1

Comments

  • 4 feb
  • 0
Wat een zwaar onderwerp. Je schrijft heel, heel goed.
Ik heb het met krop in de keel gelezen.
  • 4 feb
0

Recente en relevant artikelen