Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Column: De Fietswauwelaar

In het hart van een Haagse wijk komen buren regelmatig samen. Een anonieme schrijver deelt hun verhalen.

Geschreven door Nathalie van Meurs
Gepubliceerd op: 13 mei 2021
1
44
1
Afbeelding door Denise Jans via Unsplash
Vrijdagochtend, een uur of half elf. Een appje: “Koffie?” Op straat, want dat is nou eenmaal de enige mogelijkheid in tijden van pandemieën. Het is maar goed dat je je weer met z’n vieren binnen een paar vierkante meter mag begeven.

We moeten elkaar al maanden missen, de buren en ik. Het is een markant clubje van een persoon of zes, afgelopen jaar hebben we zelfs een officiële Whatsapp-groep in het leven geroepen: ‘Het Tafeltje’. De groepsafbeelding bevat een jonge George Wendt die met een pitcher bier aan een bar zit. Meewarige blik, bruin jaren 80-maatpak. Treffend.

Nu de kroeg niet open is, en ons de mogelijkheid om onze alledaagse bezigheden aan het eind van de dag met elkaar te bespreken ontzegd, moeten we andere keuzes maken. Geen Jägermeister met een fluitje om vier uur ’s middags, maar cappuccino op een bemost buurtbankje om de hoek. Zat ik daar, drie paar lichtblauwe ogen naast me. Achter ons staan mensen met mondkapjes in de rij voor de slager, wachtend op kuikens en lamskoteletten. Als je ze zonder context tegenkwam op een boulevard aan de Costa del Sol zou je ’t niet achter ze zoeken. Het deert niet. Wij hebben een glazen hok om ons heen gebouwd en bekijken de wereld van veilige afstand.

Michiel, lichtgrijze wenkbrauwen, ronde gelaatstrekken en opgetogen (of onbeheerste, hangt af van het dagdeel) ogen, is er vanochtend ook bij. Jarenlang ongewild kantoorklerk – sommige dingen overkomen je –  inmiddels vijftien jaar zelfstandig fietsenmaker met een bescheiden, oprechte liefde voor het vak. Een blauwe of bruine jas om het even welk seizoen, rond montuur en grijze nagels. Alsof ‘ie met kettingolie in z’n handen geboren is. Zijn familie bestaat uit zeemannen die spartelende vissen met netten het water uit halen en een vrouw waarom hij zich dagelijks bekommert. In een tehuis ligt ze, met veiligheidsregels waar je je aan moet houden, al wordt de vraag in hoeverre fysieke en mentale veiligheid van belang zijn vanaf een bepaalde leeftijd wat complexer dan “Hou rekening met [vul zelf in].” Het doet hem wat.

We hebben elkaar in de afgelopen twee jaar eens drie opeenvolgende dagen niet gesproken terwijl we elke middag naast elkaar een barkruk bezetten. Hij had gezegd dat ik een aantal zichtbare, onnodige kilo’s te zwaar was, ik wist dat ‘ie gelijk had dus was beledigd om al mijn ongeldige weerwoorden. De week erop vulden we om de beurt elkaars glazen en maakten we een cryptogram die we met de rest van Het Tafeltje oplosten. Is ‘ie steengoed in, cryptogrammen. Iets wat je mag verwachten van mensen die vlijmscherp reageren op andermans gesprekken en een fles sterke drank voor je neus zetten na een stoïcijns “Ach, wat vervelend zeg” nadat je met schrapende stem vertelde over wakkere nachten en pantosti’s bij gebrek aan creativiteit. “Kadootje”, zegt ‘ie dan, “wel in je eentje opdrinken, daar haal je vast wat inspiratie uit.”

Vandaag bespreken we geen levensvragen. We hebben het over een uur extra vrij nemen op vrijdagochtend, over Frank en Rogier die uit elkaar gaan en over hoe Hitler menig opvoeding beïnvloed heeft. “Daar hou je wel wat meer aan over dan alleen een verkeerde achternaam, ja.” Drie koppen koffie drinken we in ons glazen huis. Michiel slaat de Telegraaf open, geleend bij de lunchroom drie deuren verderop. Onze sterrenbeelden komen overeen, kwamen vorige zomer achter. Hij vertelt wat ons vandaag te wachten staat, kijkt bedenkelijk, slaat twee bladzijden om.

“Ah kijk aan, Memphis Depay gaat ook rappen. Gelukkig maar, komt het allemaal toch nog goed met de wereld.”
1
Geschreven door Nathalie van Meurs
Gepubliceerd op: 13 mei 2021
1
44
1

Comments

  • 18 juni
  • 0
Leuk gebracht in een vertellende stijl. Een mooi tafereel geschetst. (Ik volg je, jij mij ook?)
  • 18 juni
0

Recente en relevant artikelen