Artikel.nl




Dat eeuwige geklop

Het relaas van een bevalling...

Geschreven door Yves Goudket
Gepubliceerd op: 25 aug 2021
1
25
0
Dat eeuwige geklop
In het begin ging het nog, trouwens dan realiseerde hij het nog niet zo erg, maar nu, na zes maanden
werd het echt onhoudbaar.
Bonk, bonk, bonk, het rode afschuwelijke ding boven hem ging constant op en neer.
Bonk, bonk, bonk,hoe lang moest hij nog in deze donkere,beklemmende ruimte zitten?
Okee, hij had het niet slecht, hij kreeg genoeg te eten, het was er vrij warm en hij sliep wanneer hij
maar wou, al was het de hele dag…
Bonk, bonk, bonk, ging het steeds maar weer. Verschillende keren had hij geprobeerd zijn armpje
door de bubbel te steken en dat pompende ding te grijpen, maar het vele roodgekleurde water om
hem heen en het slangetje aan zijn buik lieten hem niet genoeg bewegingsvrijheid…
Hij had zich al vaak omgedraaid, geroepen, maar hij begreep dat niemand hem zou horen.
Bonk,bonk, bonk, steeds maar weer hamerde dat rode ding zijn duivelse ritme door de schoot waarin
hij zich bevond.
Zeven maanden, en hij voelde dat hij sterker en sterker werd. Hij begon meer te eten en wilde hier
weg,weg van dat pompende ding.
Hij was er zeker van dat hij dat ding nog wel zou krijgen!
Bonk,bonk,bonk deed het constant en soms zwaaide hij met zijn armpjes zomaar wat om hem heen
doch daardoor ging dat pompende ding nog harder en sneller slaan, het leek hem wel te pesten !
Acht maanden waren inmiddels voorbijgegaan. Enkele keren had hij nog geprobeerd dat ding vast te
grijpen, tevergeefs echter! Om de één of andere reden vermoedde hij dat hij weldra deze ruimte zou
verlaten, het ding echter bleef maar kloppen en inmiddels haatte hij het enorm !
Bonk,bonk,bonk, hij probeerde nog eens het te grijpen, er in te knijpen, hij wilde het verbrijzelen, het
kapot maken, het doden !
En dan , plots na een verblijf van acht maanden en twee weken stroomde al het rode water weg, hij
keek naar beneden en zag een lichtstraal, instinctmatig draaide hij zich om en hij voelde iets naar zijn
hoofd grijpen.
Met één van zijn armpjes zag hij nog net de kans om dat pompende ding te grijpen, hij nam het stevig
in zijn handje, kneep er in, trok er aan met zijn kleine vingertjes, perste hij het samen. Het gebonk
versnelde weer en werd heviger.
Gelukkig gaf dat ding aan zijn hoofd hem dat beetje extra kracht die hij nodig had. Hij greep het rode
ding nog steviger vast. Zo hard hij ook maar kon kneep hij er in met beide handen en plots was het
stil, muisstil,doodstil. Het pompende ding pompte niet meer.
Gewillig liet hij zich leiden naar de opening en plotseling was er overal veel licht rondom hem, hij
huilde van de schrik. Zijn nieuwe omgeving beviel hem niet.
Overal stonden wezens in witte jassen en één ervan hield hem ondersteboven en tikte hem op de
billen. Dat deed pijn verdorie! Hij begon luid te krijsen.
Weer een ander wezen stormde de kamer binnen.
“Hoe gaat het dokter “ hoorde hij.
“Uw zoontje is gezond maar Uw vrouw…ze is spijtig genoeg overleden, hartstilstand, het spijt me…”
Veel begreep hij er niet van maar hij glimlachte toch een beetje.
Wat later hoorde hij een zacht geklop uit zijn eigen lichaam komen en harder en harder hoorde hij
ook het geklop van al die wezens rondom hem.
“Weer dat geklop, wanneer zal ik daarvan verlost zijn….”
1
Geschreven door Yves Goudket
Gepubliceerd op: 25 aug 2021
1
25
0

Recente en relevant artikelen