Om te beginnen wil ik zeggen dat mensen vaak heel behulpzaam zijn naar anderen mensen toe. Niet alleen naar onze geliefden, maar ook naar vreemden. Als we zien dat iemand iets niet lukt zeggen we niet dat hij of zij het niet kan en moet opgeven. We proberen hen te helpen, moedigen ze aan en zeggen dat het de volgende keer wel lukt. Wanneer we zien dat iemand zich verdrietig, boos of van streek voelt vragen we hoe het gaat. We zeggen niet dat zij zich niet zo mag voelen. We zeggen niet dat ze deze emoties moet vermijden en zichzelf druk bezig moet houden om haar emoties maar niet onder ogen te komen. Nee, we vragen in zo'n situatie wat we voor ze kunnen betekenen en proberen hen troost te bieden. Als iemand iets onverstandigs zegt, maken we deze persoon niet belachelijk. Sterker nog, het staat ons niet eens lang bij. We zijn het al zo vergeten. Als laatste, wanneer iemand fouten maakt zeggen we dat het niet erg is. We vertellen hen niet: je kunt het niet, je bent gewoon niet goed genoeg.
Waarom behandelen we onszelf dan wel op deze manier? Herken je jezelf in één van de volgende situaties? Je zegt wat onverstandigs en denkt: ‘ik ben echt dom en ik schaam me enorm, want iedereen zal me hier belachelijk om gaan maken’. Of je maakt een foutje en overtuigt jezelf zonder twijfel dat je tóch niks kan en nergens goed in bent. Misschien probeer je voor de eerste keer iets nieuws uit, maar je beheerst het nog niet zo goed: ‘dit is niks voor mij’. Als laatste, wanneer je in de spiegel kijkt en je valt in het gat van vergelijking: ‘ik ben niet mooi genoeg, want kijk hem/haar nou, geen wonder dat het mij niet lukt’. Kortom, in elke situatie denken we al snel: ik ben niet goed genoeg.
Wat niet goed genoeg is, willen we graag verbeteren. Verbetering is prima, mits het voortkomt uit een plek van acceptatie en niet vanuit de gedachte van alles tekort te komen. Wat we ook proberen, we zullen onszelf zien als niet goed genoeg. Stel, je bent niet tevreden met je lippen. Je wilt ze veranderen, want je vind ze niet mooi genoeg. Je besluit ze op te spuiten, met de gedachte dat dit écht het probleem is. Wellicht ben je eventjes tevreden, maar al snel zul je opmerken dat er weer wat anders in de weg zit. Iedereen om je heen zie je op snelle crash-diëten overstappen. Nog even die laatste kilootjes er af voor de zomer. Je begint je onzeker te voelen over je eigen lichaam, dus denk je dat dit de hindernis is op de weg naar geluk. Je verliest wat gewicht, maar je voelt je nog steeds niet hoe jij het je had voorgesteld. Wat moet ik nóg meer veranderen? Misschien zijn mijn gewoontes niet goed genoeg, mijn persoonlijkheid?..
Het punt is dat we constant op zoek zijn naar wat wij als onze zwakheden beschouwen. We hebben het idee dat er iets mis met ons is. Dat we over onszelf als het ware moeten repareren of zo. Wanhopig zoeken we op Google alle oplossingen voor onze problemen, niet realiserend dat onze eigen gedachten zelf het probleem zijn. Weet je nog die goede dag die je had? Maakte jij je toen druk in dat ene moment over alles wat je tekort kwam? Dacht je aan je onzekerheden? Wat er niet goed genoeg was? Of leefde je toen eindelijk echt? Voelde je een gevoel van vreugde, blijdschap en acceptatie?
Alles wat we denken dat het probleem is, is niet het echte probleem. Hoe kan het dat we dagen hebben waar we ons mooi voelen, alleen maar om wakker te worden met het gevoel niet mooi genoeg te zijn? Hoe kan het dat we de ene dag blij zijn met ons lichaam, maar de volgende dag het niet kunnen onder ogen durven komen? Dit komt omdat ons uiterlijk het probleem niet is. Ons uiterlijk is niet van de één op de andere dag verandert. Wat dan wel?
Ons perspectief. We kijken anders naar onze omstandigheden. Waar we eerst een probleem zagen, zien we nu een oplossing. Of andersom, waar we eerst een oplossing zagen zien we ineens een probleem. Het heeft allemaal te maken met onze denkwijze. Om deze reden heeft het geen zin om alsmaar op zoek te gaan naar wat niet goed genoeg is, want we verleggen onze focus daardoor alleen maar op het negatieve. Het is nutteloos constant onszelf te veranderen in de hoop nu eindelijk wel het probleem voor ons negatieve zelfbeeld te hebben gevonden. We lossen helemaal niks op uit de gedachte dat we niet goed genoeg zijn.
Wat als we eens begonnen met simpelweg acceptatie. Als we begonnen met het werken aan onze mindset, onze manier van denken en waarnemen. De tijd die we nu gebruiken ons druk te maken niet goed genoeg te zijn, zouden we ook kunnen besteden om te werken aan onze mindset. Als we accepteren wie, wat, waar en hoe we zijn dan is daar veel meer potentie uit te halen. We zijn er niet voor gemaakt om onszelf voortdurend te bekritiseren en onszelf verder in het gat van zelfkritiek te duwen. We moeten leren onszelf lief te hebben, maar vooral onszelf gewoon te accepteren. We zijn zoals we zijn en dat is goed genoeg. Wij zijn goed genoeg. Wij allemaal, stuk voor stuk. Ieders met een verschillend uiterlijk, interesses, denkwijze, sterke punten, minder sterke punten, gedrag, familie, vrienden, prioriteiten etc. Dat is juist hetgeen dat ons zo uniek maakt. We moeten leren trots te zijn op onszelf, omdat onszelf zijn juist datgene is dat ons werkelijk de toegang tot geluk geeft.
Eventually, we become what we think we are.
Comments
- 8 juni
0- 7 juni
0- 31 mei
- Hide replies (1)
1- 31 mei
0- 31 mei
- Hide replies (1)
1- 31 mei
0- 30 mei
- Hide replies (1)
1- 30 mei
0