Na een korte nacht glijdt ze vermoeid achter haar pc. Haar draadje met de ‘echte’ wereld. Want ze verkeert nog altijd in haar twilight zone. Ze is zoals ze zo mooi zeggen in een staat van overleven niet van leven.
En hoewel ze probeert te genieten van alle kleine en grote dingen op haar weg is er te veel pijn, verdriet en frustratie en nog veel meer om zomaar los te laten. Ze vind het soms knap van haar zelf dat ze wel soms nog een straaltje zonneschijn ziet in haar leven want alles is zo donker.
Maar ze weet dat ze die kleine zonnestraaltjes vast moet grijpen en stevig vast moet houden. Anders verdrinkt ze. Dan verdrinkt ze in verdriet en angst voor de toekomst.
Een grote verscheidenheid aan emoties en gevoelens een ware achtbaan. En ze zit in dat karretje zonder rem en zonder controle. Ze moet maar afwachten waar de baan haar heenbrengt en wanneer deze dollemans rit stopt.
Ze heeft alleen maar controle over hoe ze reageert op deze rit. Ze kan haar ogen dicht knijpen en hopen dat alles zo snel mogelijk achter de rug is. Maar zelfs dat heeft grote gevolgen op haar leven. Ze kan het uitschreeuwen en zo haar emoties even, heel even los laten voordat ze net zo hard weer binnenkomen.
En zou ze van de rit kunnen genieten? Nee, ze zou niet weten hoe. Er is te veel angst en haar maag protesteert en ze probeert zich met alle macht vast te houden. Ze valt er voor haar gevoel net niet uit. Dan remt het wagentje. Maar ze kan er niet uit, ze zit vast. Ze haalt diep adem en sluit haar ogen voordat ze weer aan de volgende rit begint.
Het scherm is fel en haar ogen vermoeid en haar lijf slap. Heel even een uitlaatklep en dan weer de uitknop. Weer terug naar haar schemerwereld waarin ze maar weinig mensen toelaat.
Comments
- 25 okt
1- 9 okt
1- 2 sep
1- 30 aug
1- 29 aug
1