We zijn allemaal vandaag de dag een beetje de weg kwijt. Respect en geduld, hoe ging dat ook alweer? Het oneens kunnen zijn met elkaar zijn we verleerd. Waardoor we in een soort absolute staat van paraatheid door het leven marcheren. Omdat op elk moment onze waarden geschonden kunnen worden. Omdat we op elk moment van elke dag zichtbaar in beeld zijn. Alle dingen waarvan we hadden verwacht dat het ons leven makkelijker zou maken hebben ook kanttekeningen. Slim genoeg verborgen in de voorwaarden die we nooit lezen. Zo zijn mobiele telefoons verslaven, slecht voor je zelfbeeld, je slaapritme en je sociale systemen. Laat staan hoe makkelijk het geworden is om iemand naast school ook nog te pesten.
Mijn vader zei vroeger vaak: "Dat had ik vroeger ook wel mooi gevonden, zo'n spelcomputer, zo'n mobiel, zo'n laptop." Maar de laatste tijd stond hij er toch anders in, "Ik heb medelijden met jullie generatie. Altijd met je gezicht achter zo'n scherm. Wij spraken elkaar vroeger aan op het station." Nu zal je misschien denken wat een oude zeikerd met zijn vroeger was alles beter sentiment. Maar daar kan ik je geen gelijk in bekennen. Ik kan met zekerheid zeggen dat ook ik blij ben dat ik voor de smartphone kon opgroeien. Mijn eerste mobiele telefoon kreeg ik toen ik twaalf was ongeveer. En dat werd gezien als een echte luxe, je kind hoefde helemaal geen mobiel te hebben. Zijn fantasie niet te verstoten op een tablet. Ik moest me nog inbeelden dat een gebogen takje een geweer of een zwaard voorstelde. En nou liep ik niet met een wiel en een stokje in een hoepelrokje door Urk. Ik had wel een PlayStation en een Nintendo en daar spendeerde ik dan ook graag wat tijd mee. Maar achteraf ben ik heel blij dat mijn ouders het vroeger op een uurtje per dag hielden.
Ik maak me zorgen over de spanningsboog van mijn generatie. In een tijd waar alles zo snel mogelijk geconsumeerd moet worden. Waarin nietszeggende filmpjes van een paar seconden door geile kerels en saaie wijven als werk wordt gezien. Terwijl we mensen, die we eigenlijk tegen hunzelf in bescherming zouden moeten nemen, hun ziel laten verkopen voor wat clicks. Voor de aandacht die ze niet van hun ouders kregen of nog steeds niet krijgen. Wat gaat dit betekenen voor ons vak? Is kunst straks alleen nog in de vorm van een pil te beleven?
Vandaag de dag is de discussie belangrijker dan het onderwerp geworden. Aan welke kant je staat bepaald niet alleen wie je voor altijd bent maar ook hoe je de wereld beleeft. Omdat de algoritmen van deze zogenaamd sociale diensten hierdoor jou langer vast kunnen houden. Al deze kanalen die actief valse informatie verspreiden grijpen de gemiddelde mens vast en laten lastig weer los. Een paar jaar geleden werd je voor gek verklaard als je 9/11 een inside job vond, als je dacht dat de aarde een komvorm had en geen bol was, en het niet vaccineren tegen ziekten werd gezien als gevaarlijk. En nu worden de goeie vragen begraven onder een partij zure kots afkomstig uit anonieme strotten. En zo worden de belangrijke waarden die wij als land aan het opbouwen waren op het gebied van tolerantie, openheid en acceptatie langzaam aan vernietigd. Wat zal dit betekenen voor onze gemeenschappelijke ontwikkeling. En hoe zorgen we ervoor dat deze kloof niet zo breed gebroken wordt dat het niet meer te helen valt.
En toch is deze generatie waarvan ik deel uit mag maken, bewonderingswaardig moedig en sterk. Dit zie ik terug in de creativiteit van mensen op dit platform. Ik zie het in de gezichten van de jongeren die opkomen voor een ander, door te protesteren tegen politiegeweld in binnen en buitenland, door zich tegen seksisme te verzetten, door trots een regenboogvlag mee te dragen. Ik hoop dat wij de fakkel van de verandering verder mogen verzetten dan onze voorouders ooit hadden gedurfd. En natuurlijk niet te vergeten dat al deze kinderen een verrotte wereld geërfd hebben. En dan het op hun aan zal komen om iets van die wereld te maken. Dus misschien is het dan ook niet zo gek dat we af en toe allemaal onze koppen aan een scherm vastplakken. Om filmpjes te kijken waar je de helft mist als je knippert. Omdat deze last, deze heraut van de ondergang, altijd op onze agenda zal staan. Wat verwacht je van ons, als je ons bij de geboorte verteld dat de wereld vergaat?
Comments
- 24 juli
0- 16 juli
1- 16 juli
1- 16 juli
1