Artikel.nl




Editorial Approved Badge

De krassende kraai

Schoonheid is vergankelijk.

Geschreven door Dana Martens
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
10
47
20
Afbeelding door Corina Rainer via Unsplash
Het krassende geluid doet pijn aan mijn oren. Het heeft iets onheilspellends. Ongewild krimp ik ineen. Ze let op mij, mijn angst mag niet op haar overgaan. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, stoïcijns net te doen of ik de roep van de zwarte kraai niet hoor.
Marieke voelt heet aan, ademt zwaar piepend.
'Ga ik nu dood, mama?'
'Echt niet!'

Mijn hart bonst, de vogel lijkt me uit te lachen. Het honend kraa kraa, vloeit over in mijn brein tot een krakerige heksenlach. De borstelige wenkbrauwen, de iets kromme en te lange gok, de priemende ogen, haar hele rimpelig grauwe gelaat, het doemt allemaal op uit het niets. Ik leg mijn handen op mijn oren in een poging het visioen uit te bannen. Naast me blaast Kitty, anders zo'n lieflijk zacht pluizig bolletje, nu met een dikke staart strak omhoog, de rug bol, en uit de ogen komt een vurige gloed.
Ik slik.
Een akelige tocht strijkt langs mijn benen, een rilling kruipt langs mijn ruggengraat. Marieke, mijn engeltje, mijn dochtertje, mijn alles.

Jaren terug was het gebeurd, onschuldig leek het toen. We waren knappe tieners, zij was lelijk als de nacht, wij voelden ons ver boven haar verheven. Het was haar eigen stomme schuld. Je hoeft als vrouw toch niet met overtollig gezichtshaar rond te lopen? En dan die grote wrat op haar neus, die vroeg gewoon om weggesneden te worden.
Gegild had ze, geschreeuwd naar ons.
'Jullie schoonheid is vergankelijk. Ik ben rein van binnen, maar word gedwongen door jullie gehoon, gepest, getreiter ook zwart van binnen te worden. Ik vervloek je.' Haar kromme wijsvinger, met geelgebrokkelde nagel wees priemend mijn richting op. 'Zodra je een mooie gave dochter baart, wees dan beducht op ongeluk, ze zal een rauwe dood sterven, ingeluid door het krassen van een kraai.'
'Je bent gewoon een domme jaloerse lelijkerd. In de vorige eeuw zou je op de brandstapel terecht gekomen zijn, voor je opmerking. Ik gebruik mijn verstand. Hekserij bestaat niet. Je vloek doet me niets, ik lach erom.'
Ik had haar de rug toegekeerd.

Marieke is al een tijdje ziek. Het begon met een verkoudheid. Ademen lijkt nu meer op hijgen. Happend naar lucht, wordt ze steeds benauwder. De longontsteking is hardnekkig. Gestaag loopt de koorts op. Het zweet parelt op haar voorhoofdje.
De onheilsbezwering was ik vergeten, heb er helemaal niet meer bij stil gestaan. Tot ik het hoongelach hoorde.
'Mama.' Haar ogen zijn dof, haar blik angstig, de rochel klinkt als laatste adem.
Nu is het zaak mijn hoofd koel te houden. Haar mooie gave huidje mag niet haar ondergang worden. Ik laat het niet gebeuren, ze zal niet sterven. Het mes is vlijmscherp en mijn handelingen snel.
10
Geschreven door Dana Martens
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
10
47
20

Comments

  • 27 aug
  • 0
Van zulke verhalen hou ik wel...goed geschreven!!!!

  • 27 aug
0
  • 17 juli
  • 0
Spannend en meeslepend, wauw wat gaaf geschreven! Ik ga je volgen. Ik ben een beginnend schrijfster. Wil je mijn Katapult 1 en 2 ,en dan is er ook nog hersenspinsels, ook eens lezen? Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. De koffie staat klaar ;-)
  • 17 juli
0
  • 15 juli
  • 0
heb je geluk gehad??
  • 15 juli
0
  • 15 juli
  • 0
Mooi geschreven. Ik zat echt even in het verhaal.
  • 15 juli
0
  • 13 juli
  • 0
Heftig maar goed geschreven. Mooi schrijfwerk.
  • 13 juli
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen