Één van de meest memorabele vakanties is toch wel de keer dat ik met mijn jeugdvriendinnetje naar een camping ging in Luxemburg. Zij was achttien jaar oud, ik een jaar jonger. Omdat we allebei geen rijbewijs hadden, bracht haar vader ons naar wat op dat moment het meest populaire tentenpark van Europa was: Camping Nommerlayen.
Het was een vier uur durende rit, waarbij ik mijzelf uit liefde voor mijn toenmalige vriendin had opgeofferd om achterin te gaan zitten. Met de tentstokken die in mijn zij prikten en mijn knieën die tegen de stoel voor mij schuurden, wist ik mijn gemoedsgesteldheid hoog te houden door te fantaseren hoe de komende twee weken er uit zouden gaan zien.
Met mijn ouders was ik wel eens op een camping geweest. Ik was aanzienlijk jonger, laten we zeggen een jaar of tien. Een camping is voor een kind van die leeftijd vermakelijk: er worden dingen georganiseerd, zoals voetbaltoernooien of talentenjachten. Als je te kribbig was om er aan mee te doen, kon je je in ieder geval amuseren met bij het waarnemen van een leeftijdsgenoot die dacht dat zijn levensroeping diaboloën was.
Als volwassene op een camping zitten is een heel ander verhaal. Je kan hoogstens naar het zwembad gaan, wandelen door de bossen of met een beetje geluk ezeltjes berijden die speciaal gefokt zijn om die dikke middelbare kakkwabben te dragen, maar de meeste mensen op camping Nommerlayen kwamen voor waar kamperen echt voor stond: genieten van de vrijheid, de natuur, terug naar de basis... zolang de douches en de wc’s maar schoon waren en de camper gevuld was met zelf meegenomen kratten Heineken.
Want dat is wat de meeste volwassenen hier deden: zuipen voor hun tent, camper, caravan, uitklapdinges, alles wat er op een camping staat, van vroeg in de morgen tot s’avonds laat.
Onze tent was groot en gaf mij en mijn vriendinnetje alle ruimte om de komende twee weken ons eigen ding te doen. Maar ja, als jong stel doe je niet je eigen ding. Je blijft achter elkaar aankuieren, huid aan huid, tot je bijna één soort mens wordt, verdeeld over twee lichamen. Een dooddoener als je twee weken met elkaar moet spenderen op een camping. Het betekende het begin van het einde.
We waren te oud om mee te doen aan de diabolo-wedstrijd, te jong om met de ouderlingen te gaan jeu de boulen en te geil om de tent überhaupt te verlaten. Tenminste, voor de eerste paar dagen. Want alles went, en de spanning dat de geluiden van onze vluggertjes door het dunne stof van de tent terecht kwamen bij het gezin naast ons, verdween langzamerhand. Net als dat een stel langzaam één persoon wordt, wordt een persoon langzaam één met zijn omgeving, en na de eerste week zat ook ik, net als de rest van de camping, om elf uur ‘s ochtends aan het lauwe bier, terwijl ik aan mijn eerste ronde Patience van de dag begon. Zeventien jaar, wat was het toch een geweldige leeftijd.
Mijn vriendinnetje stoorde zich niet aan de overbuurman die zijn snotjes gebruikte als toetje na zijn avondmaal, de mensen die keer op keer overduidelijk een gesprek probeerden aan te knopen om nieuwe vakantievrienden te maken, de studenten die een zomerbaantje hadden weten te bemachtigen en quasi nonchalant met walkietalkies over de camping paradeerden, het constante getik van badmintons die shuttles overslaan en bovenal het niets doen, niks, noppes, nada. De camping was een verzamelplaats in Luxemburg voor elk stukje Hollandse burgerlijkheid dat er te bedenken viel. Ik kreeg er dikke plakken kak van. Zij vond het niet erg. It just wasn’t meant to be.
Comments
- 10 juni
1- 5 juni
1- 3 juni
1