Bij hem was ze er soms niet zeker van of ze zich in de realiteit bevond, of weer ergens in de grenzeloosheid van haar fantasieën.
Het enige wat nu werkelijk was, waren de drie, vier trappen die ze daarnet over was gestormd, de treden die ze daarbij had overgeslagen, haar resolute passen.
Zijn verschijning in de deuropening.
Hij was het, maar leek op het eerste gezicht wat schimmig en onbereikbaar.
Hij had de onraadbare blik zoals ze die van hem kent.
Er was een bepaalde haast waarmee ze naar hem toe was gegaan.
Nu ze hem in haar zicht had, leken zowel de tijd als de man zelf bevroren.
Een massieve, mysterieuze gestalte zoals eén van haar favorite beeldhouwwerken van Balzac, gemaakt door Rodin, waar ze wekelijks naar gaat kijken in de tuinen vlakbij haar woning.
Is het hetzelfde wat haar naar deze man beweegt, en laat terugkeren?
Hij staat tegenover haar als een raadselachtige figuur waar ze maar geen vat op kan te krijgen.
Ze zag hem nu dan wel in levenden lijve, ze waren zelfs maar slechts een paar stappen van elkaar verwijderd, maar hij leek in een verre dwaling.
Zijn gezicht sprak boekdelen, maar in talen die zij niet kende.
Ze wou dat ze hem tussen de regels door mocht lezen, op verkenning in wat er in deze man schuilgaat.
Nu ze alleen nog maar blikken hadden gewisseld, was ze terughoudend en toch nieuwsgierig om zijn drempel over te gaan.
Hij leek enerzijds ver weg, maar toch was hij ook intimiderend, op een manier die haar ook intrigeerde, uitnodigde.
Ze wist niet zeker of ze het goed zag, maar het leek alsof hij een bepaalde hongerigheid in zijn ogen had. Alsof hij haar zo zou kunnen verslinden.
Maar tegelijk wilde ze dit keer de tijd niet uit haar vingers laten glippen.
Verdoofd door de gloed van het ogenblik en de vlammen van het vuur.
Nee, zij wilde hun tijd ditmaal niet zomaar laten verglijden, maar juist vertragen.
Ze wilde niet alleen zijn lichaam, maar ze wilde alles van hem.
Iets in haar was opeens vastbesloten.
Zo was zij degene die hem over de drempel meetrok, alsof ze niet anders kon.
Ze zouden dan wel geen woorden wisselen volgens de afspraak, maar ze wilde via klanken horen wat er in hem leefde. Zo nam ze hem regelrecht mee naar de piano, toen hij plaatsnam op de pianokruk veranderde het mysterieuze standbeeld uit de deuropening.
De daarnet nog zo starre man was nu éen en al beweging, vloeiende lijnen, de toetsen en hij, onlosmakelijk verbonden.
De kamer werd gevuld met zijn klanken en zij kon niet anders dan zich laten meevoeren door de zijden oceanen van zijn muziek.
Ze beleefde zijn uitdrukkingspalet in eindeloos veel kleuren en tinten.
Van tot de meest verfijnde, intieme klanken tot ontremde razernij.
Ze werd gestreeld door zijn spel, als een nieuwe vorm van intimiteit.
De klanken streelden haar. Waarop ze twee knoopjes van haar blouse losknoopte, precies op dat moment dat hun ogen elkaar opnieuw ontmoetten.
Zwoele, uitnodigende blikken werden gewisseld en ondertussen speelde hij onberispelijk door.
Ze bewonderde zijn handen. De bewegingen waren even soepel als consequent.
Ze stelde zich deze handen voor, over haar lichaam, maar dat was voor later.
Nu zongen de muren. De klavierleeuw kon de rest laten vergeten, pijn laten verdoven.
Hij nam haar mee naar de melodieuze passages van zijn hart.
