Hij kijkt me aan met een vriendelijke blik. Ik zeg wel hij, maar is het wel een hij, of is het toch een vrouw?
Voor ik me dit af kan vragen verdrink ik in de vriendelijke ogen, en de stralende glimlach.
Ik weet niet waarom, maar dit gezicht straalt vertrouwen uit, heel veel vertrouwen.
Net wanneer ik wil vragen wie deze persoon is, maakt hij een gebaar met zijn arm, het is duidelijk dat de man wil dat ik de trap op loop. Ik kijk naar de trap en twijfel.
De trap lijkt een eindeloze lengte te hebben. Ik heb geen keuze en ik begin te lopen. Aan het einde van de trap besef ik mij ineens dat het lopen steeds een stukje makkelijker ging.
Ik heb geen idee hoe lang ik heb gelopen maar de eerste treden heb ik gevoeld onder mijn blote voeten, en hoe hoger ik kwam op de trap, hoe minder ik de treden voelde, bijna bovenaan leek ik te zweven.
Vreemd….
Ik krijg weinig kans om mijn begeleider te vragen wat er gebeurt want ik sta ineens in een overweldigend mooie ruimte, gevuld met allerlei kleuren, en in de verte zie ik dierbaren. Mijn Opa’s en Oma’s, maar dat kan toch helemaal niet, want zij zijn overleden!
Ik kijk ze een voor een aan, en ze glimlachen allemaal naar me terug.
“Wat is dit, waar ben ik?” Wil ik uitroepen, maar ik heb geen stem.
Het is oorverdovend stil in de ruimte waar ik ben, mijn begeleider spreekt niet, mijn Opa’s en Oma’s spreken niet.
Wat doe ik hier? Wat is hier de bedoeling van?
Ik heb zoveel vragen, zoveel te vertellen, maar het lukt niet. Ik heb geen stem, en lijk ook geen woorden te hebben.
Dan maar op ze af lopen om ze te knuffelen denk ik, en ik zet een stap naar voren.
Maar met iedere stap die ik zet, verdwijnen zij een stukje verder naar achteren.
Dan zie ik mijn Oma haar armen bewegen, ze strekt ze uit met haar handpalmen naar mij toe. “Blijf, kom niet dichterbij”, lijkt ze te zeggen. "Weet dat wij hier zijn, maar jij hoort hier nog niet".
Ik voel teleurstelling, verdriet, en tegelijkertijd ook blijdschap.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens.
Mijn begeleider staat er maar, hij glimlacht nog steeds.
Dan maakt hij opnieuw een gebaar richting de trap.
Blijkbaar wil hij dat ik weer naar beneden ga.
Ook deze keer twijfel ik.
Waarom ben ik hier, als ik hier weer weg moet?
Ik heb niets kunnen zeggen, niemand een knuffel kunnen geven, en toch voelt dit zo goed!
Ik wil hier blijven!
Mijn begeleider gebaart opnieuw naar de trap….
De trap lijkt opnieuw een eindeloze lengte te hebben.
Ik heb geen keuze en ik begin te lopen.
Bijna aan het einde van de trap merk ik dat ik de treden weer voel onder mijn voeten.
Mijn lichaam voel ik weer, ik besef mij ineens dat dit hiervoor niet zo was, en er lijkt iets op mijn lichaam te drukken.
Voorzichtig beweeg ik mijn voet heen en weer, ik weet nu zeker dat ik iets raak.
Als ik om me heen wil kijken merk ik dat mijn ogen gesloten zijn.
Voorzichtig open ik mijn ogen, en zie de eerste zonnestralen.
Een nieuwe dag is begonnen!
Comments
- 16 aug
0- 11 aug
1- 10 aug
1- 10 aug
1- 6 aug
1