Ik had flink de pas erin. Die stomme regen ook. Mijn hond had er ook al geen zin in en ik moest hem telkens voorttrekken. Met mij hoofd diep in de kraag van mijn jas weggestopt liep ik ons vaste rondje.
Ik had het net te laat in de gaten en stapte midden in de plas. Ik voelde hoe de stoeptegels onder mijn voeten wegzakten en ik verdween in de regenplas. Mijn blik ging meteen omhoog en boven me zag ik mijn eigen silhouet dat onverstoord haar weg vervolgde.
Ik had geen tijd om na te denken. In de vrije val probeerde ik om me heen te grijpen maar er was niets. Niets tastbaars. Alleen kleuren, zachte aarde tinten en mooie kleuren groen. De val leek een eeuwigheid te duren. Maar uiteindelijk landde ik zacht op een mooie groene wei.
Hoe kun je zo zacht landden als je van zo hoog bent gevallen? Ik ging rechtop zitten en probeerde me te oriënteren. Maar er was niets dat ik herkende. De blauwe lucht, de bloemen in talloze kleuren die het gras versierde alles was nieuw.
Ik kon hier niet blijven zitten. Ik loop daarboven gewoon met mijn hond naar huis dacht ik nog. Maar wat gaat er nu hier gebeuren? Ik stond op keek om me heen en voor zover ik kon zien was er niets anders dat een groene weide met prachtige bloemen.
Welke kant moest ik op om weer thuis te komen? Ik besloot maar gewoon te beginnen met lopen. Geen berg, geen boom, geen heuvel of huisje. Niets liet me zien waar ik nu ben.
Ik blijf lopen en kijk om me heen, geen zon te zien wat raar. De strak blauwe hemel afturend naar de zon vraag ik me af of dit wel goed komt. Maar goed dat ik vol houd want na een tijdje vind ik toch een smal padje.
Ik besluit dit te blijven volgen en al snel wordt het pad breder en na heel lang lopen zie ik in de verte een klein huisje staan. Opgelucht versnel ik mijn pas en het huisje komt steeds een beetje korter bij.
Ik zie dat de raam open staat en er onder een grote boom een gezellig bankje staat. Gelukkig zelfs als er niemand thuis is kan ik toch even zitten.
Bij het huisje aangekomen open ik het poortje dat in het witte houten hekje dat om het huisje en de tuin staan. Piepend gaat het open. In de tuin zie ik bloemen en fruitbomen en een kleine vijver. Een libel vliegt langs me door.
Gelukkig eindelijk een normaal teken van leven. Met een kleine bibber in mijn stem roep ik: ‘Hallo, is er iemand thuis?’ Ik loop niet verder wacht netjes op antwoord. Maar als dat niet komt loop ik toch verder het pad af richting de deur van het huisje die open staat.
Vrolijk kwispelend komt me een hond tegenmoet. Hetzelfde ras als mijn Puk alleen deze is wit en Puk is gitzwart. Hij kom netjes naast me zitten en kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Waar is je baasje?’ vraag ik. Bij het woord baasje rent hij blaffend terug naar binnen. Niet veel later kijkt er een vrolijk en ontspannen gezicht door de openstaande raam.
‘Hey wat leuk, je hebt me gevonden.’ Ik kan niets anders doen dan haar aanstaren, ik kijk namelijk in mijn eigen gezicht. Vlug komt ze naar buiten pakt me bij mijn arm en neemt me mee naar het bankje onder de boom. ‘Zo dat is even schrikken he? Jezelf zo tegen komen.’ Ik blijf haar aanstaren terwijl ze begint te vertellen.
Over mij en mijn leven. Over wat er allemaal gebeurd is en wat er staat te gebeuren. Dat waar ik goed mee ben omgegaan en dat wat ik beter anders had kunnen doen. Praten kan ik niet, ik zuig alles dat ze me vertelt als een spons op en het komt allemaal zo goed binnen. Ja ik zie het en ik weet nu dat ik dit kan. Wat me te wachten staat kan ik aan. Ik ben sterk genoeg.
Opeens valt ze stil aait het hoofd van haar witte hond die bij ons is komen liggen. Ze gaat naar binnen en komt terug met twee grote koppen dampende koffie en een schoteltje met koekjes. Dankbaar neem ik de koffie aan en met mijn handen om de kop drink ik de koffie terwijl ik nog steeds in gedachten verzonken ben bij wat ze juist allemaal zei.
Ik heb geen vragen en als de koffie op is zegt ze zacht tegen mij: ‘Het is tijd dat je terug gaat.’ Ja natuurlijk dat is vanzelfsprekend, ik moet verder met mijn leven.
Ik omhels haar en bedank haar. Ik heb weinig woorden gesproken tijdens dit bezoek ze is bijna altijd aan het woord geweest. Ze wijst me de weg naar een pad en dat volg ik. Ik kom terug op de wei met bloemen. Ik kan nu nog meer hun schoonheid zien dan van te voren.
Het pad wordt smaller en het landschap weer eentonig maar o zo mooi. Ik kijk achterom en het huisje is niet meer te zien. Ik loop door vol vertrouwen. En net als ik weer wil omkijken voel ik dat er iets aan me trekt.
Ik verdwijn weer in een wereld van kleuren, maar nu regenbogen en prachtige pasteltinten. Voor ik het weet loop ik weer over de stoep in de regen maar haal mijn hoofd uit mijn kraag en steek mijn neus in de lucht en ruik de heerlijke geur van de regen. Ik maan Puk wat door te lopen. ‘Kom schat, we gaan naar huis!’
Comments
- 26 aug
0- 15 juli
1- 9 juli
1- 9 juli
1- 9 juli
1