Ik heb de smoor in. Mooier kan ik het niet zeggen. Het is zo'n dag waarop sinds het ontwaken zo'n beetje alles mis is gegaan, en het begon al met het veel te laat wakker worden. De baas klonk niet bepaald blij toen ik hem opbelde, en ik moest toegeven dat de koffiepauze inderdaad een wat laat eerste teken van leven op de werkdag was. En natuurlijk heb ik me daarna gehaast om het niet veel gekker te maken dan dat.
De plotselinge regen heeft me drijfnat en doorkoud gekregen en rillend schuif ik de lift in. Ik druk op het knopje 4, omdat ons kantoor op die verdieping gevestigd is. De deuren sluiten zich en de lift zet zich in beweging. Zoals altijd kijk ik gefascineerd toe hoe de etagenummers elkaar opvolgen. De vierde verdieping is niet ver, tot vier tellen lukt me nog wel.
Het verwachte afremmen blijft echter uit en geërgerd druk ik snel nog eens op knopje 4. Geen effect, de lift vervolgt zijn opwaartse reis. Mijn ergernis neemt toe. Flink. Mijn ongerustheid trouwens ook. Hoe ver zou die lift nog kunnen doorstijgen? Heeft er iemand met voorrang op een knop gedrukt, als dat al mogelijk is?
De schok waarmee de lift plotseling stil hangt zorgt voor een onverwacht en ongepland sprongetje. Een blik op de etagenummers zorgt voor een nieuwe schok, we zitten precies tussen de 13 en de 14 in.
Nee hè, heb ik dat weer. Ik voel hoe mijn hart eerst een slag overslaat en vervolgens sneller gaat kloppen. Mijn handjes worden vochtig. Ik grijp al naar de noodtelefoon om een snelle melding te doen als de lift opnieuw in beweging komt. Heel langzaam, dat wel. Precies op de 13 etage blijft de lift opnieuw stil hangen. De deuren glijden open en tonen een lege gang met een nogal groot uitgevoerde '13' op de muur. Wat nu gedaan? In de lift blijven en hopen dat het goed komt? Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om in die lift te blijven, dan maar liever met de trap naar beneden. Met een snelle stap sta ik op de gang. De liftdeuren sluiten zich en de lift vertrekt meteen.
Ik kijk om me heen. Er is niemand te zien, het lijkt erop dat deze verdieping helemaal verlaten is. Kantoorvertrekken zijn hier niet, de ruimtes zijn niet ingericht en er is geen mens te zien. Het trappenhuis op de lagere verdiepingen bevindt zich vlak naast de lift. Ook hier is een deur, maar in plaats van de verwachte trap is er niets dan een lege kamer te zien. Vreemd.
Het duurt een kwartiertje voor ik het zeker weet. De verdieping is inderdaad volledig leeg en verlaten én er is nergens een trappenhuis te vinden. Er is maar één manier om weer naar beneden te gaan: de lift. Tenminste, een ontsnapping via de buitenzijde van het gebouw lijkt me vanaf deze hoogte geen optie. Ik haal diep adem en druk met frisse tegenzin op het knopje om de lift naar mijn dertiende etage te roepen. Gespannen kijk ik op de display terwijl de lift naderbij kwam. Tien, elf, twaalf, veertien…
Op dat moment dringt het tot me door. Ons gebouw heeft helemaal geen dertiende etage…
Comments
- 18 juli
- Hide replies (1)
1- 19 juli
0- 18 juli
- Hide replies (1)
1- 18 juli
0- 18 juli
- Hide replies (1)
1- 18 juli
0- 17 juli
- Hide replies (1)
1- 18 juli
0- 17 juli
- Hide replies (1)
1- 18 juli
0