Voor diegene onder ons die niet bekend zijn met een aantal begrippen met betrekking tot mentale gezondheid, een spoedcursus psychologie. Het begon al toen ik jong was, de exacte jaren doen er niet toe, maar veel ouder dan 13 of 14 kan ik niet zijn geweest. Altijd spannend, voor het eerst een feestje met alcohol; of uit eten zonder volwassenen; of op een podium staan voor een spreekbeurt of opvoering; of alleen door de gangen van de middelbare school lopen; of vragen of je de les uit mag om te gaan plassen. Nerveus zijn voor een spreekbeurt is echt helemaal niet raar, dat het angstzweet je uitbreekt omdat je je vinger op moet steken is ook niet ongebruikelijk, maar het gevoel krijgen dat je een hartaanval hebt wanneer je eventjes de Kruidvat binnen moet, of wanneer je vanmiddag 'gezellig' een terrasje gaat pakken, dat zijn wellicht tekenen dat er iets niet helemaal klopt. Ik wil hiermee niet suggereren dat als je het wel eens spannend hebt gevonden om alleen op een terrasje op zoek te gaan naar je vrienden, je meteen een mentale stoornis hebt, maar voor mij begon het zo, heel klein eigenlijk.
Dan doe je er jaren niks mee, komt er voldoende nieuwe trauma op je pad, en ben je ineens een jaar of 20. De paniekaanvallen komen en gaan dagelijks, ook als je niet naar een terrasje 'moet'. Wat begon als een sociale angststoornis (een aandoening waarbij mensen angstig zijn in sociale situaties, waarbij ze vaak wel realiseren dat deze angst niet nodig is, maar waarbij deze angst toch blijft) is inmiddels uitgegroeid tot een gegeneraliseerde angststoornis (een stoornis waarbij iemand langer dan zes maanden vrijwel continu angstig is zonder dat daar een duidelijke aanleiding voor is. De angstige gevoelens gaan gepaard met piekeren en lichamelijke klachten die bij angst voorkomen). In zo'n geval, in mijn geval, zorgde de Corona-pandemie voor nóg meer onzekerheid, na elke persconferentie ging mijn zenuwstelsel weer van de piek van de Mount Everest naar de bodem van de Marianentrog in de tijd van zo'n 20 minuten, de hele dag door. Dan zou je toch denken dat, wanneer het einde van zo'n pandemie steeds meer in zicht lijkt te komen, dit reden is tot geruststelling? Nou: Nee.
Na elke persconferentie ging mijn zenuwstelsel weer van de piek van de Mount Everest naar de bodem van de Marianentrog in de tijd van zo'n 20 minuten.
Natuurlijk is het fijn als we wat meer 'normaal' kunnen leven, maar de snelheid waarin van ons wordt verwacht dat we schakelen staat mij totaal niet aan. Ineens kan alles weer, en dus moet alles weer. Er moet weer worden geborreld, er moet weer worden gefeest, er moet weer worden bijgepraat, er moet dit, er moet dat, er moet zus, er moet zo. Reden genoeg voor mij om weer door te piekeren. Deze keer niet over of deze ingang nu wel de goede ingang is met die nieuwe looppaden, of over wanneer deze winkel nu open is met aangepaste openingstijden, maar over of ik het wel weer aan kan, al die interactie, al die momenten waarop je toch beoordeeld wordt op wat je zegt en doet, en vooral hoe. Ik ben hierin niet alleen. Ik hoor van veel mensen in mijn omgeving al dat het wel snel gaat allemaal. dat we weer ineens terug moeten naar normaal, maar kan dat nog? Er is veel verlies geleden de afgelopen 15 maanden, er is veel veranderd de afgelopen 15 maanden. Kunnen we nog terug naar normaal? Sommigen niet. Willen we nog terug naar normaal? Dat weet ik niet. Voor mij is normaal sowieso nooit normaal geweest, maar zo absurd als dit, was het nog nooit. Hou hier dus rekening mee als iemand in juli ineens niet met je op een terrasje wil gaan zitten, of echt geen zin heeft om vrijdag mee uit te gaan. Ik hoor van veel mensen: "Ik ga hierna nooit meer ergens 'nee' tegen zeggen, nu ik weet wat ik allemaal mis". Nou, ik ga misschien wel juist vaker nee zeggen, nu ik weet wat ik allemaal heb.
Comments
- 18 juni
0- 27 mei
0- 27 mei
0- 24 mei
2