Hoofdstuk 7: Musca-ma, draga mea
'Acum! '(Nu!) zegt hij commanderend.
'Nu.' (Nee) antwoord ik terwijl ik zijn hand vastpak.
Ik leid zijn gezicht mijn kant uit en ik staar naar de diepe snede in zijn gezicht, zijn huid rond de wonde is grijs gekleurd en uitgedroogd als perkament. Een dikke zwarte vloeistof kleeft in zijn wond.
'Je hebt me gered,' fluister ik. Hij knikt naar me. 'Demonen... niet altijd even leuk om tegen te komen,' zegt hij en ik lach.
'Je gezicht..,' zeg ik bezorgd. Hij haalt zijn schouders op. Een dikke klodder van het zwarte bloed beland op zijn hand. Het brand en sist tot zijn bot verschijnt.
'Wat kan ik...? ' vraag ik bezorgd.
'Nimic,' (niets) zegt Vlad maar iets in mij vertelt me dat hij liegt.
Ik schud mijn hoofd en zie hoe zijn huid langzaam in perkament verandert.
Wanneer Dracula zijn cape over zijn gezicht wil trekken leg ik mijn hand erop.
'M-ai ajutat ... Permiteți-mi să fac același lucru.' ('Je hebt me geholpen ... laat me hetzelfde doen.) fluister ik zacht.
Even is het stil. Ik staar in zijn ogen en hij staart terug.
'Știi ce spui?' (Weet je wat je zegt?) vraagt Dracula. Zijn ogen flikkeren van mijn ogen naar mijn nek.
Ik knik en fluister 'Musca ma, draga mea... Musc…' (bijt me, mijn liefste) Dracula vliegt razendsnel naar me toe en begraaft zijn hoektanden diep in mijn nek.
Met een zachte kreun adem ik uit. Ik grijp hem vast en voel hoe hij zich voed met mijn bloed, warmte vloeit uit mijn nek.
Ik wrijf met mijn vingers door zijn haar en trek hem dichter naar mij toe.
Een paar minuten later trekt hij weg en plant hij een vlinderkusje op mijn voorhoofd. Als een wonder zijn, zijn wonden genezen en ik glimlach wanneer zijn rode ogen mij aanstaren.
Ik bloos en wrijf over mijn nek. Ik frons wanneer ik voel dat de bijtwonde al dicht is gegroeid.
Dracula glimlacht terug naar mij en grijpt mijn hand. Hij leid me naar binnen en knuffelt me stevig.
Hij knielt voor me neer en staart me in mijn ogen aan. 'Multumesc.' (Dank je) zegt hij en ergens in zijn stem hoor ik verdriet.
Ik frons en kniel naast hem neer. 'Vorbește inima ta.' (spreek je hart uit) 'Va rog,' (alsjeblieft) voeg ik er snel aan toe.
Even is het stil. Hij zucht diep en grijpt mijn hand. Zijn vinger glijdt over de palm van mijn hand.
'Morgen... ben je gevraagd om voor de raad te verschijnen en je oordeel te ontvangen.' zegt hij en zijn ogen richten zich op de grond.
Ik knik en staar voor mij uit. 'En... wat dan?' vraag ik voorzichtig.
Zijn vinger valt stil op mijn pols. 'Apoi viața vă lasă complet corpul. Nici o ștampilă de iepure.' (‘Dan verlaat het leven je lichaam helemaal. Geen hazengestamp meer,’) antwoord hij.
'Ben ik... leef ik?' zeg ik verward.
'Het leven is veel meer dan mensen denken. Gecompliceerd en langer. Eén mensenleven is niet de levensspan van één ziel, draga mea.' legt hij uit en ik luister aandachtig.
'Sommige komen terug als dieren of worden herboren als mens. Het licht wat je ziet wanneer je mensenleven uitgeteld is, is het licht van de wereld in je nieuwe gedaante.' zegt hij.
Ik frons en staar hem aan. 'Een nieuw begin... Maar met welk nut?' vraag ik.
Hij grijnst en wrijft over mijn pols. 'Om anderen te helpen. Gelukkig te zijn en het leven te beleven. De dood, het einde van de rit geeft jouw leven mening... Iets wat ik helaas nooit zal hebben. '
Comments
- 27 sep
0- 2 sep
0- 26 aug
0- 24 aug
- Hide replies (1)
0- 25 aug
0- 24 aug
- Hide replies (1)
1- 25 aug
0