Juist naast de deur van een somber pand hing een uithangbord waarop onder een beeld van een steigerend dier de naam ‘Het Zwarte Paard’ geschreven stond. De lucht was zwanger van een soort energie die afstraalde van de bezoekers van dit pand. Het was een soort herberg voor magiërs en andere lieden die enigszins met hen vertrouwd waren.
Het interieur was volledig uit eikenhout als voorzorgmaatregel om de samengebalde magie binnen te houden. Metaal geleidde te veel van de bezweringen die hier in de lucht hingen en cement en baksteen zou zijn samenhang verliezen en instorten door de vele spreuken die in de hoofden van de tovenaars ontstonden.
De kracht van het uitgesproken of het in de geest bedachte woord was geen partij voor de stevige houten constructie van het gebouw. Het hout was trouwens zelf alvorens het deel maakte van de constructie, bezworen met een spreuk van bescherming.
Dit was nodig. Het zou onbezonnen, zelfs gevaarlijk zijn moest een van de bezweringen ontsnappen en zich hechten aan een of andere toevallige voorbijganger. Hier in deze omsloten ruimte kon iedereen naar hartenlust aan magie doen, om elkaar te testen of om ervaring op te doen.
Het was niet zo dat er geen regels waren. De ‘Kra Duras’ of de vereniging van Zwarte Magiërs hadden een waslijst van voorschriften die men moest nemen bij het uitspreken of bedenken van een magische formule. De oudere tovenaars moesten niet eens de woorden zeggen om iets te verkrijgen om magische wijze. Deze waren zo geoefend, dat enkel het denken van de formule reeds genoeg was om de elementen naar hun hand te zetten. Jongere tovenaars en leerling-magiërs probeerden allerhande oefeningen op elkaar uit. Soms liep dat wel eens verkeerd af. Een van de leerlingen had ooit een van zijn vrienden in een vlieg veranderd. Maar gezien er meerdere van deze diertjes rondvlogen vonden ze de juiste niet meer terug om de bezwering ongedaan te maken. Het was een harde les om te leren. De leerling-tovenaar werd gestraft met de zwaarste straf en dat was het afnemen van zijn magische aanleg.
Vandaag zat Joeri Marten voor zich uit te staren aan het venster van Het Zware Paard. Hij had een afspraak met een voornaam persoon. Joeri zuchtte diep. Het was een moeilijke voormiddag geweest. De jonge Marten was leerling-tovenaar en hij had juist een paar lessen gekregen van Magister Darius Felten. Joeri was verschillende keren in de fout gegaan toen Magister Felten hem vragen had gesteld over het hoofdstuk dat ze gisteren hadden moeten eigen maken. Transformatie en aanbelangen: een leerstof die hij maar niet onder de knie kreeg niettegenstaande hij zijn mannetje kon staan op vele andere vlakken van de magie.
Hij zag door het venster van het Zwarte Paard de vele voorbijgangers na. Het was een bonte bende en gezien het marktdag was, kleurde de straten van vreemdelingen. Joeri zag de kleurige mensen van zijn eigen provincie Westoord. In tegenstelling tot de donkere klederdracht van de orde van de magiërs, tooiden de Westoordse inwoners zich in helderblauwe, knalrode of soms wel uitzonderlijk eens in kanariegele gewaden. Op hun hoofd droegen sommige mannen een even kleurige hoofddoek die zoals het hoorde, in hetzelfde kleur was als hun broek. Hun jassen waren meestal aan de armen versierd met brokaat, zeker bij hen die wat rijker waren dan hun mede-inwoners.
Ondanks de gelijkenissen tussen de provincies van Bovenland in klederdracht, waren de kleurrijke stoffen die ze kozen voor hun gewaden toch wat verschillend. Kondorezen waren in tegenstelling tot de Westoorders – die voor hun kleren één enkele kleur kozen - meer favoriet van gemengde kleuren, vooral in hun bovenkleding. Hun broeken droegen een hokjesmotief in blauw en rood terwijl hun vesten geen kanten randen hadden. De Speloekers die voor hun broeken een hokjesmotief van geel en rood gebruikten, droegen geen hoofddoek en maakten hun hoofdtooi op in een knotje of paardenstaart. Hun huid was ook donkerder dan deze van Westoord of Kondor. De vrouwen van de Bovenlandse provinciën kleden zich als hun mannelijke partners.
Niet alleen Bovenlanders passeerden het pand. Velen uit Benedenland hadden de dagenlange tocht gemaakt om het marktgebeuren in Carpagio, hoofdstad van Westoord mee te maken. Hij zag mensen uit Spira die met hun vesten met korte mouwen fier waren met hun getatoeëerde tekeningen op hun onderarmen. Men kon hieraan hun aanzien en rijkdom lezen via de tekens die hun lichaam sierde.
Zo zag Joeri op een gegeven moment een koopman waarvan zijn beide armen rijkelijk bedrukt waren met allerhande tekens. Dit zou een heel welstellend man moeten zijn. Gezien de ringen aan zijn vingers en de vier lijfwachten die hij mee had was dit vast en zeker een van de rijkste handelaars van Spira. Ook inwoners van Konteki en Mandregon waren beschilderd op de voorarmen met de vreemdste tekens. Lieden uit Konteki kon je onderscheiden door de zwarte tulbanden die ze droegen. Daarentegen waren de meerderjarige mannen van Mandregon kaal geschoren.
De vrouwen uit de drie provinciën waren minder te onderscheiden. Aan hun gordel of riem droegen deze meestal een combinatie van halflange linten die aantoonde uit welke streek ze kwamen. Rood en wit waren de kleuren van Mandregon, blauw en rood deze van Konteki en de vrouwen uit Spira kozen voor zwart en geel.
Eindelijk zag Joeri de persoon waarvoor hij naar Het Zwarte Paard was gekomen. Een jong man met zwart haar en in onberispelijke klederdracht in de Koninklijke kleuren, bruin en groen. Karel Steen probeerde niet op te vallen. Dat was natuurlijk even moeilijk als de aanwezigheid van een vos in een kippenren. Gezien zijn gezicht door iedereen van het verbond was gekend, was dit praktisch onmogelijk. Ondanks het feit de meeste bezoekers van Het Zwarte Paard hem kenden, lieten ze dit niet blijken. Een korte blik bij het binnenkomen en daarna gingen de gesprekken weer normaal verder.
© Rudi J.P. Lejaeghere
Links naar vorige delen:
Comments
- 6 sep
0- 5 sep
0- 5 sep
0- 4 sep
0- 4 sep
- Hide replies (1)
1- 4 sep
0