Ze moeten me doorgaans delen. Eén in vieren. Of één voor eén, en dan zijn er drie ongelukkig.
Ik ben ondeelbaar, dus bevind mij dagelijks in onmogelijke doolhoven, van compromissen, samenspel. Van opnieuw harmonie creëeren.
Het liefst hebben ze mij voor zich alleen. Dan kan hun geluk niet op. Huppelen, babbelen, ze honderduit. Ononderbroken. Je komt er niet tussen. Hoeft alleen te luisteren en kijken.
Touwtjespringen, rekstok kunsten. De radslag. Een sprong in het diepe. En ik maar bewonderen.
'Wat goed, wat knap, wat hoog, wat snel, wat stoer, wat dapper, wat leuk, wat bijzonder,
een wonder.'
Een alledaagse dag, bewolkt, zelfs grauwig voor de meesten.
Maar voor Anna is vandaag gekleurd, in veelbelovende tinten van het jonge plezier.
Dagen als deze behoren misschien wel tot de hoogtepunten van een Zevenjarig bestaan.
De verheuging leesbaar in haar gezicht.
In glunderende ogen, in lichtroze wangen.
Tegen tweeën zal ze met haar suikeroom naar de bioscoop in de stad gaan. Wafels eten achteraf.
De tijd lijkt nu nog stil te staan.
Het is nog geen half acht, ze staat al van top tot teen paraat. Met jas en handtas en al.
De inhoud van het handtasje gekopieerd van haar grote voorbeeld:
lippenstift, een klein spiegeltje. kauwgom. portemonnee, pakje tissues.
Ze zit voor het raam. Starend naar de eindeloze ochtend.
De cijfers van de klok abstract en onnoemelijk traag.
"Is hij al op de fiets?"
Nou dat duurt nog wel een poos.
Hoe lang is nu een poos.
Vanaf wanneer komt het Tijdsbesef. Zevenjarigen hebben geen benul.
Het nu en het straks is onmeetbaar.
Uren gaan voorbij, en zij maar klaarzitten.
In de startblokken van de eeuwigheid.
En wanneer dan eindelijk, de bel gaat, huppelt ze gehaast haar geluk tegemoet.
Alsof het anders weg zou lopen.
En de tijd ontglipt ons weer.
Waar wij onszelf mediterend uit de de razernij proberen te halen,
verliezen zij toekomst en verleden ergens hoog bovenin een klimrek.
Waar wij ons dwangmatig weer terug in 'het nu' kleuren met mandala's voor volwassenen,
zijn zij eén en al heden.
Ze laten zich meevoeren, verdrinken in hun bezigheden.
Bouwen zandkastelen, alsof er geen gister of volgende week is.
Kleuren eigen werelden met stoepkrijt.
Ze verdraaien de werkelijkheid, in een onsamenhangend rollenspel.
In zelfverzonnen waarheden.
Zie ze hinkelen, huppelen, eenwieleren. Alsof morgen niet bestond.
Zie ze zwemmen, in de grenzeloze wateren van de verbeelding.
Hun toekomstdromen gaan niet verder dan het kinderfeestje van aanstaande donderdag.
Ambities liggen nog lang niet in zicht.
een regenbooglolly, dat is het het hoogst haalbare.
en ik maar terugverlangen.
Comments
- 15 juni
0