“Heb je dat gevoeld, Frank?” Ze waren nog laat op pad voor een avontuurlijke tocht met de fiets. Frank hadden zijn ouders wijs gemaakt dat hij naar Thomas ging om te studeren, Thomas had het omgekeerde gedaan. Thomas was van zijn fiets gevallen door het schudden van de aarde. Hij wreef even over zijn pijnlijke knie die zijn val had gebroken. Gelukkig waren ze juist aan een onverhard stukje weg beland toen de aardbeving begon. Frank, zijn beste vriend, was de gracht aan de zijkant van de weg ingereden en prees zich gelukkig dat er niet al te veel water in stond. Daarentegen had het water zijn val wel wat zachter gemaakt niettegenstaande het vuile sop uit zijn schoenen droop.
“Een aardbeving in Oostkant, dat is waarschijnlijk nog nooit gebeurd!” merkte Thomas op. Frank had direct zijn mobieltje geraadpleegd en zocht of er een melding was van de beving.
“Vreemd, nergens vermelden ze het feit op de seismologische website van de Meteorologie. Wacht, ik zoek even iets anders.” Frank was een bolleboos met alles wat met internet had te maken. Als er iets geschreven stond over een onderwerp, Frank zou het vinden.
“Hier heb ik het. Oostkant heette vroeger ‘Ten Oosten Kant’, maar dan wel heel lang geleden als je begrijpt wat ik bedoel. Ik lees hier: Op 18 oktober 1356 beefde het in Ten Oosten Kant en omstreken. Na tien seconden kwam de aarde weer tot rust en men ontdekte dat de meeste huizen van Ten Oosten Kant heel erg beschadigd waren, vooral deze die van leem en klei waren gebouwd. De stenen huizen van de rijken hadden het er beter van afgebracht, alhoewel er ook waren die luttele secondes niet zonder schade hadden doorstaan. De mensen zochten troost en een veilige plaats in de nabije kerken waar ze bleven bidden om genade. Men dacht in die tijd nog soms dat een aardbeving een teken van God was.” *
Thomas keek even rond zich. Deze keer was er geen schade of toch niet zover hij kon zien want de schemering was voorbij en de nacht zette zich klaar om door het dorp te trekken. De huizen waren sterker gebouwd dan in de 14eeeuw. Gelukkig maar! Hij stelde zijn vriend voor om nu toch rechtsomkeer te maken en naar huis te rijden om te kijken of iedereen in orde was.
Toen ze bij het huis van Thomas aankwamen, was alles stil. Er was geen spoor van mensen in paniek of van enige schade aan huizen of straten. Thomas sprak af om wat later Frank te contacteren op zijn mobieltje om hun ervaringen uit te wisselen.
“Hey, Frank, mijn ouders hebben niets gevoeld. Vreemd toch? Zijn wij de enigen die de aardbeving hebben gevoeld? Hoe reageerden jouw ouders?” Thomas was ondertussen thuisgekomen en na gecheckt te hebben met zijn ouders, belde hij vanuit de privacy van zijn slaapkamer.
Hij hoorde Frank zuchten aan de andere kant van de lijn. “Hier hetzelfde fenomeen, mijn broertje Gino, die normaal gezien het al voelt als een zware vrachtwagen door de straat rijdt, wist van niks. Mijn ouders vroegen of ik me wel goed voelde. Ik durfde niet verder vragen, straks mocht ik morgen niet buiten omdat ze dachten dat ik ziek was.”
Thomas krabde zich in het haar. Een heel vreemde gebeurtenis. Morgen zouden ze terug moeten naar de plaats waar ze de beving hadden gevoeld. Zo sprak hij ook af met Frank. Ze besloten om Gino en Christa, de andere leden van hun groepje, nog niet in te lichten. Als het klaar werd, zagen ze misschien wat meer ter plaatse.
©Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/21
* De ergste aardbeving in Centraal-Europa gebeurde op 18 oktober 1356 (Beving van de Heilige Lucas)
Comments
- 17 sep
1- 16 sep
1- 16 sep
1- 15 sep
1- 15 sep
- Hide replies (1)
2- 15 sep
0