Artikel.nl




Editorial Approved Badge

De Scheur in de Sluier: Hoofdstuk 3

Het moet maar een minuut duren om de wereld te veranderen. Wanneer door toevallige omstandigheden grenzen wegvallen of barrières verbroken worden, kan dit heel erge gevolgen hebben.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 16 sep 2021
9
88
17
Afbeelding door Linus Sandvide via Unsplash
’s Anderendaags waren Frank en Thomas teruggereden met hun fiets naar de plaats waar ze de aardbeving gevoeld hadden. Er was nergens een spoor van schade, hoe goed ze ook rond zich keken. “Ben je ooit in de ruïne van de St. Lucaskerk geweest, Thomas?” vroeg Frank die in de verte stond te turen. Een paar honderd meter verder zag hij de verweerde resten van de kerk. Vanaf deze afstand zag het eruit als een slapende draak met hier en daar uitstekende schubben. Frank had nogal wat fantasie en las graag zo’n verhalen. Thomas knikte bevestigend. “Ik ben ooit eens Bert gevolgd, je weet wel die zwerver die in dat hutje achter de pastorie slaapt als het koud is. Ik vond het er niet echt leuk. Het is er doodstil en het voelde heel eng. Ik kreeg zelfs kippenvel op mijn armen en dat is voor mij een slecht teken. Ben toen maar teruggekeerd. Trouwens daar kan je nu niets meer halen. Die plaats is al eeuwen geleden leeggeplunderd. Als ik het goed voorheb, is die afgebrand, ja toch?”

Frank was terug op zijn mobieltje aan het tikken. “Klopt, ik lees hier dat ze het jaar na de… wat is me dat hier?” Frank zijn gezicht was wit geworden en hij keek met ongelovige ogen naar het scherm van zijn telefoon. “De kerk is inderdaad afgebrand, beter gezegd in brand gestoken. Maar het bijzondere daarvan is dat diezelfde kerk het jaar voordien wat schade had door een aardbeving in de beurt hier. Ook een aardbeving, Thomas, dat kan toch geen toeval zijn?” Zijn vriend kon niet anders dan hem gelijk geven. Ze zouden moeten opzoeken of Oostkant op een breuklijn lag. Zover hij wist had hij nooit gehoord van tektonische activiteit in zijn dorp of zelfs in de omgeving. Dat wou natuurlijk nog niet zeggen dat het daarom niet mogelijk was. “Laat ons naar de bib gaan. We zoeken het even na of dit aardrijkskundig en geologisch wel een mogelijkheid is.” Zo gezegd, zo gedaan, een kwartiertje later zaten ze over een aantal naslagwerken gebogen en probeerden wijs te geraken uit de wetenschappelijke teksten. Hoe goed ze ook zochten, ze vonden geen aanwijzing. Er was in de wijde omgeving geen mogelijkheid in de onderliggende aardkorst die kon aanleiding geven tot een aardbeving. “Ik denk dat we die kerkruïne eens wat dichter moeten gaan bekijken. Het is tijd dat we Christa en je broer Gino inlichten over wat ons is overkomen.” Thomas nam altijd het voortouw als er beslissingen moesten genomen worden. Frank was dan misschien wel wat handiger en een doe-het-zelver, maar hij luisterde altijd naar zijn vriend Thomas. Christa en Gino waren er natuurlijk direct voor te vinden om op avontuur te gaan. Een ruïne dat voorspelde heel wat plezier. Misschien vonden ze zelf een nog verborgen schat, dacht de kleine Gino. Ze besloten om na het middagmaal samen naar de St. Lucaskerk te fietsen en op onderzoek te gaan.

©Rudi J.P. Lejaeghere
15/09/21

9
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 16 sep 2021
9
88
17

Comments

  • 18 sep
  • 0
Een spannend onderzoekje, soms kan dat heel leuk zijn. Maar nu?
  • 18 sep
0
  • 18 sep
  • 1
Plezier, ik ben bang dat dat er niet veel gaat zijn.
1
  • 18 sep
  • 0
Voorlopig toch niet vermoed ik, maar de vrienden beseffen nog niet waar ze aan beginnen.
  • 18 sep
0
  • 18 sep
  • 1
Blijft mooi en spannend om te lezen
1
  • 18 sep
  • 0
Bedankt voor de waardering, Anja.
  • 18 sep
0
  • 18 sep
  • 1
Ik vind het altijd al een plek waar realisme en surrealisme samenkomen in het afbrokkelen van de stenen
1
  • 18 sep
  • 0
Prachtig geformuleerd, Peerke.
  • 18 sep
0
  • 17 sep
  • 1
Spannend zo'n ruïne!
1
  • 18 sep
  • 0
Bedankt, Joyce.
  • 18 sep
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen