Gino en Christa waren ingelicht en stonden op het afspraakpunt te wachten samen met Frank, de broer van Gino toen Thomas kwam afgefietst. Iedereen zag het zitten. Ze draaiden hun hand niet om voor een leuk avontuur. Hadden ze geweten dat er demonen en hun dienaars rondwaarden in Oostkant, misschien dat het plezier dat ze nu hadden wellicht wat minder zou geweest zijn.
“Wie de laatste aan de ruïne is, is een nerd!” riep Frank terwijl hij er wat snelheid inzette.
“Al wat je zegt, ben jezelf,” reageerde Gino heel ad rem op zijn oudere broer.
Christa en Thomas lachten om de broers die elkaar plaagden. Ze wisten van elkaar dat ze eigenlijk alle vier nerds waren, elk op zijn gebied. Maar dat weerhield hen niet om op te trekken met elkaar en altijd fijne tijden te beleven.
In een redelijk gezwind tempo vlogen ze door de kleinere wegen van Oostkant. Het zou zonde zijn om via de hoofdweg naar het doel te rijden. Dan zag je gewoon geen leuke dingen. Oostkant was een dorp waar de mensen hielden van bloemen en mooi opgesmukte huizen. Ze hadden ooit de titel van ‘Bloemendorp’ gekregen en probeerden die naam met ere te verdedigen. Ze zagen prachtige borders en prachtig bloeiende eenjarige bloemen. Christa kende de meeste namen van deze natuurpracht. Haar moeder had groene handen en probeerde dit door te geven aan haar dochter.
“Daar, we zijn er!” riep Thomas. “Ik denk dat we best hier onze fietsen achterlaten en te voet verder gaan. Misschien dat het wel zou lukken om door het hoge gras te fietsen, maar we moeten geen risico’s nemen. Je weet maar nooit wat er verborgen zit achter die lange stengels.
Het woord bij de daad voegend, lieten ze hun vervoermiddel tegen de laatste bomen aan de kant van de aardeweg die leidde naar de ruïne achter.
“Ik vind het toch wel een griezelige plaats met die zwart geblakerde muren en vensters,” reageerde Gino. Christa beaamde zijn spontane opmerking.
“Heeft iemand al opgemerkt dat het hier zo stil is.” Christa wees rond zich. “Ik zie hier geen vogels, geen vlinders en ik hoor hier geen insecten. Vreemd toch?”
Hun innerlijke verdedigingsradar sloeg aan. Plots beseften dat het allemaal niet zo onschuldig kon zijn. Frank en Thomas hadden een beving gevoeld en er waren geschriften die wezen naar een eerdere aardbeving. Als dit een voorbode was geweest voor een grotere schok, konden ze misschien plots opgeslokt worden door de aarde.
Ze waren eerst voorzichtig rond wat er nog van de St. Lucaskerk overbleef gewandeld. Noch Christa, noch de jongens had iets ontdekt en daarom besloten ze om toch naar binnen te gaan.
“Opgelet voor vallende stenen, het is en blijft nu eenmaal een ruïne!” verwittigde Frank zijn vrienden. “Het is hier wat donkerder en ik zou je licht van je mobieltje gebruiken om te kijken waar je gaat.”
Vier lichtpuntjes schenen plots door de schemerige lucht van de St. Lucaskerk. Ze bleven in elkaars nabijheid want ze voelden plots dat er in de ruïne een heel vreemde sfeer heerste. Het was er bovennatuurlijk stil en het was er… warmer dan het eigenlijk zou moeten zijn.
Thomas volgde deze warmte en stond plots voor een groot gat in de vloer. Hij scheen erin met zijn mobieltje, maar kon nauwelijks enkele meters diep zien.
“Wat is dat voor een hol?” De vier vrienden stonden verbaasd te kijken naar een koker die buiten de eerste meters zo zwart was als de hel!
©Rudi J.P. Lejaeghere
21/09/21
Comments
- 23 sep
0- 22 sep
0- 22 sep
1- 22 sep
1- 22 sep
1