Artikel.nl




Editorial Approved Badge

De Scheur in de Sluier: Hoofdstuk 7

Het moet maar een minuut duren om de wereld te veranderen. Wanneer door toevallige omstandigheden grenzen wegvallen of barrières verbroken worden, kan dit heel erge gevolgen hebben.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 24 sep 2021
8
91
10
Afbeelding door Linus Sandvide via Unsplash
Frank wierp een steen in het zwarte gat en luisterde samen met zijn vrienden die rond hem stonden. Hoe goed ze hun oren ook inspanden, ze hoorden de steen niet vallen. Frank keek met een verraste blik op en zag dat zijn vrienden een stapje terug deden. Hij volgde hun voorbeeld. Als iemand daarin viel, was hij of zij verloren.

“Zou dit gat hier al altijd zijn,” vroeg Thomas, “of is het er gekomen met die beving die wij hebben gevoeld?” Frank was terug op zijn mobieltje aan het werk. “Ik probeer even of er ergens op het internet foto’s staan van de ruïne, je weet maar nooit.” Na een aantal minuten lichtte zijn gezicht op. “Gevonden. Hier heb ik er een reeks van een koppel dat foto’s maakt van verlaten plaatsen en er zelfs inbreken als het nodig is. Ik zie hier een aantal foto’s van deze plaats… ik zoom even in.” Thomas, Christa en Gino rekten hun nek om mee te kijken boven zijn schouder. Ze zagen allemaal dat er op de plaats waar het gat normaal zou moeten zijn een hoopje stenen lag. Misschien was het gat erdoor bedekt geweest. “Oei, dat is vreemd,” zei Frank plots.
“Hoe bedoel je, Frank?” vroeg zijn broertje Gino. Iedereen keek nu naar Frank die even verder scrolde in de tekst die hij op zijn telefoon aan het bekijken was. “Het koppel dat deze foto’s getrokken heeft, is opgegeven als vermist door Interpol. Het stond onder de reportage als een noot van de politie. Iedereen die inlichtingen hieromtrent heeft moet een bepaald nummer bellen.”

Thomas krabde in zijn haar. “Er is iets heel vreemds en onrustwekkend aan deze ruïne als je het me vraagt. Ik stel voor dat we wat meer onderzoek doen. Wie zou hier iets meer van weten.” Christa stak haar vinger op alsof ze nog op de schoolbanken zat. “Ik zou het vragen aan Pastoor Dirk. Hij is een priester en dit is een kerk… al is het dan wel eentje die ferm kapot is. Ik vermoed dat hij wel via het bisdom aan de historiek van deze plaats kan komen, denk je ook niet?” De vrienden wisten toen nog niet dat ze met deze beslissing niet de allerbeste keuze maakten om verdere inlichtingen te bekomen over de Sint Lucaskerk. Pastoor Dirk was niet echt meer de vertrouwensman als voorheen waar ieder mens zonder schroom tegen kon praten. Ze besloten om voorlopig de ruïne links te laten liggen en morgenvoormiddag de zielenherder van Oostkant te interpelleren. Voor ze terug naar hun fietsen liepen, legden ze een aantal balken die ze in de nabijheid vonden over het zwarte gat. Op die manier zou een toevallige voorbijganger er niet zomaar in vallen.

©Rudi J.P. Lejaeghere
21/09/21

8
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 24 sep 2021
8
91
10

Comments

  • 29 sep
  • 0
Goed dat ze de boel proberen te beveiligen.
  • 29 sep
0
  • 28 sep
  • 1
En het blijft altijd even boeiend!
  • 28 sep
1
  • 27 sep
  • 1
Pastoors zijn wat mij betreft niet de meest betrouwbare personen.
  • 27 sep
1
  • 27 sep
  • 1
Als dat maar verkeerd gaat...
  • 27 sep
1
  • 27 sep
  • 1
Oei, verkeerde keuze!
  • 27 sep
1
Laad meer

Recente en relevant artikelen