Dirk hield zijn hoofd tussen zijn twee handen. Hij zat op zijn knieën op de vloer van zijn huiskamer. Het bonsde in zijn hoofd. De ziel van Pastoor Dirk vocht om te overleven. Diep in zijn onderbewuste wist Dirk dat hij geen partij was voor die demon die zich Balaam noemde. In zijn dromen had hij het werkelijk gezicht van deze duivelse entiteit gezien. Eigenlijk was het correcter om te spreken van een gezicht en koppen. De duivelse glimlach op het mannenhoofd en de wilde ongetemde blik in de ogen van de stierenkop en de ram brachten zijn primaire angsten naar boven. Op een of andere manier had Balaam ook de functie over zijn lichaamsfuncties overgenomen, anders had hij van angst het in zijn broek gedaan.
“Je bent een nietsnut, stukje pastoor van een vent,” hoorde hij plots een stem in zijn hoofd. De demon wist dat de pastoor zijn plannetje niet had kunnen doorvoeren. “Ik zou je moeten verpletteren als een nietige kever dat je bent. Maar denk niet dat ik niet zal zegevieren, het zal enkel wat langer duren. Je hebt geluk dat ik mijn krachten moet sparen, anders had ik je al naar de hel gestuurd.”
Dirk voelde plots een koude stroom lucht door zijn lichaam trekken. Zijn lichaam begon onbedaarlijk te schudden en de pastoor dacht dat zijn einde was aangebroken. Toen hij uiteindelijk stil lag op de grond, hijgend van de doorstane inspanning, voelde hij een behaaglijke warmte via zijn voeten terug in zijn lichaam kruipen. Verbaasd schudde hij zijn hoofd. Daarna probeerde hij de functie zijn andere lichaamsdelen. Hij voelde zich terug vrij… hij was bevrijd van de demon!
De pastoor begon te wenen toen de waarheid van alles tot hem doordrong. Men had hem zien vluchten uit Huize Tevree. De politie wist dat hij de pilletjes die hij van Balaam had gekregen, had rondgedeeld aan de kinderen. Zij zouden een gans andere uitleg aan de feiten geven. Hij zou beschilderd worden als drughandelaar. Hij wist niet wat er in de pilletjes zat, maar als dat de slachtoffers willoos maakte, dachten ze misschien dat hij een pedofiel was.
Zijn gemoed zakte onder nul en hij voelde een zwaarte over zich vallen. Het woog zwaar en hij dacht plots de zwartste gedachten. Was er nog hoop voor hem? Zou iemand zijn verhaal geloven dat hij onder de duim van een duivelse demon zat?
Net toen hij in een nieuwe huilbui zou hervallen hoorde hij de bel aan de voordeur. Pastoor Dirk schrok in eerste instantie. Was dat…? Neen, het kon niet Balaam zijn, demonen belden niet aan. Misschien de politie? Hij loerde van achter de gordijnen en zag vier kinderen staan. Hij kende hen. Het was niet één van de kinderen die bij het verzorgingstehuis waren geweest. Wat kwamen Thomas, Frank, Gino en Christa aan zijn huis doen?
©Rudi J.P. Lejaeghere
24/09/21
Comments
- 1 okt
0- 30 sep
0- 30 sep
0- 29 sep
0- 29 sep
0