Artikel.nl




Editorial Approved Badge

De Scheur in de Sluier: Proloog

Het moet maar een minuut duren om de wereld te veranderen. Wanneer door toevallige omstandigheden grenzen wegvallen of barrières verbroken worden, kan dit heel erge gevolgen hebben.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 12 sep 2021
10
165
19
Afbeelding door Linus Sandvide via Unsplash
De avond was nog jong maar het was reeds onheilspellend stil in de omgeving van de ruïne. De resten van wat ooit een imposante kerk moest zijn geweest, lag troosteloos aan de grens van Oostkant en Groothoop. Het dak lag volledig in puin, maar je kon de vier muren waar hier en daar wel bressen in geslagen waren, nog goed onderscheiden. Het vele roet op de muren aan de binnenkant en aan de randen van de vensters duidden op het vurig einde dat het gebouw had beleefd in een ver verleden.

Eeuwen terug hadden gelovigen de kerk in brand gestoken. God had de kerk verlaten omdat er teveel kwaad door de grond naar boven steeg. De minder angstige bewoners spraken van etherische wezens die rondvlogen in de ontwijde ruimte, een soort spookgedaantes. Een ander deel van de bewoners van Oostkant, Groothoop en zelfs Kleinheuvel hield het bij de zwartste en kwaadaardigste demonen die de hel ooit hadden bewoond die daar hun intrek hadden genomen. Het was gewoon een kwestie van tijd dat iemand het recht en een hoop brandend stro in handen nam en de vlam in de gebinten van het gebouw had gezet. Niemand had de dader iets in de weg gelegd. Nooit had iemand nog nadien één spookgedaante of demon gezien. Het was alsof ze van de aardbodem verdwenen waren en teruggekeerd waren naar de krochten van hun hellebestaan. Na een tijd stierven de sterke verhalen een stille dood, net als het gebouw dat verkrotte en verwilderd opging in de natuur. Vreemd genoeg wou niemand de plaats herbouwen of voor iets anders gebruiken. De ruïne was een stille getuige van een tijd waar men naast Engelen en God ook nog geloofde in duivels en demonen. Tot op vandaag bleef iedereen er weg. Het was een plaats waar het onnatuurlijk stil was als de avond viel. Het was een plaats waar je je nooit op je gemak voelde wanneer de maan achter de wolk verdween. Het was het moment dat schaduwen begonnen te leven.

Men kende hem als Bert, een oude zwerver die niemand kwaad deed, maar die zich nergens wou vestigen. Hij leefde van de aalmoezen en het weinige geld dat hij soms kreeg om kleine klusjes te doen. Hij sliep in bushokjes vanaf de lente en als het kouder werd, sliep hij in een krakkemikkig blokhutje achter de pastorie. Een daad van barmhartigheid van de plaatselijke priester. Bert was de enige die soms in de buurt van de ruïne kwam. Er groeiden heerlijke bessen die zijn ergste honger stilden als hij niet genoeg rond gehaald had op zijn bedeltocht langs de straten. Bert had net zoals alle bewoners van Oostkant, Kleinheuvel en Groothoop de aarde voelen schudden. Hij wist dat dit een aardbeving was niettegenstaande hij het nog nooit in zijn leven had meegemaakt. Het duurde niet lang, misschien maar een vijf seconden. Toch moest hij zich even vasthouden aan een boom in de nabijheid, anders was hij gevallen. De maan verscheen juist van achter een dicht wolkendek en hij kon vanuit de ruïne een brede straal paarsblauw licht naar boven zien schieten. Een wirwar van zwarte warrelende wolken steeg mee naar boven en doorkruiste deze kleurige etherische lichtbundel. Bert begreep niet wat er gebeurde. Pas toen een van die zwarte wervelende gedaantes zich afscheurde van het geheel en uit de straal ontsnapte in zijn richting, wist hij dat hij moest gaan lopen. Hij rende voor zijn leven… maar was helaas niet vlug genoeg!

©Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/21
10
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 12 sep 2021
10
165
19

Comments

  • 15 sep
  • 0
Spannend
  • 15 sep
0
  • 14 sep
  • 2
Veelbelovende proloog Rudi!
2
  • 15 sep
  • 0
Bedankt, Francois.
  • 15 sep
0
  • 14 sep
  • 2
Fascinerend. Ben benieuwd wat Bert nog tegen gaat komen.
2
  • 15 sep
  • 0
Ik mag het niet vertellen, want dan is de verrassing weg. Bedankt voor de reactie, Joyce.
  • 15 sep
0
  • 13 sep
  • 2
Doet me ergens aan Oradour-sur-Glane denken. Ik ben er ooit geweest. Ook daar is iedereen heel stil... Ken je dat ?
2
  • 15 sep
  • 0
Neen, het zegt me niets helaas. Zal het eens opzoeken. Bedankt voor de leuke reactie.
  • 15 sep
0
  • 13 sep
  • 2
Spannend rennen Bert.
2
  • 13 sep
  • 0
Bedankt Mrs Wood, voor de leuke reactie.
  • 13 sep
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen