Er is een wilde storm en ik loop buiten. Ik loop op straat. Het waait hard. De wind dringt door tot in mijn truitje. Mijn tepels verstijven. Het is koud. Het regent dikke druppels. Het onweert. Ik zie bliksemschichten die paars licht afgeven. Ik ben doorweekt. Ik ben onderkoeld. Ik stap op mijn fiets en ik begin met fietsen. Van het eiland af. Over de brug. Door ieder dorpje. Totdat in mijn verre vooruitzicht geen huis meer te zien is. Ik kan niet meer stoppen met fietsen.

Ik fiets door weilanden in de storm. Donkergrijze wolken. Windstoten. Auto’s die voorbij sjezen zonder dat ze doorhebben dat ze mij vrijwel de berm in duwen. Ik blijf fietsen en fietsen alsof mijn leven ervan afhangt. Ironisch, want ik maak deze tocht voor een meisje die enkele dagen geleden is overleden, precies op dezelfde weg waar ik nu fiets. Ze was veertien jaar. Ze besloot om ’s nachts de deur uit te gaan en liep over een verlaten weg. Ze is doodgereden door een auto die vervolgens doorreed. Het meisje werd in de ochtend gevonden. Niemand weet wie de bestuurder was van deze auto. Of de dader zal worden gevonden, is niet bekend.

Lief meisje, ik fiets deze route en ik denk aan je. Het spijt me wat er met je gebeurd is. Het spijt me dat je op zo’n jonge leeftijd bent overleden. Het spijt me dat de dader zich niet heeft gemeld. Het spijt me dat je familie en vrienden nu moeten rouwen. Het ga je goed.

Veel liefs,

H.