De reden dat ik Harvey Milk nu ken, is eigenlijk mijn maatschappijleerdocent. Hier ben ik hem erg dankbaar voor (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen). Voor maatschappijleer moesten we namelijk een essay schrijven over Harvey Milk. Nou ja, niet speciaal over Harvey, maar meer over de documentaire die we gekeken hadden over hem en zijn leven: 'The Times of Harvey Milk'. Deze documentaire heeft mij ook diep ontroerd en het voelde niet eens als huiswerk om die film te kijken.
Het essay moest gaan over een thema uit de documentaire dat je aandacht trok en dat thema moest je dan vergelijken met een andere situatie, gebeurtenis of bijvoorbeeld een stroming. Het moest in de actualiteit passen en je moest het in de het grotere plaatje kunnen plaatsen. Al met al ben ik best wel tevreden met mijn eigen essay. Afgelopen vrijdag, 19 februari om precies te zijn, moest het essay ingeleverd worden. Mijn tijdsplanning was echter niet zo goed en ik heb dus uiteindelijk bijna alles op de dag zelf geschreven. Dit is natuurlijk niet hoe ik het vantevoren bedacht had, maar het voelde wel goed dat ik het alsnog af heb gekregen. Op donderdag 18 februari heb ik me ingelezen op mijn onderwerp en heb ik ook mijn onderwerp bedacht. Op vrijdag heb ik mijn essay dus geschreven. Het essay moest rond de vier pagina's zijn, maar ik heb het uiteindelijk voor elkaar gekregen er ongeveer zes te vullen, inclusief bronnenlijst en titel, dat dan weer wel.
Dan nu wat meer over Harvey Milk. Het is wel al een tijdje geleden dat ik de documentaire gezien heb, maar ik had toch nog genoeg informatie over mijn eigen thema en onderwerp dat ik het essay kon schrijven. Een van de belangrijkste dingen van Harvey Milk was dat hij de eerste openlijk gaye politicus was. Hij kwam op voor minderheden en dan niet alleen de lhbti gemeenschap. Hij kwam ook op voor ouderen, etnische minderheden, gehandicapten etc. Mensen voelden zich veilig en op hun gemak bij hem. Hij woonde het laatste deel van zijn leven in San Francisco waar hij in 1977 gekozen was voor de 'San Francisco Board of Supervisors'. Hij werd hiervoor gekozen tegelijk met Dan White.
Eerst konden Dan White en Harvey Milk goed met elkaar overweg. Later echter, ten tijde van Proposition 6 begon het echter te botsen tussen hen twee. Op een bepaald moment nam Dan White zelfs ontslag. Later wilde Dan White zijn baan terug en hij vroeg aan de burgemeester, George Moscone, of hij terug mocht komen. Dit mocht alleen niet, want hij was immers zelf afgetreden. Harvey Milk zei ook tegen George Moscone dat hij Dan White niet terug moest laten komen.
Op een avond kwam Dan White naar het stadhuis om dan toch nog een keer te proberen zijn functie terug te krijgen. George Moscone zei wederom nee en op dat moment ging alles fout. Dan White schoot burgemeester George Moscone neer. Daarna liep hij door het stadhuis naar het kantoor van Harvey Milk. Ook Harvey schoot hij neer. Hij ontsnapte ergens via een raam maar werd later opgepakt door de politie. Dit alles gebeurde op maandagavond 27 november 1978.
Vervolgens kwam er een proces tegen Dan White, maar Dan White is eigenlijk niet goed gestraft. De rechter vond uiteindelijk dat er sprake was van 'doodslag' en niet van 'moord'. Dit heeft de gevangenisstraf van Dan White aanzienlijk verkleind. Veel mensen die achter Harvey stonden waren diep geschokt. Hoe kon het recht, dat onafhankelijk hoorde te zijn, dat rechtvaardig hoorde te zijn, hen zo teleurstellen? Een aantal mensen speculeerden ook dat als misschien alleen George Moscone neergeschoten was geweest, dat de straf voor Dan White dan hoger was geweest. Zoiets mag natuurlijk nooit gebeuren; dat het recht achter het extreme gedachtegoed van een moordenaar staat.
Harvey hield er zelf altijd al rekening mee dat hij omgebracht zou kunnen worden vanwege zijn geaardheid en zijn mening. Voor hem kwam het waarschijnlijk dan ook niet helemaal als een verrassing. Voor de rest van San Francisco kwam het echter wel als een verrassing en dat was geen leuke verrassing.
Heden ten dage is Harvey Milk nog steeds een boegbeeld van de lhbti-gemeenschap. Harvey was zeer populair en een charismatisch man. Hij kwam heel menselijk op mensen over en hij bevond zich ook veel onder de mensen. Zo voerde hij zijn eigen campagne gewoon zelf op straat en praatte hij ook veel met de gewone burger. Verder kwamen zijn interviews ook heel menselijk en 'normaal' over; zo snoot hij bijvoorbeeld tussendoor eventjes zijn neus en lachte hij vriendelijk naar de camera.
Mijn essay ging uiteindelijk over de optocht na de moord op Harvey Milk. Een grote groep mensen kwam 's avonds laat samen en met elkaar hielden zij een grote optocht door San Francisco met kaarsjes en lichtjes. De verbondenheid tussen deze vreemdeling raakte mij zo diep. Tijdens het kijken had ik echt kippenvel. Zoals een man uit de documentaire ook al zei: "I walked at night with a group of strangers, and still I felt as safe as in my own home." Het was een vreedzame optocht en was voor veel mensen waarschijnlijk ook een manier om hun verdriet te uiten en om Harvey Milk te rouwen.
In mijn essay heb ik deze optocht vergeleken met verschillende andere grote optochten en / of demonstraties. Ik heb de optocht vergeleken met een paar meer lokale protesten. Deze protesten waren:
de leraren staking
de klimaat staking van de jongeren
de staking van de boeren
Op deze protesten ben ik niet erg diep ingegaan, omdat deze acties niet allemaal op grote schaal invloed hadden. Welke ik wel meer heb vergeleken, zijn de Black Lives Matter acties en ook de demonstraties in Rusland om oppositieleider Navalny vrij te krijgen uit de gevangenis.
Ik vond dat de BLM-protesten meer vergelijkbaar waren met het feit dat het om een groep ging die zich met elkaar kon identificeren, net zoals de lhbti-gemeenschap. Toch was de optocht na de dood van Harvey anders, omdat daar mensen van alle achtergronden waren, simpelweg omdat ze Harvey steunden. De protesten in Rusland vanwege Navalny vind ik dan wat meer vergelijkbaar, aangezien Navalny in augustus ook vergiftigd was. Bij beide situaties gebeurde er dus iets heftigs en daar kwam een menigte voor in opstand.
Deze grote acties van mensen, vreemdelingen, die toch hun stem willen laten horen en dit met zijn allen doen, verbonden door hun gezamelijke doel, ontroeren mij zo diep. Ik heb daar gewoon geen woorden voor.
