Ik wordt wakker van de opmerkelijke stilte in huis. Ik hoor werkelijk niets. Ik kijk op mijn wekker het is inmiddels al tien over zeven. Normaal zou ik koffie ruiken en pap horen douchen of rommelen in zijn klerenkast. Maar niets van dat het is muisstil.
Dan sta ik maar op en maak al koffie bedenk ik me. Met de slaap nog in mijn ogen ga ik naar de keuken. Daar is het stil, alleen de koelkast bromt en buiten hoor ik de vogels fluiten. Heb ik iets gemist? Misschien een vrije dag of zo bedenk ik me juist.
Gek genoeg staat de koffie wel al klaar. Ik hoef maar op het knopje te drukken. Even later begint het water te pruttelen en lopen de eerste druppels koffie de kan in. De kan is pas half vol als het water op. Wat raar Mam zet normaal een hele kan.
Maar goed uit het keukenkastje pak ik een pak cruesli en uit de ijskast een pak melk. Samen met een grote mok koffie neem ik die mee naar buiten om de slaapkoppen boven niet te storen. Zo zit ik een uurtje in de tuin en dan is het toch echt tijd om me klaar te maken voor mijn online lessen zo dadelijk.
De kamer van mijn zus staat open. Ik gluur even snel naar binnen en tot mijn verbazing is haar bed opgemaakt maar is ze zelf nergens te bekennen. Ik ga absoluut niet naar binnen want ze wordt razend als ze daar achter komt.
Verder langs de kamer van mijn ouders, de deur daar is dicht. Ik leg mijn oor tegen de deur om te horen of er iets van geluid van de andere kant komt. Ik trek gauw ook weer terug want er zijn ook dingen die ik echt niet wil horen. Ik wacht nog wel even.
Ik was me even en trek mijn kleren al aan ik wil immers niet in mijn pyjama voor mijn laptop gaan zitten. Ik start mijn pc en klik op de uitnodiging voor mijn les. Wat raar alle deelnemers velden zijn nog leeg. Zelfs de leerkracht is er niet en die is altijd zo stipt.
Wat raar ik wacht een kwartier, niemand komt online. Ik bel maar naar mijn vriend Jasper om te horen wat er aan de hand is maar hij neemt niet op. Deze dag wordt steeds bizarder. Na een uur wachten zonder resultaat schakel ik op mijn pc over op mijn favoriete game. Ik ga er zoals altijd helemaal in op en als ik weer op de klok kijk is het al 11:15. Maar nu is het goed geweest.
Ik loop weer naar de slaapkamer van mijn ouders en klop voorzichtig op de deur. ‘Mam, Pap wordt het niet eens tijd om op te staan, het is bijna half twaalf?’ Er komt geen reactie en na nog twee keer kloppen en roepen open ik toch voorzichtig de deur. Ook hun bed is onbeslapen en de kamer leeg.
Ja nou, wat is dit nu? Ik neem de telefoon en begin te bellen. Mam gaat meteen over op voicemail en Pap’s nummer geeft aan niet in gebruik te zijn. Wat de F… is dit nu? Dan probeer ik het nummer van mijn zus Sophie die zit bijna vast gegroeid aan haar telefoon dus dat moet lukken. Maar ook haar telefoon geeft geen gehoor.
Dan loop ik ongerust en met allerlei gedachtes in mijn hoofd snel naar de garage. Alles staat er nog. De auto van Pap en ook die van Mam en de bont beschilderd fiets van mijn zus staat naast die van mij tegen de muur. Nu begin ik toch langzaam de kriebels te krijgen.
Ik loop het huis binnen en maak nog een boterham. En nu Mam en Pap toch niet in de beurt zijn spoel ik die weg met een blikje cola. Het is zo stil in huis. Ik zet de radio aan maar die heeft storing op alle zenders. Ik hoor alleen maar ruis. Dan maar een playlist van mijn pc, dan heb ik ook altijd mijn favoriete muziek. Hij mag iets harder dan normaal ik ben immers alleen thuis.
Ik wacht maar af. Terwijl ik op de bank lig naar de muziek te luisteren voel ik me een beetje bespied terwijl ik weet dat ik alleen in huis ben. Het zal mijn inbeelding zijn en ik ben eigenlijk ook niet gewend alleen thuis te zijn. Er is altijd wel iemand in huis.
Als de klok richting 13:30 gaat moet ik weer achter mijn laptop gaan zitten. Een vergadering voor een groepsopdracht staat op mijn planning. Terwijl ik door de gang naar mijn kamer loop kom ik langs onze grote spiegel en een ogenblik lang meen ik mijn moeder in de spiegel achter me te zien staan. Als ik me omdraai om haar te begroeten is niemand in de gang.
Snel kijk ik nog eens in de spiegel maar buiten mijn eigen spiegelbeeld is er niemand meer te zien. Ik had misschien beter toch gewoon melk genomen in plaats van die cola. Ik zit weer klaar voor mijn pc. Maar niets, weer ben ik de enige aanwezige. Ik app in de groep waar ze allemaal blijven maar er komt geen enkele reactie, sommige berichten komen schijnbaar niet eens bij de ontvanger binnen.
Mijn telefoon is zo wie zo opvallend stil vandaag. Geen appjes en geen berichtjes zelfs Insta en Het Smoelenboek geven geen enkel bericht.
Nu ik besluit nu toch maar een op pad te gaan. Ik wil graag weten wat er aan de hand is. Ik neem mijn fiets en fiets richting het dorp. Ons huis ligt een stukje buiten het dorp. Heel mooi tussen de weilanden in en soms ruikt het er naar koeienmest maar dat nemen we op de koop toe want we wonen er prachtig.
Vanuit het dorp kan ik makkelijk met de bus het dichtstbij zijnde station bereiken en ben ik binnen 45 minuten op school normaal. Maar nu is alles raar. Zelfs in de verte op de grote weg zie ik geen enkele auto. Geen boer op zijn land en geen mens die wandelt met zijn hond. Ik fiets hier helemaal alleen en voor het eerst deze dag bekruipt me een heel onheilspellend gevoel. ‘Kom op, dit is niet leuk meer. Waar is iedereen?’
Al fietsend besef ik dat ik al lang in het dorp had moeten zijn. Voor me in de verte zie ik ons huis weer liggen en verbouwereerd stap ik af en tuur de omgeving af. Hier klopt echt iets niet. Ik ben toch thuis vertrokken en heb de weg gevolgd naar het dorp. Ons huis hoort daar niet te liggen. Ik zet het op een fietsen weer weg van ons huis naar waar het dorp zou moeten liggen. Na 10 minuten fietsen doemt echter ons huis weer op.
Dit herhaal ik nog twee keer. Het dorp bereik ik niet. Ik lijk alleen rondjes te kunnen fietsen. Nu dan zit er niets anders op dan weer naar huis te gaan. Inmiddels is de middag bijna voorbij en als ik weer thuis aankom is het bijna tijd voor het avondeten. Ik hoop stiekem dat Mam al aan het koken is maar ergens weet ik ook al dat dat niet zo zal zijn.
Het huis is nog steeds leeg. Ik haal uit de diepvries een doosje spaghettisaus en kijk in de kast voor pasta. Gelukkig ligt er meer dan genoeg eten in de diepvries en kan ik het best een paar weken uithouden zo. Ik zet het allemaal klaar op het aanrecht en ga eerst nog een tijdje op de bank zitten. Ik bel en app naar al mijn favoriete nummers maar ik krijg met niemand contact.
Ik lijk wel alleen op de wereld te zijn. Terwijl ik zit te tobben wat te doen kijk ik in de weerspiegeling van het zwarte beeld van de tv. Ik zie mezelf op de bank zitten en achter de bank staan mijn vader en moeder naar me te kijken. Ik zie in hun ogen hetzelfde ongeloof als in de mijne. Zie ik dat nu goed? Ik zie hoe Mam een hand voor haar mond slaat en Pap haar omarmt. Maar als ik me weer omdraai om achter me te kijken is er niemand. Ik ben echt alleen in de kamer.
Als ik terug kijk naar de tv is de weerspiegeling van hen beide verdwenen en zie ik alleen mezelf en de woonkamer. Nu begin ik toch langzaam een beetje te flippen. Ik loop te ijsberen en te denken wat ik nog kan doen. Het dorp is onbereikbaar. Wacht ik bel het noodnummer dat kan nu. Dit is echt een noodgeval mijn ouders en mijn zus zijn vermist.
Ik bel 112 en alles wat ik hoor is een toon die ik niet ken. Het gefluit maakt dat ik snel weer wegduw. Oké dan de politie. Ik grijp naar Mam’s noodgevallen lijst en bel elk nummer dat erop staat. Brandweer en de politie in het dorp. De huisarts en het ziekenhuis maar nergens krijg ik ook maar een mens aan de lijn.
Nadenken en rustig blijven. Ik kan nu niets. Ik ga mijn eten maken en eet dat bij onze vijver buiten in de tuin op. Ik laat de cola maar staan deze keer en neem water. Het eten smaakt niet echt en ik ben blij als het op is.
Ik staar naar de vijver en zie plots kringen in het water alsof er iemand een steentje in het water gooit. Maar er was geen steentje en er is niemand anders bij de vijver als ik. Weer een plons en weer die rimpels. Ik sta op en loop naar het water. Op het moment dat ik mijn eigen weerspiegeling zie in het water zie ik ook de weerspiegeling van mijn zus.
Ze zwaait naar me en verdwijnt dan weer net als de rimpels in het water. Dit is nu de derde keer dat ik hen zie. Telkens in een weerspiegeling. Ik ren het huis in en verzamel alle spiegels. De grote in de gang en die van mijn ouders en het set uit de kamer van mijn zus. Mijn eigen staande spiegel haal ik ook en ik zet ze allemaal op een rij tegen de muur in de woonkamer.
Ik loop erlangs maar niets. Ik zie alleen mezelf en niemand anders. Misschien moet ik geduldig zijn. Misschien komen ze niet wanneer ik dat vraag maar wanneer zij dat willen of kunnen. Ik zet een dvd op want ook de tv geeft nog altijd alleen maar ruis. Terwijl ik op de tv kijk naar een actie film die ik al drie keer gezien heb blijf ik ook steeds naar de spiegels kijken.
Ik zet de dvd stop en haal nog een kom chips en een biertje. Ik kijk dan de film verder af en blijf in de spiegels turen en val uiteindelijk op de bank in slaap. Ik ben uitgeput van deze vreselijk onwerkelijke en vermoeiende dag.
Comments
- 26 aug
0- 7 aug
0- 4 aug
0- 4 aug
0- 4 aug
0