Deel 1: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2010
Deel 2: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2072
Uitgerust wordt ik deze ochtend weer wakker. Ik rek en strek en moet daarbij uitkijken dat ik niet tegen het voeteneinde trap want eigenlijk is dit bed te klein voor me.
Dan herinner ik me weer. Mijn boobytraps. Ik spring bijna uit bed en rem mezelf nog net op tijd af. Dit moet je rustig aan doen.
Ik ga eerst eens terug naar beneden. In een reflex grijp ik weer naar mijn telefoon en stop hem in mijn broekzak maar ik kijk er niet op. Ik weet inmiddels er zullen geen berichtjes zijn.
Als ik beneden in de keuken kom is de afwas gedaan en staat alles weer schoon in de kast. De eieren en de ham zijn weer bijgevuld in de ijskast en het koffiezet apparaat staat weer klaar om te pruttelen.
In het voorbijgaan druk ik op de knop maar die koffie is nu niet mijn eerste prioriteit. Ik check buiten de vuurkorf en die is leeg gehaald en weer schoon voor gebruik. Sterker nog het hout dat ik gisteren bij het huis vandaan had gehaald om op te branden ligt weer op de stapel.
Ik blijf staan bij de vijver en tuur die af naar een weerspiegeling maar buiten de stralende zon met een enkele wolk hier en daar is in de weerspiegeling van de vijver niets of niemand te zien.
Goed naar boven dan. Alles dat voor of tegen het raam en de deur stond is tot mijn grote verbazing weg. De potjes en knikkers en de belletjes van Sophie zijn verdwenen en toch ik heb ze vannacht zeker niet gehoord.
Ik vervolg mijn weg naar de zolder en daar ligt keurig netjes over de spiegel weer het witte laken gedrapeerd. Precies daar waar het gisteren toen ik op zolder kwam ook lag.
Net als ik me omdraai om de zolder te verlaten voel ik het verlangen om het laken weer van de spiegel af te trekken. Dat doe ik ook en ik zie weer een weerspiegeling. Weer de vreemde vrouw met het rode lange haar. In haar handen heeft ze een vel papier. Hierop staat: “We zien je, je bent niet alleen.” Maar dan is ze alweer verdwenen en sta ik weer alleen op de zolder.
Ze zien me, ze zien me gonst het door mijn hoofd. Zij zien mij net zoals ik hen zien? Telkens maar een glimp? Of zien ze me altijd. Ik denk opeens aan de spiegel op het toilet en storm de trap af en dek de spiegel af met een handdoek die ik in het voorbij lopen uit de kast trek.
Mooi dat jullie me zien zeg ik hardop maar jullie hoeven niet alles te zien. Ik dek ook de spiegel in de badkamer en als laatste die op mijn eigen kamer af.
Dan krijg ik een plan. Want wat hun kunnen kan ik natuurlijk ook. Ik haal op mijn zus haar kamer een stapeltje van haar gekleurd papier. Ze zal het me vast vergeven en in de keukenla moet ergens een marker liggen.
Ik denk wat te schrijven? Ik begin heel eenvoudig. “Ik zie jullie ook, maar nooit lang.” Eronder schrijf ik nog “Met mij is alles goed.”
Dat blad zet ik op zolder op een klein tafeltje voor Oma’s spiegel tegen een oude vaas aan. Zelfs al ben ik niet altijd hier misschien zien ze het blad wel staan. Ik zet het hier omdat ik hier een bijzonder gevoel van connectie heb. Ondanks dat ik hier telkens een vreemde zie en niet mijn familie.
In de keuken haal ik koffie en vandaag ga ik voor twee beschuiten met muisjes. Ik twijfel of ik niet gewoon op zolder moet gaan zitten tot ik weer iets zie. Maar ik besluit dat niet te doen. Als ik daar de hele dag ga zitten wordt ik waarschijnlijk gek van het staren in de spiegel.
Wat ga ik doen vandaag? Ik haal een puzzel uit de gangkast en maak de grote tafel in de woonkamer vrij. Deze puzzel maakte ik vroeger zo graag. Het is een afbeelding van een draak op een gouden ei.
Ik begin aan de puzzel. Eerst op zoek naar de hoeken en alle stukken die in de rand horen. Dat lukt aardig en net voordat ik mijn boterhammen eet duik ik nog even in de diepvries. Wat eet ik vanavond.
Dan zie ik pap’s verjaardagscadeau liggen een grote T-bone steak die hij bewaarde voor een bijzondere dag om op de BBQ te leggen. Ik doe het gewoon. Als ik geluk heb ligt hij er morgen toch weer bedenk ik me. Net als alle andere dingen die ik de afgelopen dagen heb gebruikt.
Want zo lijkt het te gaan. Alles wat ik gebruik of verplaats staat de volgende dag weer op zijn plek. Indien nodig ook schoongemaakt of bijgevuld. Dan begin ik erover na te denken. Vult iemand iets aan en wast iemand alles af of zit ik vast in een cirkel en beleef ik telkens weer opnieuw diezelfde dag?
Nee bedenk ik en schud mijn hoofd. Dat gebeurd alleen maar in films. Ik zal het zien ik ga namelijk straks pap’s T-bone eten met een stokbroodje erbij en als die morgen precies hetzelfde weer in de diepvries ligt dan weet ik het zeker.
De volgende vraag komt ook al meteen bij me op: Hoe kom ik hier dan ooit weer uit?
Comments
- 2 sep
0- 26 aug
0- 26 aug
0- 26 aug
0- 26 aug
0