Ik rij op mijn gemak tot aan het veld en als ik het veld oprij sta ik even stil. In de verte zie ik mijn rode vest liggen. Gelukkig ligt het er nog ik weet dat als ik tot morgenvroeg had gewacht het weer weg zou zijn en weer in mijn kast zou hangen.
Alles zit vast aan die 24 uur cyclus weet ik inmiddels. Dat beleef ik althans zo. Maar daar ga ik me nu niet meer zo mee bezig houden.
Ik check nog eens de drie spiegels maar nergens is ook maar iemand te zien met goede raad of misschien een waarschuwing. Dus ik ga het gewoon doen.
Ik rij het veld verder op over de maisstengels. De schokbrekers vangen al die kleine klapjes goed op. Ik geef gas steeds harder en het vest en dus ook de onzichtbare muur komt snel dichterbij.
Ik hou het stuur stevig vast en zet me schrap de klap kan nu elk moment komen. Dan voel ik een golf aan energie door de auto gaan en de airbag klapt uit en ik voel hoe de gordel in mij borst brandt en hoe ik tegen de airbag klap en dan is het stil en niet veel later is alles zwart.
Als ik weer bij mijn positieven kom is het donker om me heen, pikkedonker. Mijn lijf doet pijn en ik probeer te bewegen. Op de tast zoek ik naar de airbag maar die is weg. Ook de gorgel draag ik niet meer. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker en zie ik dat ik in de garage in de auto van pap zit.
Het schijnsel van de buitenlamp die door de raam schijnt is net genoeg om dat te kunnen zien. Ik open de deur van de auto en loop op de tast naar de lichtknop. Eerst verblind het licht me maar als ik weer aan het licht gewend ben zie ik Pap’s auto staan, zonder ook maar een schrammetje. Net zoals ik hem gisteren uit de garage heb gehaald.
Geweldig, gefrustreerd en boos dat ik hier weer in de garage sta met de auto doe ik het licht uit en loop de keuken binnen. Mijn lijf is duidelijk niet zo snel hersteld van de klap als mijn vaders auto. Ik heb overal spierpijn en als ik mijn shirt uit doe wordt de afdruk van de gordel in mijn borst duidelijk zichtbaar. Mijn ribben en nek doen pijn en ik voel me geradbraakt.
Mooi, alle schade aan de auto hersteld als vanzelf maar ik zelf blijf wel met de gebakken peren zitten. Liefs ging ik nu kijken in het veld hoe het met de muur gesteld is maar het is te donker en het lijkt ook niet echt een goed idee om nu nog op pad te gaan.
Mijn lijf heeft wat rust nodig. Ik loop langs mijn eigen kamer door en laat me in het grote bed van Mam en Pap vallen. Ik trek de deken over me heen en neem me voor niet meer te veel te bewegen.
Ik zie ze niet meer Mam en Pap en mijn zus en de vrouw genaamd Magda. Hoewel mam bezorgt kijkt en Pap zacht met zijn hoofd schudt kijken Sophie en Magda met opwinding in hun ogen in het boek dat Magda vasthoud. Aan mij gaat dit allemaal voorbij. Ik slaap al.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt durf ik amper te bewegen. Heel mijn lijf doet pijn. Voorzichtig kom ik omhoog en loop naar de douche. Ik zet een oude kruk onder de douchekop en het water zo warm als ik het kan verdragen en ga op de kruk zitten.
Ik zit daar lang best wel heel lang. En als ik er eindelijk onderuit kom en in mijn badjas mijn kamer op loop zie ik ze in mijn spiegel staan. Alle vier en heel duidelijk. Op het blad dat ze vasthebben staat:
“Het begin is gemaakt en wij boeken ook vooruitgang.”
Door de pijn ben ik te traag en voordat ik papier en pen heb zijn ze alle vier weer verdwenen en zie ik niets meer in de spiegel dan mijn eigen spiegelbeeld met een lelijke snee boven mijn oog.
Maar het komt ook allemaal wat vertraagd binnen pas als ik me voorzichtig aangekleed heb en met koffie en een boterham en een doosje pijnstillers op de bank zit probeer ik me te herinneren wat er op het blad stond.
Alleen de woorden vooruitgang en begin komen binnen.
Ik stap pas als de pijnstillers hun werk goed doen weer in Pap’s auto en rij terug naar het veld. Ik ben een beetje bezorgd dat ik de plek niet terug vind maar die angst is niet nodig. Want al vanaf de weg zie ik een barst zitten.
Ik rij voorzichtig het veld op en rij richting de barst. Vol verwondering stap ik uit en sta te kijken. Daar waar ik gisteren vast de muur heb geraakt met Pap’s auto is een barst zichtbaar. Smal en hoog. Door de barst schijnt een groenblauw licht en ik sta met open mond te kijken.
Maar ik zie niets, niets anders dan een groenblauwe nevel en een onbekende lichtbron die aan de andere kant van de muur voor licht zorgt.
Linkjes naar de vorige delen:
Hoofdstuk 1: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2010
Hoofdstuk 2: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2072
Hoofdstuk 3: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2412
Hoofdstuk 4: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2571
Hoofdstuk 5: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2590
Comments
- 28 sep
0- 12 sep
0- 11 sep
1- 11 sep
1- 11 sep
1