Als ik wakker wordt weet ik het meteen weer, vandaag is de dag. Vandaag moet ik om middernacht bij de barst in het veld zijn. Ik spring uit bed en zie dat mijn skipak inderdaad weer verdwenen is. Maar ik weet waar het is en ik kan het nu zo pakken dus daar maak ik me geen zorgen om.
De douche sla ik even over, dat doe ik denk ik vanavond dat helpt misschien om wakker te blijven. Fluitend loop ik naar de keuken en druk weer op het koffie apparaat. Ik haal ontbijtkoek uit de trommel en smeer er flink boter op en bestrooi het dan met hagelslag.
“Niet zoveel” hoor ik lachend vanuit de handspiegel die naast me ligt. Het is Mam en ze kijkt me lachend aan. “Je doet er altijd veel te veel op, de helft blijft altijd op je bord liggen. Gaat alles goed met je?”
Ik grijp snel de spiegel vast zodat ik haar kan zien en zij mij. “Hoi Mam, wat ben ik blij jou te zien. Ik hou van je!” “Ik ook van jou jongen.” Zegt ze.
“Met mij gaat alles goed, nog wat spierpijn maar verder oké en met jullie?”
Mam antwoord: “Nou ik zou bijna zeggen goed. Hier gaat alles zijn gewone gangetje. Maar niet echt hoor. We zijn blij met de steun en hulp van Magda.”
Achter haar verschijnt Pap: “Hoi Pap”, hij zwaait en lacht. “Ik zie je straks jongen. Ik moet nu Magda gaan helpen met de voorbereidingen. Tot straks!”
Dan ben ik weer alleen met Mam. Wat is het lang deze keer dat we elkaar kunnen zien. Maar ik heb dat alleen nog maar gedacht en niet uitgesproken of ze verdwijnt weer en ik sta weer alleen in de keuken.
Ik kijk naar mijn koek en denk ze heeft gelijk, het is veel te veel.
Lachend eet ik mijn ontbijtkoek op en ruim netjes alles op de hagelslag de prullenbak in en het boordje is snel afgewassen. Ik kan er maar beter weer aan wennen.
Ik haal weer een blad papier en een pen maar deze keer is het voor mezelf. Ik ga een lijstje maken.
Skipak, Skibril …. Wat nog meer? Ik hoef toch vast mijn mobiel en mijn laptop niet mee te nemen. Al die materiele dingen laat ik hier en vertrouw erop dat ze straks thuis in de normale wereld weer gewoon op mijn kamer zullen liggen als ik thuis kom.
Ik kies voor een licht avondeten straks het wordt pasta , ik wil niet reizen door tijd en ruimte met een buik vol met vlees dat heel zwaar ligt.
Mijn lijstje blijkt dus snel klaar te zijn.
Op het blad papier schijf ik ook nog 23:30 uur vertrekken. Ik beslis voor die tijd omdat als de auto niet start ik nog altijd met de fiets ruim op tijd bij de barst ben. Goed alles geregeld.
De handspiegel neem ik vandaag letterlijk overal mee naar toe. Ik ben bang om maar iets van een boodschap te missen. Maar ik hoor en zie niets meer.
De middag gebruik ik om terug te gaan naar de barst en fietsen gaat weer vrij goed nog wat stijf hier en daar maar verder gaat het prima. De barst ligt er rustig bij er lijkt niets te zijn veranderd.
De nevel en de lichtbron zijn er nog en als ik kort erbij sta om de boel goed te bekijken krijg ik even een heel naar gevoel. Wat als het mis gaat? Wat als ik ergens anders dan thuis terecht kom? Zou dat kunnen?
Ik schud die gedachtes letterlijk van me af en berisp mezelf “Man, doe niet zo negatief. Alles komt goed.”
Ik fiets weer terug naar het huis en begin met koken, nou ja opwarmen van de saus uit de diepvries en het koken van wat spaghetti. Het smaakt me prima en ik neem nog een kommetje pudding toe.
Ik begeef me hopelijk voor het laatst naar de zolder en haal mijn skipak en mijn skibril weer uit de box en leg die beneden op de tafel in de woonkamer. Ik kijk op de klok en inmiddels is het net 19:00 uur geweest.
Nog 5 uurtjes te gaan, maar dat is best nog heel lang. Ik besluit nog een dvd te kijken en kies voor een komedie. Ik voel me wat ongerust dus een beetje vrolijkheid kan geen kwaad. Ik kan het niet helpen. Allerlei doemscenario’s blijven door mijn hoofd spoken.
Maar ik moet eerlijk zijn de rest van mijn leven hier zo blijven wil ik ook niet. Ik zou langzaam gek worden ben ik bang. Dus ik beslis zonder verder morren het gewoon te gaan doen straks om 00:00 uur sta ik bij de barst en zie ik hopelijk de rest van mijn familie weer gauw.
Na de film besluit ik te gaan douchen, lekker fris gewassen trek ik mijn thermo ondergoed aan en loop in die lange broek en shirt door het huis hopend dat mijn zus me zo niet ziet.
Om 22:30 kruip ik nog even op de bank, zo wachten op twaalf uur is toch heel anders als met oudejaarsavond hoor. Alleen slaat de vermoeidheid nu toch echt wel toe.
Zonder dat ik het in de gaten heb sukkel ik langzaam in slaap.
De rest van dit verhaal lezen?
Dat kan via onderstaande linkjes:
Hoofdstuk 1: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2010
Hoofdstuk 2: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2072
Hoofdstuk 3: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2412
Hoofdstuk 4: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2571
Hoofdstuk 5: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2590
Hoofdstuk 6: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2643
Hoofdstuk 7: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2696
Hoofdstuk 8: https://artikel.nl/de-weerspiegeling-2731
Comments
- 23 sep
0- 23 sep
0- 23 sep
0- 23 sep
0- 23 sep
0