Een kraai van al zijn kleuren bevrijd
Zwarte veren voor in je haren,
gestolen,
Zoveel vogels reeds versteend,
Zodat ze dezelfde zwaartekracht dragen
Lichtjes in de appelboom, achterhuis
Rotte restanten van de herfst
Een kerstbal die langzaam sterft
Toch een warmer donker om bij weg te dromen
De nacht toch wat dichterbij
Het koper in je ogen,
Verweerd van een zachte zon,
Dansend over blauwe daken
Waar van af vallen bijna vanzelfsprekend lijkt
Maar je toch maar niet de rand opzoekt
Niet altijd sterk genoeg voor de strijd,
In een zucht zit zoveel jaren,
vervlogen,
Gemene dingen niet gemeend,
Al het onverwachte wat nooit op kwam dagen
De storm komt op stoom, een stip in de ruis
In het kruipen van de klok heb je me behekst
Ik ben het spook wat op zolder rondzwerft
Het zaadje diep begraven wat niet uit durft te komen
Dan zijn de vlinders bevrijd van mij,
Ik kan de regen niet drogen,
Met brand binnenin een ballon,
Die het stijgen zal staken,
Als een komeet die terugkijkt,
Maar ik ben nog steeds geblinddoekt,
De kraai van zijn kleuren beroofd
Zwarte veren voor de streken op je wang
Porselein met tranen beschilderd
Niet geslagen maar wel beschadigd
Een stille stoet voor je vertrouwen
Ik weet niet wat ik allemaal heb beloofd
Want ik beloof bullshit al zo lang
In mijn verlangen verwilderd
Maar mijn verlangen nooit verzadigt
De witte kraai nooit gevonden
en dat benauwt me.
