Ik maak me vaak druk over van alles en nog wat! Vooral over van alles!
Zo maak ik me druk over de uitstap die ik morgen plande naar de kust of over de komende voetbalwedstrijd van mijn zonen of over het weer of over mijn haar.
Mijn haar of het weinige dat er nog overblijft is ook één van de oorzaken waarover ik me druk maak. Soms moet ik extra goed kijken om nog te kunnen zien waar mijn gezicht ophoudt en mijn haar begint. Het trekt steeds verder weg en ik maak me druk over het feit dat het altijd de verkeerde kant optrekt!
Ik maak me ook vaak druk over het weer alhoewel ik natuurlijk wel begrijp dat je er geen bal aan kan veranderen, maar toch maak ik me er druk over.
Ik ben er al voor naar een geneesheer geweest. Voor dat druk maken.
En de dag ervoor maakte ik me al druk over het feit dat ik de dag erna naar de dokter zou gaan. Wat zou hij zeggen, wat zou hij vragen en vooral wat zou hij denken.
Da's nog iets waarover ik me druk maak over wat anderen van me denken.
Stom hee!
Enfin, ik dus uiteindelijk naar de dokter, kom ik daar in die stille wachtkamer met allemaal kuchende en boekjes lezende patiënten die ook een afspraak hadden bij de dokter en waarover ik me dan weer druk maakte dat ik zo lang moest wachten voor het mijn beurt was want geef toe, een mens wacht wat af in zijn leven hee!
Uiteindelijk, na drie kwartier is het mijn beurt en schuifel ik ietwat verlegen de praktijkruimte van de dokter binnen.
“Hoe gaat het?” vraagt die idioot van een dokter.
Kan men nog een stommere vraag stellen vraag ik me dan af en alweer maak ik me inwendig druk, het gaat niet goed natuurlijk anders zou ik niet voor zijn neus zitten denk ik dan bij mezelf! Gelukkig zwijgt mezelf wijselijk...
“Euh...” stamel ik en ik maak me alweer druk over dat stamelen.
“Wel dokter, ik maak me overal druk om!”zeg ik dan plotsklaps.
De dokter trekt zijn wenkbrauwen op en tikt mijn geboortedatum in op zijn kompjoeter.
“Aha...en waarom doet U dat?”vraagt de man in het wit.
“Tja..dat weet ik niet...maar het gebeurt dus wel dikwijls!”
“En waarover maakt U zich dan druk?” vraagt de arts.
Alvorens ik antwoord zet ik me recht en hap ik wat verse lucht binnen.
“Wel over het weer, de kinderen, de voetbalwedstrijden, het werk, de auto, mijn gezondheid,
mijn broers, mijn zussen, mijn hond,mijn vogels, mijn kledij, mijn eten...”
“Ja oké, ik weet genoeg!” zegt de man maar ik hoor hem nauwelijks.
“...de prijs van het brood, de inflatie, mijn wasmachine, mijn rookgedrag, mijn drinkgedrag,
de oorlogen, de krantenartikels,de respectloosheid van de medemens,de pronostieken, de regering...”
“Hallo, stopt U maar !” zegt de dokter luid.
Ik hoor hem niet.
“...de ministers, de crisis, de popmuziek,de kapper, de tandarts, de dokter, het openbaar vervoer, de gevaren op de weg, mijn vrouw...”
De dokter staat recht, neemt een hamertje waarmee hij gewoonlijk de reacties van de benen test en slaat er pal mee op mijn grote haakneus.
Ik schrik en ontwaak als uit een roes.
“AAAAUW!” roep ik luid en ik stop met praten.
“Eindelijk! Ik denk dat ik weet wat er scheelt!”
“Oh ja ? Da's leuk om te horen!” zeg ik.
De dokter zet zich weer achter zijn bureau.
“U hebt last van een midlifecrisis crisis, hebt U er ooit aan gedacht een motor te kopen of een lederen broek of om Uw haar in een staartje te dragen?”
Ik knik van neen, alhoewel ik wel graag een Harley Davidson zou willen kopen dus eigenlijk had ik ja moeten knikken.
“Maar toch denk ik dat U last heeft van een midlifecrisis crisis, ik zal U wat medicatie voorschrijven!” zegt de man en begint iets te krabbelen op een voorschrijfbriefje.
Hij geeft het me en schrijft ook een formuliertje waardoor ik wat geld kan terugkrijgen van de consultatie via de ziekenkas.
“Dertig euro alstublieft!”
Ik maak me inmiddels druk over de dure prijs van de consultatie en ik betaal.
Ik sta recht en ga naar de deur, dan vraag ik hem nog ;
“Moet ik de medicatie nemen voor het druk maken of erna?”
“Elke dag ééntje zou moeten volstaan!” zegt de man en hij duwt me zachthandig de deur uit.
Ik sta op straat en maak me druk over het feit of ik nu ineens of straks naar de apotheker zal gaan, ik besluit nu te gaan en even later zit ik terug thuis met mijn medicatie.
Dagen aan een stuk neem ik er ééntje.
Na drie weken maak ik me nu nergens meer druk om. Om niks.
De auto is vuil...who cares!?
De collega's roddelen...kan me niet schelen!
Het weer is rotslecht...je m'en fou!
De vrouw zeurt...ik hoor het niet eens meer!
Apathisch spendeer ik elke dag in de veranda, naar buiten turend als een zombie en dank zij de medicatie, zorgeloos!
