Al jaren is het een stille droom van mij : digital nomad worden.
Mijn geld verdienen met schrijven, overal ter wereld.
Die wereld laten zien aan ‘de mens’ die er niet heen kan of wil.
Want voor mij is er nog zoveel te zien, terwijl de tijd in mijn zandloper langzaam wegvloeit.
Ik zit over de helft, als ik realistisch ben. En als je eenmaal over die helft bent, lijkt dat zand sneller en sneller te lopen.
Een twintigtal jaren geleden zou de pensioengerechtigde leeftijd nu heel dichtbij geweest zijn.
Tijd zat om te reizen, de wereld te zien.
Maar die pensioengerechtigde leeftijd (ik kijk er niet naar uit, begrijp me niet verkeerd!) wordt door de overheid steeds wat verder opgeschoven.
Ik vermoed dat ik tegen dan niet meer het hippe veulen zal zijn dat nog grote afstanden te voet aflegt, bergen beklimt, kilometers ver stranden afloopt… in de hitte.
Misschien ben ik tegen dan wel zo’n cruise-mens geworden dat ’s avonds bij een diner wil genieten van Nederlandstalig entertainment.
Ik kan het me voorlopig nog niet voorstellen, maar ik kon me twintig jaar geleden ook niet voorstellen dat ik opvliegers en ‘flubber’-armen ging krijgen. 'Forever young', weet je wel ?
Schrijven zit al die jaren al in me. Sinds ik de lettertjes ontdekte was ik een lezer en een schrijver. Nieuwsgierig en vertellend.
Lerend, ontdekkend en onderwijzend.
Dus koos ik ook voor het beroep van leraar.
Ik doe het nog steeds met plezier : kinderen wegwijs maken in de maatschappij, de wereld leren ontdekken.
Maar ondertussen zit ik het grootste deel van mijn tijd tussen vier muren, in een klaslokaal.
Af en toe halen we de wereld binnen of trekken we de wereld in.
Als er tenminste geen pandemieën passeren.
Maar dat is de wereld die ik al ken.
En ik wil graag de rest zien, als het even kan.
Misschien … heel misschien groeit wat ik hier doe zo uit zijn voegen, dat ik mijn droom waar kan maken…
Comments
- 5 feb
1- 15 sep
0- 28 aug
0- 23 aug
- Hide replies (1)
1- 23 aug
0- 22 aug
- Hide replies (1)
1- 23 aug
0