Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Een ernstige noot

Ik ben een schrijver. Dat is geen baan en mensen vragen mij vaak wat ik dan eigenlijk doe. Mijn oma begroette mij altijd steevast met de woorden: "Hoe gaat het, jongen? Schrijf je nog altijd van die boekjes, of heb je ondertussen werk gevonden?" Ik ben een schrijver en daar ben ik trots op. Het is hard werken, maar het betaalt wel iets.

Geschreven door GerJan Regtop
Gepubliceerd op: 8 nov 2021
3
44
7
Omdat ik een schrijver ben, draait alles in ons gezin om mijn schrijven. Ik heb een opdrachtgever en bij ons thuis wordt 'DEADline' altijd in de verleden tijd geschreven. Op maandag weerklinkt het klikklakken van mijn toetsenbord door het hele huis – waar is toch die Remington typemachine gebleven? – en Het Kindje loopt als op eieren. "Stil! Papa werkt!"
Mijn werkkamer is verboden terrein. Het ruikt er naar sigarettenrook en naar zweet. Op maandag zweet ik veel want ik weet dat ik het nooit ga halen. Ik eet niet mee als mama en Het Kindje aan tafel gaan: 'Papa werkt!'.
Niemand, maar dan ook niemand heeft de euvele moed om mijn werkkamer binnen te gaan als ik werk. Zoals gezegd, het betaalt wel iets, maar het is hard werken.
Ik was dan ook niet blij toen Het Kindje aan mijn arm trok. "Pap? Je moet echt 'es komen kijken!"
Zij is anders. Het Kindje is een 'zij' en de wereld verglijdt rond haar terwijl zij er geen deel van uitmaakt. Het gaat langs haar heen en ze kijkt alleen maar. Verwondert zich en leeft het. Zij is anders: rood is niet rood, maar het is een werveling van nieuwe kleuren. Een antwoord is geen antwoord, maar het is een waterval van nieuwe vragen.
"Liefje, papa werkt!" Ik ben boos, maar natuurlijk ben ik dat niet. Dat kan ik niet. "Straks, oké?"
Straks is nooit en dat weet zij heel goed. "Nee, pap. Je moet núkijken. Ik heb iets gevonden voor jou."
Ze vindt dingen. Ze graaft een gat in de grond en vraagt zich af waarom ze het niet mee naar binnen kan nemen, ze vindt een torretje en vraagt zich af waar de mama is.
"Nu niet, oké?"
Haar ogen zijn blauw. Zeewaterblauw, en ze nemen me mee naar buiten.
Het regent een beetje en de zon schijnt. Zij vindt elk weer fijn en ze is altijd buiten en ze trekt me mee. "Kijk 'es! Is dat niet mooi?"
Ja meisje, dat is mooi.
Iemand heeft een regenboog gespannen van de hoek van ons schuurtje naar ons huis en van waar zij staat lijkt het alsof de regenboog haar kamertje binnengaat.
Ik ben een schrijver. Mensen lezen mijn stukjes en ze komen naar mijn optredens en ze lachen om mijn grappen. Ik ben iemand. Schrijven is hard werken, maar het betaalt en dat is belangrijk.
En toch heb ik op een maandagmiddag iemand nodig, zoals zij, die me laat zien wat er werkelijk te zien is.
Het is misschien een mythe, maar ik weet nu dat aan het einde van de regenboog een pot met goud staat...
3
Geschreven door GerJan Regtop
Gepubliceerd op: 8 nov 2021
3
44
7

Comments

  • 14 nov
  • 0
Mooi geschreven.
  • 14 nov
0
  • 11 nov
  • 0
Mooi, heel mooi!
0
  • 11 nov
  • 0
Dank. Heel veel dank!
  • 11 nov
0
  • 11 nov
  • 0
Heel mooi geschreven!
0
  • 11 nov
  • 0
Dank u, mrs. Wood!

  • 11 nov
0
  • 11 nov
  • 0
Graag gelezen Gerjan, ik volg je graag. Kom je bij mij ook eens langs? De koffie staat alvast klaar!
0
  • 11 nov
  • 0
Dank voor het volgen, Francois. Ik heb ook weer wat leesvoer in m'n scherm!
  • 11 nov
0

Recente en relevant artikelen